Toronto, dinsdag 15 juni 2010, 9.00 PM
Vanachter de Expedit die als stereomeubel en boekenkast dienst doet, blik ik terug op driekwart week Toronto. Een huishouden op gang brengen, een stad en daarna een land te ontdekken, mensen te ontmoeten, kortom een waslijst aan ‘things to do’ voor de komende twee jaar. Aangezien een goed begin het halve werk is, stortten wij ons met groot enthousiasme op onze actiepunten.
En het resultaat mag er zijn;
Een ontroerend mooi afscheid op Schiphol was ons deel, afgelopen donderdag. In alle vroegte waren opa en oma, pake en beppe, Pieter en Fie met Bas en Julia, Erica, Theo, Tim en Lies met Isa, en Edu en Chris op komen draven om ons uit te zwaaien. En dat nadat we met Hemelvaartsdag en op vijf juni jl al twee knalfeesten met de beide families hadden gehad. Met een flinke kop koffie erbij kwamen de ‘lieve woorden’ als vanzelf op gang. Naar Noor het meest, vanzelfsprekend, maar ook voor mama moest goed gezorgd worden (en dat laat Geert zich geen tweede keer gezeggen).
Om kwart voor acht wandelden we al zwaaiend door de douane, en om tien uur stegen we op. Met 100 kilo spullen in het laadruim en een onbekend aantal kilo’s –aan boeken- in de kwetbare schappen boven ons hoofd, en vlogen we richting Canada. Een mooi, nieuw, onbekend avontuur tegemoet.
De reis verliep vlekkeloos. De incheckbalie op Schiphol matste ons met de kilo’s teveel: we betaalden voor 15 van de 20 overdosering, en de dame die ons hielp waagde zich niet aan het controleren van de handbagage (wat voor de rest van de rij standaard procedure was). Gelukkig maar, want dan was de winst op het huis aan de Claes in rook opgegaan.
We vlogen met Transat, businessclass, wat ons extra service en een supervriendelijke bemanning opleverde. Om ons heen alleen bejaarden, die Noor reuze schattig vonden, en die een oogje dicht knepen op onhoudbare momenten omdat ze zelf ook nog wel wisten hoe dat voelde, ooit.
In Toronto sjouwden we ons een breuk tot de immigratiedienst, maar vanaf daar waren de papieren snel geregeld en hielp een beamte ons voor twintig dollar graag om met een reuzenkar alle koffers naar de shuttle te trekken. Drie kwartier tuffen later stonden we verdwaasd (lees: doodmoe) naast het Delta Chelsea Hotel. Geert bond alle koffers aan elkaar totdat er een drietal gevaartes stond die we samen om het blok heen konden trekken. Halleluja voor wieltjes onder koffers, en voor de Ipad, die ons bij een volgende wereldreis waarschijnlijk verlost heeft van het gewicht van BOEKEN.
Op de zeventiende etage van 38 Elm Street, een woontoren (als er zoiets als een sterrensysteem bestaat voor woontorens: een vijfsterren) tussen vele andere torens in Downtown Toronto, betrokken we een appartement met uitzicht op Bay St.
Langzaam vullen we een kaal huis
De eerste stadswandeling
No comments:
Post a Comment