Happy Holidays

De plannen voor de feestdagen waren bescheiden. En we hebben een goede tijd gehad met elkaar. Veel thuis geweest met z'n vieren, geslapen, films gekeken, Geert wat werkuren gemaakt...

De meeste vrienden waren vertrokken. Bestemming Ottowa, New York, Australie, Nederland; Toronto bleef leeg achter. Martin en Mandy zouden de dag na kerst vertrekken voor een wintersportvakantie in Quebec. We vierden kerstavond met elkaar. De kalkoen had het grootste deel van de dag in de oven gestaan, en met een lekker wijntje maakten we hem goeddeels soldaat. Geert, Noor en ik hadden samen gekookt, en ik had Noor olijk verteld waar die kalkoen vandaan kwam. 'Wat zegt een turkey, Noor?' 'Cluck cluck' 'Deze ook, toen 'ie het nog deed'... de boodschap viel niet in goede aarde. Ze had er net iets teveel voorstelling bij, dachten we, dat de kalkoen een dood dier was. 'I don't like that, Mum' zei ze, terwijl ze achter me weg kroop en naar de kalkoen keek die bleekjes in een ovenschaal lag te wachten. Ze bleef op veilige afstand van de turkey, de rest van de dag. 's Avonds wilde ze toch wel een hapje, maar niet voordat ze opgelucht geconstateerde: 'It's not saying cluck-cluck, Mummy!' Het ging niet om de slachtpartij, after all. Ze dacht dat het beest al kloekend ter tafel zou komen. Schatje.

Noor, Femke en Bart hadden een leuke tijd met spelen, films kijken en zelfs een duik in het zwembad (met Martin en Geert), terwijl wij genoten van de aanspraak. Al was het lichtelijk bizar te vernemen dat het retourticket van onze vrinden alweer geboekt is! Zo hard gaat een jaar...

Christmas Day was een grijze dag, en omdat we rond de 4 graden C zaten, was het geen witte kerst. Noor kroop gewoontegetrouw bij ons in bed, die ochtend, en na een half uurtje knuffelen brachten wij de kerstboom aan de orde. Ze was er al weken mee bezig, het bezoek dat Santa zou brengen aan haar huis en de kadootjes die ze dan wilde. We hadden Santa zelfs een brief gestuurd; een purple jump rope alstublieft, Santa, en balloons. Pink, purple and green please. En dan nog een Yellow rubber ducky voor in bad. Het meest essentieel vond Noor de verpakking; in diverse etalages had ze aangewezen hoe die eruit zou moeten zien. Kadopapier met sneeuwpoppen erop was de grote favoriet.
Op kerstochtend zat ze in bed tegen me aan en staarde verschrikt voor zich uit, niet van plan naar de kerstboom te gaan kijken. Ze is nog te klein om te zeggen wat haar tegenhoudt, maar het zal dezelfde modus zijn als de verlegenheid bij het aansnijden van de verjaardagstaart. We zijn er samen naartoe gegaan en vonden de kado's - surprise, surprise - hoog opgestapeld. Het uitpakken was een feestje en Noor speelde uitgelaten met haar nieuwe Trunky, een koffertje met wieltjes waar ze op kon zitten (en al haar verkleedkleren in kon doen).

Later die dag keken we Handel (Noortje Cat in the Hat op haar nieuwe zitbank). We misten Skype; internet lag er uitgerekend deze dagen uit. We maakten ruzie met de dienstdoende Bell medewerkers, maar die konden ook niets oplossen. Gelukkig konden we ons babbelquotum vullen bij Pete en Sarah. Australische vrienden die een Kris Kringle georganiseerd hadden voor alle kids die ze kenden. Lootjes trekken door de volwassenen, voor de kinderen. Het was erg gezellig, een huiskamer vol Aussies en met weer meer kado's gingen we naar huis.

Ik heb Noor aangemeld voor zwemles. Toronto kent een website waarop voor een spotprijs lespakketten aangeboden worden aan inwoners. Yoga, zwemmen, muziekles, dansen; voor elk wat wils. Voor Noor is het een eerste serie van negen lessen, bedoeld om kids vanaf drie jaar vertrouwd te maken met water; diepte, drijven, ademen, opdrachten opvolgen als een groep. Een belangrijke basis, en leuk dat we die kunnen leggen voor we naar Nederland gaan, in Maart. Op oudejaarsavond hebben we de tickets geboekt - de voorpret kan beginnen. We zien er erg naar uit. Noor, Charlotte en ik komen begin maart aan. Mogelijk komt Geert ook een paar dagen, maar dit zal erg afhangen van hoe diverse sollicitatiegesprekken verlopen. We verblijven een poosje in Sliedrecht, bij de tJongen, een poosje aan boord bij mijn vader en broers (Noor een gevoel geven voor het varend bestaan) en tot slot een dag of tien in Friesland. Liesbeth bevalt eerdaags van haar tweede, en we hopen flink te kunnen genieten van de kennismaking met de nieuwe wereldburger als we in Friesland zijn. De meisjes en ik zitten in een vakantiehuisje. Naar we hopen een prima manier om mensen te ontvangen, zodat ik niet net als vorig jaar stad en land af hoef om iedereen te bezoeken. Vorig jaar liep dat wel, maar nu, met een baby van vijf maanden en Liesbeth die net een kleintje heeft, is dat niet wenselijk meer. Het moet een beetje meer voelen als een vakantie.

Oudjaarsavond in Canada was ook dit jaar geen foto waard. We hadden een lange en gemoedelijke avond, met wijn en champagne, maar geen oliebollen (eet niemand hier), geen vuurwerk (te koud hier), en geen oudejaarsconverence (herrie-concerten hier). Mensen genieten hier vaak van een diner met vrienden of familie, en er zijn net als in Nederland veel besloten feesten. Maar een avondje op de bank hangen met gevulde eieren en oliebollen, terwijl een groot deel van de familie buiten met rotjes speelt, dat zit er hier niet in. Wel al voor de tweede keer mijn 'resolutions' met mijn beste vriend kunnen doorspitten op de laatste avond voor het nieuwe jaar. 2012: we gaan met open vizier het avontuur tegemoet!

Geert en Noor dwalen door het Eaton Center: even uitlaten die robbedoes