Afscheid, Juni 2010

De laatste maanden voor ons vertrek naar Toronto werkten we hard. Noor bleef naar de kinderopvang gaan tot eind mei, en tot dat moment draaiden onze banen ook nog door. Toch staken we in die tijd ook veel energie in onze familiebanden, en in dates met vrienden. We wisten dat aan het einde maar zeven dagen over zouden schieten om echt afscheid te nemen - te kort als je voor twee jaar gedag zegt.

Ons huis aan de Claes zagen we half mei voor het laatst, toen we het opleverden aan de nieuwe bewoners. Financieel gezien was de verkoop voor ons een grote meevaller. Maar we waren gehecht geraakt aan het huis, waar we zoveel klusuren in gestoken hadden, en vijf jaar lang lief en leed gedeeld. Ook het wegbrengen van Toos en Beer, onze poezen, viel zwaar. Vooral voor Noor; wij konden onze gedachten richten op de mooie avonturen die ons te wachten stonden, maar Noortje wist alleen wat er niet meer was. Ze sloeg zich er als een held doorheen.

Een lege huiskamer aan de Claes

Er volgden twee familiedagen om ons vertrek naar Toronto te vieren - aan een grafstemming ontbrak het gelukkig iedereen.
De Zeldenrust-dag, op vijf juni, was door Beppe en Liesbeth voorbereid. De eerste, terwijl ze net van twee trappen afgestuiterd was. Een gebroken pols zorgde ervoor dat ze de benodigdheden voor de barbeque professioneel liet aanslepen. De laatste terwijl ze net haar kraamtijd uitkwam, en werk, studie en een nieuw huis naast het ons afscheid een plek moest geven.
We hadden een fantastische dag, deels in St Nyk, deels in het Vogeltjespark (speeltuin in een gat in zuid-west Friesland, net als je denkt dat de bewoonde wereld niet meer opduikt). De zon scheen, alle broers (en pake) hadden hun schip aan de kant gelegd en waren er, de familiefoto slaagde, een nieuw neefje/nichtje werd aangekondigd, het kon allemaal niet op.

In de speeltuin vermaakte iedereen zich kostelijk - een pretpark is het niet, en gelukkig maar. Speeltoestellen voor alle leeftijden zonder al te veel lawaai, en op rekening van Zeldenrust konden we ijsjes eten tot we erbij omvielen. Of tot het ijsje in het gras landde, zoals bij Noor het geval was; softijs is echt geen uitvinding voor kinderen.
Een dag met een gouden rand. Vanwege alle lieve kadootjes (die zo licht waren dat ze de tas in konden) maar vooral doordat iedereen er helemaal was. Het afscheid aan het einde viel zwaar; maar het was een goed moment voor een broodnuchtere familie om elkaar weer eens voorzichtig de liefde te verklaren, en dat was dan toch mooi meegenomen.

Pake en Noor

De familie Zeldenrust

Thyra

Nicole, Russell en Edu

Ruben en Russell

Noor doet Julia (5 mnd) na

Niet op vijf juni, maar al veel eerder, op Hemelvaartsdag, namen we afscheid van de Tjongen. Tussen de tulpen, een mooi idee van Marjolein, schoten we foto's van de kleintjes, die over twee jaar zoveel groter zouden zijn. En in een gezellig restaurant aan het strand toasten we op liefde en gezondheid. Ook Lein en Chiel namen afscheid. Koud drie weken na ons, zouden zij naar Shanghai vliegen. Nog veel verder weg dan Toronto.
Voor opa en oma was Hemelvaartsdag het eerste moment om aan afscheid nemen te wennen. Van twee kinderen die wel heel ver het nest uit zouden vliegen. We bewonderen hun veerkracht; Noor heeft via Skype een wereldrelatie opgebouwd met zowel opa als oma, het technisch vernuft rijst de pan uit aan de Weresteijn. Niet in de laatste plaats is dat te zien aan het fotoboek dat we op de dag van vertrek kregen. Massa's foto's tussen de tulpen. Noortje loves it. In juni volgden nog wat logeerdagen in Sliedrecht, waarvan hieronder enkele plaatjes.

Eind mei hadden we een laatste borrel met vrienden in stamkroeg Sijf. Een gezellige avond waar veel mensen op af kwamen; geweldig om iedereen nog een keer te groeten voor we de grote plas over zouden steken. De hoeveelheid kado's was overweldigend. Klompjes, kookboeken, en lichtgewicht presentjes - how considerate!- als kettingen, armbanden en kaarten. Pictures taken: zero.