Voorjaar 2012 Een heel jaar geleden!

Oude productie, nooit gepubliceerd, maar hier is hij dan: een inleiding op de verhuizing van Elm naar Oak Street.

Het voelt bijna alsof we de winter hebben overgeslagen, zo kort duurde het. En zoveel tijd bracht ik binnen door, mijn aandacht gefocust op onze kleine meid. Ze groeit zo snel. De lange lijs zit op 't 97ste percentiel, maar is smal. Noor en Lotte zijn duidelijk zusjes, maar als je de babyfoto's bekijkt zie je grote verschillen (www.noortjong.com, daar staan ze nog allemaal: mei 2009 was Noor zeven/acht maanden, zoals Lotte nu).

Winnipeg
We waren nog maar een paar dagen thuis uit Nederland toen we het vliegveld weer opzochten. Deze keer voor een korte vlucht naar Winnipeg. Geert solliciteerde er, net als in London, naar een onderzoeks/staffunctie. De gesprekken pakten goed uit en we kregen een vrolijke, zonnige indruk van deze ruige stad. Manitoba is 150 keer zo groot als Nederland, en er wonen anderhalf miljoen mensen. De helft daarvan in Winnipeg. In de rest woont dus niemand meer. Opvallend: geen wegmarkering zichtbaar, men zegt door de lange winter. 's Zomers veel muskieten en naar verluid wordt bij overlast de hele stad gesprayt. Twee bruine, kolkende rivieren, die samen komen in het centrum van de stad - talloze bruggen, oud en nieuw, wat doet denken aan Rotterdam - al mist het opgeruimde van de rivier; er is geen scheepvaart, de oevers zijn ruw. Hoogbouw in het centrum, een klein gedeelte leuke oude gebouwen, een paar mooie oude wijken met lanen, veel groen en kasten van huizen. Een groot deel van de stad is erg Noord Amerikaans; je komt alleen op bestemming als je een auto hebt, en wijken zijn zo opgezet dat je zelden tot nooit verkeer aan je deur ziet. Het geeft een geisoleerd gevoel. Er zijn veel natives en een grote gemeenschap van menonieten, maar we hebben ze niet gezien - de groepen zullen, net als in Toronto, vermoedelijk afgescheiden in hun 'eigen' wijk leven. Leuke scholen; franse en engelse, public en private - Montessori stond al snel bovenaan onze lijst voor Noor. Veel activiteiten voor kids, waaronder een meer dan fantastisch Children's Museum en heel veel buitenspeelmogelijkheden. Tot slot: een ambitieus sciences center met een team dat Geert erg graag leek te verwelkomen als nieuwe collega.
Geert is nog een keer terug geweest, begin mei. De uitkomsten zijn positief en het lijkt erop dat er een baanaanbod volgt waar we graag op in zullen gaan. Ik ga ook weer aan de bak, en Noor en Lotte zullen Winnipeg als hun honk gaan zien - ons nieuwe huis met een tuin en een 'pink purple cat' en, naar we hopen, een mooie logeergelegenheid voor reizigers. Plannen en dromen te over. We werken er hard aan nu, en wie weet, zien we het in de loop van deze zomer realiteit worden!

Nederlandse en Canadese vrienden
In Winnipeg ontmoetten we Richard en Els met hun twee kinderen - en Oma, want die was juist over uit Nederland. Het was meteen dik aan tussen Noor en Cato, vijf jaar oud en vaardig spreker van Nederlands met een zwaar Canadees accent. Het hielp Noor aardig op weg om ook zinnen te gaan fabriceren - en dat na een drietal bezoekjes!
In Toronto had ik intussen ook wat Nederlandse vrienden opgedaan, en die contacten heb ik de afgelopen tijd geintensiveerd. Omdat het voor mezelf heerlijk is even zonder na te denken interactie te hebben. Omdat het vreselijk leuke meiden zijn met (een beetje) tijd om handen. En omdat het voor Noor potentieel Nederlandstalige vriendjes oplevert: het duwtje in de rug dat zij nodig heeft om de taal die ze zo goed verstaat ook te spreken. Tessa en ik lopen met onze wandelwagen met baby half Toronto af. Elke week tot tweewekelijks een dagdeel, nu al een week of vijf achtereen. Mira sluit zich af en toe aan bij de lunch, en haar ontmoet ik ook bij de borrels bij Martin en Mandy thuis. Femke en Bart, de kids van Martin en Mandy, zouden voor Noor hele goede input kunnen geven voor 't Nederlands, maar ze spraken koud twee maanden na aankomst in Toronto alleen nog maar Engels. Alsnog erg leuk, de playdates, want het klikt goed tussen die drie.
Naast de 'Mommie' groep, waar ik vaak playdates mee plan op donderdag en vrijdag, heb ik bij Noors daycare de laatste maanden wat nieuwe contacten opgedaan. Noor wordt voor ieder kinderfeestje uitgenodigd, en uiteindelijk zit je daar steeds met hetzelfde kleine clubje moeders (en een enkele vader). Julia, de moeder van Avah, is sieradenontwerper van beroep (www.jjbuckar.com) en woont in een soortgelijk huis als het onze in NL aan de Claes. Tim en Lisa, de ouders van Ayla, zitten in fotografie en ballet en wonen net als wij in een toren met een zwembad. Nicoles ouders zijn Chinees/Koreaans - een andere keuken, en daar bovenop hebben zij een membership op 'dat andere leuke museum in Toronto' (de ROM). Het levert leuke, afwisselende speelafspraken op voor het weekend. De sociale agenda loopt er inmiddels wel weer danig van over.

Alessandra
Lexie's Mama is 20 juni uitgerekend van de tweede. Vaderlief werkt in Calgary en komt tweewekelijks een weekendje over; de rest van de tijd rooien de twee dames het samen. Hij komt rond de 15e voor een paar weken naar huis. Tot die tijd zijn wij de belangrijkste 'stand by'. Het is een zwaar bestaan, en we zijn blij dat we een stabiele uitvalsbasis voor Lexie kunnen zijn. Noor zou niet anders willen; de twee kunnen nog niet lezen en schrijven, maar wel met elkaar. De weekenden zonder de ander vallen hen beiden zwaar. Ik haal Lexie op, samen met Noor, om zeven uur in de ochtend en rond kwart over acht, als Lotte gedronken heeft, maken we ons klaar om naar de daycare te lopen. Eerst Lexie, dan Noor en rond half tien ben ik klaar met het wegbrengritueel. Om half vijf maken Lotte en ik hetzelfde rondje nog eens, nu andersom, waarop anderhalf uur speel- en badderplezier volgt en we Lexie om zeven uur afgeven bij haar moeder, die even daarvoor thuiskomt van haar werk. Chris is op zoek naar een huis in Calgary. Twee maanden na de bevalling hopen ze de oversteek te wagen; Aileen maakt haar verlof -van een heel jaar!- af in Calgary. De verhuizing zou samen vallen met de onze, en we hebben het nuttige maar met het onaangename verenigd: we laten Noor en Lexie brainstormen over alle aspecten van hun nieuwe leven. Nieuw huis, nieuwe poes, nieuwe hond, nieuwe kleuren in hun slaapkamer... het werkt positief, maar in Noors onderbewuste ligt al wel de realisatie van het afscheid, want ze droomt veel en huilt soms hard. Het wordt een beetje als het afscheid van Toos, destijds. Noors grootste rouwervaring tot nog toe. Nachtenlang huilde ze, en toen ze in het donker een hoopje op de bank zag: 'Toos! Toos?' 'Nee, liefie.. sorry, kijk: een kussen.' 'Toooooohoooos!'
Liesbeth stelde haar gerust, onlangs op Skype. 'Weet je Noor, wie ook in jouw nieuwe huis bij je blijft? De computer. Dus wij gaan ook met je mee'. Ik schoot vol. Nu weer.