Oktober, November en December

3FM Serious Request op de achtergrond en ik begin aan een blog die ik, wie weet, misschien in een keer af kan maken. Lottes slaaptijd is net ingegaan. Als boertjes en ander gemuts uitblijven, zijn de komende veertig minuten van mij - en van u, lieve lezer. Eindelijk een teken van leven van deze moeder van twee.
Op vijf oktober werden Geert en ik de gelukkige ouders van Charlotte Elizabeth. 3618 gram en geboren om 3.31 uur in de ochtend. Noor was thuis met onze babysitter, Nathalie. Was ze gezond geweest, dan had ze de tijd van haar leven gehad, want Nathalie en zij zijn dikke vriendinnen. Maar gezond was Noor niet; we hadden haar als een hoopje ellende achtergelaten op de bank, de avond tevoren. De arme schat. Mooie beelden van een bijna ijlend meisje dat de eerste kennismaking met haar zusje niet eens bewust meemaakte elders op deze site. Ze keek verdwaasd rond, kroop tegen Charlotte aan en sliep weer verder.

Het was het begin van twee veelbewogen maanden. Toen Noor haar energie terug vond, richtte ze die in zijn geheel op het knuffelen van Charlotte en het terroriseren van haar moeder. Regel: vijf kusjes en dan even wachten. Je zult maar een kleuter hebben die met haar kriebelharen en haar gezichtsbedekkende zoenen een kleine baby tot wanhoop drijft... Maar Noortje geniet. Ook met de regels. Ze vindt Lotte geweldig, vertelt iedereen over haar babysister ('char-let' of 'sjaalotte', afhankelijk van de thuistaal van het publiek) en kruipt graag giechelend tegen haar aan. 'Acting out', dat bewaart ze voor Mama. Op donderdag en vrijdag zijn we met z'n drieen thuis en het lange wachten tijdens de voedingen drijft Noor tot wanhoop. De eerste weken lag ze af en toe huilend op de grond. Nog steeds vraagt ze me vooral tijdens voedingen om gezellig hide-and-seek te spelen, of een tent te bouwen. Doordat er meer tijd tussen de voedingen komt, is er wel steeds meer gelegenheid om samen te spelen, waardoor ze wat reserves heeft en een enkele keer al over te halen is gezellig naast me te komen zitten als Charlotte eet, zodat ik haar een boek kan voorlezen. Maar meestal grijp ik, als ze het zat is alleen te spelen, naar een DVDtje... Dora en Diego hebben ons menigmaal gered van een volgende driftbui. Langzaam boeken we vooruitgang. Noor blijft een groot meisje - al zijn er een paar vlakken waarop ze wat terugvalt. Ze gaat soms te laat naar het toilet en heeft dan een ongelukje. Ze pikt graag Charlottes speen in. Ze kan zich wat minder goed concentreren op grote hoeveelheden informatie - vooral als we uit proberen te leggen waarom een bepaalde regel er is. En dan is er het slapen gaan. De laatste weken wil ze net als Charlotte vastgehouden worden tot ze slaapt. En daar doet ze graag zo lang mogelijk over. Geert en ik zijn om beurten van half acht tot half tien de sigaar. Op dagen dat we moe zijn, is dat heerlijk, dan scoren we vast een deel van onze nachtrust. Andere dagen willen we liever samen een serietje kijken. En dat zit er niet in tot het half tien is. We hebben Noor een poosje begrenst door haar in de hoek te zetten als ze uit bed kwam, en haar steeds weer terug te brengen en alleen te laten. Nu kruipen we bij haar, en hebben we haar een kadootje beloofd als ze twee avonden zelf in haar bed in slaap valt - zonder terug te komen naar de huiskamer. Dat kado wil ze 's ochtends graag hebben. Maar 's avonds is de behoefte Papa of Mama dicht tegen zich aan te voelen nog te groot. Ze kiest dan voor klein zijn - en zo modderen we al vier weken aan.

We hebben een rustige, mooie kraamtijd gehad. Geert deed die eerste weken zo'n beetje alles in huis - en neemt nog steeds een groot deel voor z'n rekening; hij duikt gelijk het washok in als hij na volle werkdagen thuiskomt. Wel heeft hij sinds een week of twee weer ruimte gevonden om het hardlopen op te pakken. Het maakt hem energiek en ronduit happy. Langzaam pak ik weer meer op. Van het wegbrengen en ophalen van Alessandra en Noor, tot het gevuld houden van de koelkast en het maken van een foto of filmpje af en toe.

Robert en Erica kwamen met Cai en Jian een week op bezoek, en kort daarop waren Pake en Beppe met Ruben en Edu onze gasten. Ze verbleven in de luxe guest suite op de derde etage van ons gebouw. Robert en Erica maakten er een beetje een gezinsvakantie van, met uitstapjes naar Niagara en wandelingen door de stad. Met Erica kletste ik bij en zij en ik bezochten de plek waar we Pluks as hebben uitgestrooid. Met Lotte erbij - een bijzonder moment. Pake en Beppe gingen vooral op pad om Ruben en Edu wat van Toronto te laten zien. Dat speelde alleen aan het einde van de vakantieweek; de eerste helft was Ruben gevloerd door een stevige griep. We dronken veel, heel veel koffie en hadden een geweldige tijd. Van 'my friend Edu' promoveerde Eduard binnen twee dagen tot 'my brother Edu' - dat zegt waarschijnlijk genoeg over Noors adoratie voor mijn jongste broer.
Na de vakantie met Pake en Beppe pakten we de routine met Lexie weer op. Elke ochtend en avond was ze weer bij ons, voor en na daycare, tot ze halverwege december voor een maand (!) op vakantie ging. Het gemis is groot. Voor ons zelfs, laat staan voor Noor. Ze mist Alessandra enorm. We hebben al drie keer geskypt, en elke keer is het een groot feest dat op enig moment verandert in een tranendal waarin beide meisjes snikkend roepen dat ze elkaar zo erg missen. Het zou schattig zijn als ik het niet zo vreselijk zielig zou vinden. Gelukkig is het aftellen nu; acht januari komt ze, als alles goed gaat, weer thuis. Over een half jaar volgt een groter afscheid - dat vertellen we onze schat nu nog maar even niet. Aileen is zwanger en Chris heeft een baan in Calgary. Nog even, en ze verhuizen er naartoe...

Geert bezocht een congres in Vancouver toen Pake en Beppe hier waren. Zulke bijeenkomsten leiden steeds weer tot uitnodigingen om voor langere tijd een functie in Canada te zoeken - zo ook nu weer. Toen hij terugkwam sprong onze mindset van het heden naar de toekomst. We hebben dingen uitstaan voor NL, maar de kans op een positieve uitkomst is op dit moment bijzonder klein. Uitnodigingen aan deze kant van de oceaan zijn er legio, en de functie waarop Geert nu gevraagd is te solliciteren, nemen we serieus in overweging. Het zou een goede invulling zijn voor de komende vier, vijf jaar. Misschien is dan de storm in Europa uitgewoed en zijn er weer mogelijkheden in plaats van tekorten? We zullen zien... Canada is genieten, en als we het leven hier kunnen combineren met iets meer inkomen, uitdagende functies voor Geert en mij, een huis met een tuin voor de meisjes, en de mogelijkheid iets vaker naar Nederland te vliegen, dan blijft er weinig te wensen over.

Foto's vanaf half oktober; tot die tijd heeft Geert posts gedaan waarin foto's en filmpjes van Noor en Charlotte. Het zijn er heel wat...

Proud big sister