Maart 2012
Na het sleetje rijden in Januari -een van de eerste dagen dat er echt wat sneeuw lag- hebben we nauwelijks nog een vlok gezien. De winter was extreem zacht, en het voorjaar viel vroeg in. Om onszelf mooi voorjaarsweer te gunnen in plaats van barre winterkoude, had ik onze trip naar Nederland in Maart gepland. Het was niet nodig geweest; 20 graden en zon in Nederland..... en in Toronto was het minstens zo warm. Maar we hebben een heerlijke tijd gehad in Nederland. Een verslag in vogelvlucht.
Noor en Lotte hielden zich fantastisch in het vliegtuig. Ze sliepen allebei als een roos - op een gegeven moment zelfs opgestapeld op een stoel, zodat Papa en Mama de handen vrij hadden om een wat te eten. Op Schiphol sloot Beppe ons in de armen en doken we na de koffie met koffers en een prachtige prinsessenballon de auto van Sophia in. De jetlag doorgewerkt in Sliedrecht, waar de eerste violen in Oma's mooie tuin in bloei stonden en we met de goede zorgen van Opa en Oma werden omringd. Sophia bleef, met Julia en Bas. Genieten om zo samen te kunnen zijn met onze lieve nicht en neef! Oma was jarig, en half Sliedrecht maakte van de gelegenheid gebruik ons te begroeten. Geert was er de eerste week bij - een mooie combi omdat hij aansluitend een congres in Washington had, hoewel het jammer was dat er zoveel familieleden en vrienden waren die hem (in week 2 en 3) niet even konden zien. Ik zag Erica natuurlijk, in die eerste week, en ging Rotterdam in met Oma Joke. We zagen Estaaffette weer, en Tim en Lies, Hans en Linda, Ella en Luk, en toen we op maandag Papa gedag hadden gezwaaid reden we via Werkendam naar Friesland. Daar logeerden we wat dagen bij Liesbeth en een enkel nachtje bij Pake en Beppe, maar de meeste tijd verbleven we in ons 'huis met gras'. Een klein, vrijstaand zomerhuisje, in perfecte staat, in een groen huisjespark tegen de bossen van St Nyk aan. De tuinzet met de zachte, grote kussens hebben we veel gebruikt. Evenals het picknickkleed - duplo, kussens, limonade, Lotte en Noor erop, en het feest kon beginnen. We gingen naar babyzwemmen en peutergym met Isa en Esmee, voeren mee met Theo door het schone Friese land, en hadden twee mooie Zeldenrust-familiedagen in St Nyk, plus nog een dagje met Opa en Oma in ons zomerhuisje. Samen het bos in! Dolle pret. We kregen bezoek in ons huisje van Theo en Linda met de kids, Tessa en Hein met de meisjes, Lies en Isa en Esmee, Wilma en Lieke, Pake en Beppe, Edu, Ruben, Chris en Jacobien, en Erica met Cai en Jian. Het was fantastisch om al die Skype vrienden weer in levende lijve te zien, en Noor genoot van haar neefjes, nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes.
Na drie lange weken mooi weer en lieve mensen namen we met gemengde gevoelens afscheid. Pake, Beppe en Edu brachten ons naar het vliegveld. Noor kon alleen maar aan thuis denken - waar ze Papa zou zien, en haar vrienden, en waar iedereen Engels zou spreken. Ik zag ernaar uit Geert te zien, maar had me juist erg thuis gevoeld in Nederland. Misschien wel een beetje extra deze keer, omdat ik wist van de Canadese jaren die nog in het verschiet zouden kunnen liggen.
Lotte was vijf maanden toen we Nederland bezochten. Een stukje voor mijn kleine vrolijke schat. Je had op Pake en Beppe, en Robert en Erica na, nog geen kennis gemaakt met het thuisfront. Zacht en meegaand als je bent, liet je je overal mee naartoe slepen, en je vroeg alleen om je vaste basis van eigen mensen, borstvoeding en veel slaapjes met je konijn. Je mistte Papa de eerste dagen na zijn vertrek flink. Zijn filmpjes via Whatsapp waren je redding. Hij lachtte naar je en zei zachte lieve dingen, en je kon er niet vaak genoeg naar kijken. Noor verloor haar belangstelling voor die berichten snel; ze vond het maar niks dat als zij halverwege een beurt nam om haar verhaal te vertellen, Papa er gewoon doorheen bleef tetteren. Ze had 'm liever gewoon aan de lijn of op Skype, hoewel Papa soms hard moest werken om haar aandacht (lees: hart) te veroveren als ze hem een paar dagen niet had gezien. Want haar huisje van 'Mama, Charlotte and me with the grass' bezoeken, dat deed hij niet, hoe vaak ze de uitnodiging ook herhaalde.
Ik had niet heel veel kleertjes voor je meegenomen naar Nederland, want we hadden de HEMA en er lagen bij Liesbeth veel van Noortjes kleding te wachten. We redden het net, want je poepte als de beste, zo om de dag tot je nek toe. Je kreeg volledige borstvoeding, en dat was een groot gemak - bijna net zo groot als het feit dat je nog niet rolde of kroop. Op de bank, op het picknickkleed, op de tafel zelfs; overal bleef je kletsend en trappelend liggen. Ik had niet steeds een wieg voor je, maar slapen op een groot bed bleek veilig genoeg.
Steeds als er nieuwe indrukken waren, keek je nieuwsgierig om je heen. Bij nieuwe mensen op schoot gaan, was alleen een punt als je erg moe was - zo was Ella de pisang: je keek haar aan, barstte in snikken uit en keek paniekerig naar mij om gered te worden. Maar je lachtte vooral veel, naar iedereen die een grinnik vroeg. En als je na een poosje op je gemak was, ging je mondje open en vulde je de kamer met geklets en gegil. Als het lang genoeg duurde, kreeg ik er hoofdpijn van. Jij leek daar echter geen last van te hebben.
Je kreeg je eerste tandjes in Nederland. Na wat avonden koorts en vooral veel knagen, kwam de eerste bij Liesbeth door, op 14 maart. Je was 5 maanden en een week. Net voor we teruggingen naar Canada kwam de tweede erbij. Twee lieve tandjes onderin je mond. Papa kon ze goed zien tijdens de hysterische huilbui die je had in de auto van Pearson naar huis. Achter Papa zitten en niet op zijn schoot - dat was geen goed idee. Eenmaal in je eigen huis met je eigen mensen, was het leven weer goed.
Noor was bijna drie en een half bij dit bezoek aan Nederland. Lekkere mooie meid. Het was spannend omdat je zo goed wist wat er ging gebeuren - via Skype had je van alle huizen en mensen die we zouden zien, een goed beeld. Ik had je vaak verteld hoe spannend het opstijgen en landen met het vliegtuig zou zijn - en hoe saai alles er tussenin. Je deed het veel, veel beter dan vorig jaar en stelde je er helemaal op in dat je in een stoel zou slapen.
Je genoot van alle aandacht en kado's. Met de meeste volwassenen had je een klik, en je voelde je ontspannen. Met grote kinderen speelde je graag; jij commandeerde in het engels, en zij kwamen geinteresseerd achter je aan. 'Praat ze ook wel 's gewoon?', vroegen ze mij. En na een poosje hoorde ik ze heel stoer in het Engels meedoen (Julia en Thyra: 'yes!' en: 'let's go!'). Kleintjes waren lastiger. Vooral Isa; je stelde je als grote zus op en zei vriendelijk 'please' als je iets wilde, maar Isa keek je stralend of bevreemd aan en deed niet wat je vroeg. Je werd er gek van. Delen was voor even geen optie, en op een zeker moment gaf je het maar op. Je adoratie voor Isa bleef, maar elk samenzijn liep op een driftbui uit.
O, wat houd je van de aandacht van de mannen in Mama's familie. Pake met z'n vrolijke gefluit, Ruben en Chris die met je dollen, Theo die grappen uithaalt... en Edu, 'my brother Eduard', die houdt je hart in z'n handen. Ik moest af en toe opletten omdat je zo lang bent, en de kinderen om je heen je meeslepen in dingen waar je te klein voor bent. Maar meestal beschermden je ze goed. En jij gaf 't wel aan, als je dacht dat het anders moest... Je runt de boel graag, in een combinatie van uitgelaten vrolijkheid en je 'friends' parmantig laten weten hoe het hoort.
In Sliedrecht wandelden jij en ik samen, en voerden de eenden. In Langweer schopten we tegen de drie ballen in ons grasveld (one! two! three!) terwijl Lotte haar dutje deed, en doopten we een haag in de tuin om tot paasboom. In St Nyk deden we samen boodschappen bij de bakker, en haalden 'Kinder' chocolade eieren met Disney prinsessen erin. Aan het einde van de vakantie sprak je een aardig mondje Nederlands. Eenmaal terug in Canada, oefen je dat vooral bij voorleesboeken (de rommelige reus) en met liedjes zingen (klap 's in je handjes). Super!
En dan ik. Ik vond het heerlijk dat we een zomerhuisje hadden gehuurd. Het was superfijn om een eigen plek te hebben voor de meisjes, en vrienden te kunnen ontvangen. Ik heb, in tegenstelling tot vorig jaar, maar heel weinig rond hoeven rijden, waardoor de weken in Nederland ontspannen waren. Echt vakantie. Mooi weer, tijd om buiten te zitten, zeker vijf boswandelingen gemaakt, een dagje gevaren: het waren hoogtepunten voor me, de momenten in de Hollandse buitenlucht. We ontmoetten veel minder mensen dan we eigenlijk zouden willen, en degenen die we zagen, zagen we te kort, maar de eigen gezinnen (grootouders, broers, zussen) zijn zo goed als dat kon aan bod gekomen. Lotte wordt groot ver van haar familie, maar ze hebben haar kunnen zien en vasthouden. Noor wordt groot ver van haar familie, maar we houden hen levend in haar herinnering met deze bezoeken in Nederland - zodat ze er weer even tegenaan kan, en de relatie via Skype kan onderhouden. Voor mij is het uiteindelijk niet anders; ik wordt ouder en wijzer, ver van mijn familie, en ik mis veel. Ik mis hen. Maar in de weken in Nederland tank ik zo bij dat ik de indruk heb dat we er wederzijds ook weer tegenaan kunnen. Het is anders, maar niet minder waardevol.
Met Erica kostbare tijd alleen gehad. Met Liesbeth en Esmee uren gespendeerd aan mama-baby praat. Kwaliteitstijd met mijn ouders gehad. Tessa gezien, Joke gezien, en Lotte aan haar voorgesteld. Oma Spreeuwers gezien en gesproken, en haar met Lotte laten knuffelen (ze bleef haar maar Noors broertje noemen - de wens is de vader...). Patatje oorlog gegeten. Bami met kipsate. Drop, mayo, suikerbrood, verse kaas, ontbijtkoek, oranjekoek, tompouce, lekkere verse appels... Het moge duidelijk zijn: voor 2012 heb ik alweer een hoop van mijn Hollandse lijstje kunnen afstrepen. Wat niet lukte nu, staat bovenaan voor December van dit jaar!
Terug in het vliegtuig. Bijna weer bij Papa. Lotte gaf zich makkelijk over aan haar slaap, en de stewardessen hielden haar wat graag voor me vast, maar nodig was dat niet vaak. Noor daarentegen stuiterde haar stoel uit en vond het maar niets dat ze me geen seconde voor zich alleen had. Een tripje met het skyteam hielp. Ze was in de keuken, en bediende een rondje mee, en toen ze vrienden was met alle dames kwam ze weer bij me terug. Toen ze in slaap viel, na uren en uren, deed ze dat zittend, op haar knietjes voor de stoel. Ze gleed langzaam weg en ik, met een slapende Lotte op schoot, kon haar niet op de stoel trekken. Ze snikte en jammerde in haar slaap en alle mensen die dutten, werden wakker - en iedereen, iedereen keek me geirriteerd aan. Echt. De stewardessen knapten ook een uiltje en lieten zich niet zien. Een dame achter me bood uitkomst: ze knuffelde Lotte even, en ik installeerde Noor op mijn schoot. Lotte er (nu wakker en huilend) bovenop, en drie minuten later was er weer rust en stilte in onze hoek van het toestel.
Pffff. Het was de enige escalatie. De dames gedroegen zich als engeltjes en veilig landen we op Pearson, waar het skyteam (dag Noor, dag Noor!) ons uitzwaaide en Geert ons in z'n armen sloot.
See you again in December, dear Netherlands.
No comments:
Post a Comment