Verslag tweede maand, Augustus 2010

14 Augustus

Joost op de bank, vaderlief aan het werk en Noor in Daycare; tijd om een blog te schrijven over onze tweede maand in Toronto. De weken vliegen om. Met uitjes, dagelijkse bezigheden, afspraken met nieuwe vrienden en het bezoek van Helmerik & Anne en Joost, hadden wij onze handen vol. Het is een heerlijke tijd geweest waaruit we een heel belangrijk leerpunt halen: foto's maken voor de website.

WK: de finale

Met Bas en Sandra en de kleine Liza, onze NL bovenburen, keken we naar de finale van het WK. In een tentje, net om de hoek, rood en oranje vrolijk gemengd tot een grote huiskamer vol spanning en sensatie. Noor schoot vol toen we het Wilhelmus meegalmden en moest even uitsnikken met haar hoofd verstopt in mijn hals. Wat volgde was een slagveld van gele kaarten, nog veel meer ongestraft gebleven Zinloos Geweld, een ontbrekende corner, oplopende spanning in de tent, en een doelpunt dat zo laat kwam dat geen Spanjaard nog werkelijk uit z'n dak ging. We verlieten de plaats van het onheil met twee kleine meiden die hun portie herrie wel hadden gehad, en aten een veel en lekkere pizza om ons verlies te vergeten.

Jeroen en Violet: oppas!

Met Jeroen en Violet hadden we meer geluk, in de kwart finale. En we hebben dubbel geluk met deze mensen omdat Violet onze vaste oppas is geworden. Violet werkt met Geert samen in het Sickkids Hospital en is bezig met promoveren. Iedere donderdag werkt ze daarnaast mee aan de theatershow van Gideon Koren, de leidinggevende van Violet en Geert. De show, die over staarten gaat ('Tails' in het Engels), is voor de kids in het Sickkids bedoeld, maar Noor is al wezen kijken en vond het ook erg leuk. Beste grap in de show volgens Joost en Geert: de cast is rotating, wat werd geillustreerd door vijf beesten, theatersterren, die rondjes draaiden op het podium.

Met Jeroen en Violet hebben we Canada Day doorgebracht - Noor in haar Canada shirt, vijf uur wandelen door een hete stad, heel gezellig- en een weekje later zelfs een filmpje gepakt (de buurvrouw pastte op). Dat bleek genoeg voorwerk: Violet heeft Noor nadien al vier avonden gezelschap gehouden en het is dik aan tussen die twee. 

Lunch met Laura en Dan

Over Canada shirts gesproken: Geert en ik kregen geen shirt, maar wanten van Laura en Dan, en dit blijken heuse collectors items te zijn. De wanten waren, net als de hollandse UNOX exemplaren, sold out rond de winterspelen vorig jaar en zijn nog steeds in geen enkele winkel te bekennen (maar dat zal in de herfst wel veranderen). 

En over Laura en Dan gesproken: eind juli gingen we een groot avontuur aan, toen Laura en Dan voor de bruiloft van Beth, Laura's zusje, in Missasagua waren. Missasagua is een slaapstad (mag ik zo vast niet noemen, maar het is het toch) vanToronto, bevat 1 leuke winkelstraat en 1 ontbijttent, en een station op vier kilometer lopen van dit hart van de nederzetting. We arriveerden er in levenden lijve, na een reistijd van een uurtje of twee, en hadden er een leuke tijd met onze vrinden. Die in hoofdzaak bezig waren met de verwerking van de bruiloft de vorige dag (een bridesmaid was flauw gevallen, en neefjes en nichtjes hadden de besjes van het toetje van de bruid afgegeten - Dear Heaven!) en Liesbeth aanprijzen als de meest geweldige zus ever. Nu heb ik er maar 1, dus ik geloof dat meteen, maar het is toch knap om zo'n indruk achter te laten als het uitwisselingsprogramma in 4-atheneum alweer elf lange jaren geleden is.

Ruzie over de wasmachine, de airco en...

Ons huishouden loopt op rolletjes. Dat mag ook wel, als je er 24*7 personeel voor hebt (which would be me). De huisraad begon na een paar weken wel wat mankementen te vertonen. Het was duidelijk dat de vorige bewoner iets minder intensief gebruik maakte van airco, magnetron en was/droogcombinatie, want de eerste en de laatste stierven helemaal en de middelste heeft geen display meer (maar doet het nog wel). Na flinke discussie via onze tussenpersoon, kwam de huurbaas in actie en werd de boel aangepakt.

Gisteren heeft ook de vaatwasser kuren gekregen. Hij ruikt naar brand, schroeiplekken, kortsluiting als hij draait. Tijd om een nieuwe IKEA keuken in te bouwen! Ik verheug me op de aanstaande mailwisseling met Minto, onze tussenpersoon.

China

Half juli vertrokken Robert, Erica en Cai om in China hun zoon op te gaan halen: Noah Jian. Via Skype hebben we het hele avontuur goed kunnen volgen; het tijdsverschil is 12 uur, dus de ochtenden en avonden waren heel geschikt voor contact. Met zus en zwager M&M, die in Shanghai zijn neergestreken, hadden we dat ook al ondervonden. Erica en ik hebben heel wat loze uurtjes zitten bomen, een heerlijk tijdverdrijf als je zit te wachten op je zoon, die zo dicht bij je is. Drie augustus kwamen ze terug in NL, en ontmoette Noah Jian voor 't eerst zijn ooms, tantes en grootouders. Dankzij een fantastische laptop/skype constructie kon ik 't feest live bijwonen. Driewerf hoera voor Eric en Esther! 

Eesa en Josh en Liza

Noor sliep bij de aankomst van Rob en Er; het was haar middagdutje. Als ze daarvan wakker wordt, is haar favoriete tijdverdrijf het rondhollen op de playground bij City Hall, bij voorkeur met haar vrienden. Eesa en Josh zijn echte heren; een enkele duw, maar vooral vaak een tedere arm om Noortjes schouders, en Noor laat zich dat graag aanleunen. Eesa, maar vooral Josh, kennen ook hun mannelijker momenten, en ik ben blij dat ze zich als gentlemen opstellen (Josh roept naar nietsvermoedende voorbijgangers met een monsterlijke starwar-stem: 'let's GET HIMMMMM!' en 'I hate it, I hate it, I hate it, I HATE it!' als de speeltuin niet meer bevalt). 

Nog beter klikt Noor het met bovenbuurmeisje Liza. Liza zoekt de grenzen wat meer op en koeieneert Noor graag een beetje, maar die heeft daar weinig moeite mee en loopt waar nodig straal de andere kant op. Waarop Liza gewoonlijk achter haar aandrentelt; wat mij betreft een goede illustratie van het feit dat de macht gelijk verdeeld is.

Josh en Noor

Eesa

Sarah en Maryum

Sarah met Josh

Liza en Noor

Effe checken hoe heet het is...

Kom mam, naar de playroom!

De playroom op de tweede etage

Noor zit goed in haar vel en houdt van 'buiteh!'. Ze leest graag, kleurt een eind in de verte weg, speelt met haar pop en haar autootjes, en kijkt TV. Elmo is in korte tijd haar beste vriend geworden. Hoe diep het jochie zit, bleek toen ik onlangs mijn kalmerende versje in haar oor fluisterde: 'papa, mama, Noortje, papa, mama, Noortje, wij horen bij elkaar'. 'Elmo', zei Noor kordaat, als in: 'mama, je vergeet er 1'.

Zware momenten kent Noor ook. Bijvoorbeeld als ze afscheid neemt van mensen. Ze voelt haarfijn aan (mama) wanneer een afscheid voor langere tijd is. Zo vertrokken na een heerlijk weekend Helmerik en Anne naar NL. Bij de bus barstte ze in verdrietig snikken uit. 'Neeeh', niet weggaan lieve mensen! We gaan jullie zo missen. Gelukkig is het leed snel weer verzacht, als enkele dagen later blijkt dat H&A nog gewoon bestaan, maar nu weer net als de rest van de wereld in haar computer, met een andere huiskamer op de achtergrond, maar met een vertrouwd biertje in de hand.

In de afgelopen week is onze grote lieve dochter begonnen met Daycare. Aan Ryerson University: ze is er jong bij. Vanaf nu kan ze elk jaar een klas overslaan, dan is ze heel snel PhD. Onzin natuurlijk; Noor zit feitelijk als proefkonijn in een lokaal toddlers waar stagiaires hun leerproces op kunnen botvieren. Maar wel met academisch geschoolde en superlieve hoofdleiders die de boel in het gareel houden.

Leslie, Karen en Partha gaan haar wegwijs maken in het groepsleven met andere peuters, en de eerste week was veelbelovend. Ik mocht er dinsdagochtend bij blijven. De Toddler huiskamer is ingedeeld in activiteitenhoeken, en Noor ging enthousiast van de ene naar de andere. Ik onderscheidde de waterbak, de puzzelhoek, de leeshoek, de sciencehoek (rustig maar: vergrootglazen en schelpen, meer stelt het niet voor), de bouwhoek, de muziekhoek, de keuken, de huiskamer, de aankleed- en inpakhoek (tassen, jassen, verkleedkleren), de teken-schilder-knutselhoek en de grote eettafel. 

Er is een vaste dagindeling en de kids krijgen veel eigen verantwoording, zoals het wegbrengen van eigen beker en bestek, handen wassen en het weggooien van eigen vuilnis. Noor had er op 1 moment moeite mee. Toen van haar verwacht werd met de hele kudde mee naast de wandelwagen te lopen, haar handje om de stang geklemd, besloot ze dat haar 'buiteh' daar niet voor bedoeld was en holde ze er keer op keer vandoor. Die eerste dag hebben we haar tenslotte in de wagen gezet, zodat ze eerst eens rustig kon bekijken hoe de andere kids dit deden. De dagen erna leverde het Leslie de nodige strijd op, maar op dag drie was er al veel ingebakken van de nieuwe gewoonte, en vanochtend liep ze uit eigen vrije wil naast MIJN stroller, haar handje om de stang geklemd. 

De leiders/leidsters gaan met liefde, geduld en enthousiasme met de kinderen om. Ik heb er veel bewondering voor. Alles ademt rust en structuur. Een prachtig voorbeeld hiervan is het lopen, midden in Toronto, aan die wandelwagens. Een andere is dat er temidden van de speelhoeken tussen 1300 en 1500 een slaapkamer gecreeerd wordt, met kleine bedjes, dekentjes en zachte muziek, waarop alle tien kindjes zich heerlijk aan de slaap overgeven, Noor incluis.

Vakantie met H&A en Joost

De afgelopen maand stond in het teken van Gasten. H&A een weekendje, een week om daarvan uit te blazen, en daarna Joost bijna drie weken over de vloer, met als climax het eerste weekend van augustus, toen H&A zich daarbij voegden, na een mooie fietsvakantie in Quebec.

Met Helmerik en Annemarije verkenden we Little Italy en Distillary District. Dat leverde een barbeque op rond lunchtijd; een van de restaurants tussen de oude distilleerderijen serveerde in de open lucht hamburgers van de barbeque. Die gingen er zelfs bij Noortje in als koek. Het was een lange dag; we hebben grote stukken gelopen, in bus en metro gezeten, terrasjes gepakt, winkels bezocht en gallerieen bekeken, en tegen vijf uur begon het Noor wel op te breken dat 'lekker thuis' nog steeds op zich liet wachten.

Bij vervolgtripjes bouwde ik steeds een park of speeltuin in: dat werkte beduidend beter. En het meegebrachte dekentje, om lekker onder te tukken, maakt een lange zit ook gemakkelijker.

Onze stoere vrinden vertrokken twee dagen na aankomst op de fiets naar Union Station, de bagagedragers vol geladen met reisgoed. Na een treinrit van vijf uur zouden ze vanuit Montreal de fiets naar Quebec City nemen en terug, bij elkaar 800 kilometer in minder dan twee weken.

Intussen konden wij ons vermaken met Joost, die we na aankomst meenamen naar Lake Dalrymple, een meertje dat omsloten word door talloze cottages met mooie tuinen, ieder met een steiger en een bootje voor de deur. Een van die paleisjes is van een naaste collega van Geert. Terwijl Geert en Joost het laatste stuk van het Bruce Trail wandelden (Bruce Peninsula National Park), vermaakten de dames van het gezin zich met de familie van Adrien, die op een fantastische manier voor ons zorgde. Heerlijk eten (Noor eet thuis geen ham, dat is supermarktvoer, maar wat ze bij Dalrymple wist te verstouwen...), prachtig weer, boottochtjes, een speeltuin, een grote trampoline en een lief klein hondje: het was genieten. Toen Geert en Joost zich weer bij ons voegden, was het tijd voor BBQ en kampvuur tot in de late uurtjes. Teveel muggen, ze staken overal doorheen, maar idyllisch was het wel.

Geert moest weer aan de slag; hij raakt snel en intensief betrokken bij het werk van de afdeling. Hij beleeft er veel plezier aan en maakt graag lange dagen. Vakantie opnemen kan, maar met mate.... geen straf hoor; Joost, Noor en ik vulden de vakantieweken die restten met stadswandelingen, winkelen en huishoudelijke bezigheden, en hadden een goede tijd met elkaar. Lekkere, rustige dagen met bezoekjes aan Allans Gardens (tropische tuin), Kensington (helaas, het was vuilnisdag in deze buurt vol visrestaurants. Wat een lucht!) en verschillende playgrounds waar Noor zich uit kon leven. Joost ging er zelf ook op uit; hij bracht een bezoek aan Casa Loma, een kasteel ten Noorden van University of Toronto - area, en reisde voor drie dagen af naar Montreal. Bij terugkomst stond het concert van John Mayer op de agenda, een GEWELDIG concert met Train in het voorprogramma, in het Molson Canadian Amphitheater, een sfeervol en groot openlucht theater. We hebben gelijk geboekt voor een concert van David Gray, eind augustus, in dezelfde tent.

Het weekend dat H&A en Joost er samen waren, vulden we met eten en gezellig samen zijn. Annemarije leerde ons mooie liedjes (ik zal ze hier niet herhalen), en de heren vraten stukken vlees van 500 gram bij de Barberian. De Bluejays werden bezocht, met Noor erbij, wat mama kwam te staan op een vroeg vertrek vanwege de agressief schreeuwende heren op de tribune om ons heen. De playground, met eekhoorntjes - Noor zegt 'ook eentje', hihi - maakte dat gelukkig snel goed. Al met al een heerlijke tijd, en wat ons betreft mag het als voorbode gelden voor alle vakantiegangers die we nog gaan begroeten in het mooie Toronto. 

Distillery District met H&A

Hiketocht Joost en Geert

Weer thuis

Echte UGGS!

Dagje Center Island met H&A en Joost

City Hall met Joost

Werkbezoek

Naast onze vrinden van Estaaffette, zijn er al twee Careyners bij me op bezoek geweest in de eerste maanden. Ik was buitengewoon vereerd om eerst Yvonne met haar man, en daarna Cissy te verwelkomen. Super, supergoed om hen te zien, even bij te praten en een berg groeten mee te geven voor al mijn lieve ex-collega's. 

Yvonne was op een lange, lange reis door USA en Canada. Ze heeft een ongelooflijke afstand afgelegd voordat ze haar kids en kleinkinderen weer in haar armen sloot. Op Hyves heb ik haar hele verhaal kunnen volgen. Cissy praatte me bij over het trouwen van haar zoon, die in Toronto woont met zijn kersverse Canadese echtgenote. Een bruiloft in stijl, en ik herkende veel elementen van de bachelorette en bruiloft van Beth. De belangrijke rol van wederzijdse ouders, de wedding rehearsal, de bridesmaides... elementen die in NL meestal een tikkie anders worden ingevuld.

Ik heb veel afleiding in mijn nieuwe omgeving, maar heb mijn werk, zeker in de eerste maanden, enorm gemist. Vooral als Geert om half acht 's ochtends de deur uitwandelde - my goodness, dat wil ik ook weer, net als bij de BHG, en later het CJG....

Gelukkig is het nu zover dat Noor twee dagen per week naar Daycare gaat. Voor mijn vorige werkgever in Schiedam mag ik nog een aantal zaken uitwerken in de komende maanden, waardoor ik nu, tot mijn grote geluk, kan zeggen dat ik mijn tweede werkdag er bijna op heb zitten. Heerlijk om even met m'n hoofd bezig te zijn. En een prima onderbreking om tussendoor eenblog te schrijven over ons avontuur alhier. Meer nieuws volgt snel.