De ochtendroutine bestaat uit een bad voor de dames, ontbijt met cereals en fruit, een beetje spelen en dan alle lagen aan. Charlotte in skipak in de wagen, Noor en Lexie in snow pants, jas, sjaal, handschoenen, muts en snow boots, de hele kudde op de mat houden en de eigen laarzen en jas aan voordat we de deur uitstappen. Door weer en wind sjokken we naar Hester How Daycare om Lexie te droppen - ze loopt niet zo hard. De straten zijn afwisselend korrelig van het strooizout of voorzien van een dik pak sneeuw. Op oversteekplaatsen stappen we op zulke dagen een dikke sneeuwdrab in. Bij Lexies cubby (kastje) doen we alles uit en krijgt Lexie haar binnenschoenen aan. Noor en ik gaan op sokken de classroom in terwijl Lotte doordut in de wagen, op de gang. Na vijf minuten spelen -de babbelbehoefte van de leidsters is fors- geven we Lexie een knuffel en hijs ik Noor weer in haar spullen waarna ze op het puntje van de stroller klimt. We wandelen, als er niet teveel sneeuw ligt, in een lekker hoog tempo naar Ryerson University, waar Noor de laatste tweehonderd meter langs het randje van een verhoogd plantsoen naar de voordeur huppelt. Ze klikt op de knop van de deur, laat de lift komen en opent de classroom door met haar pas. Dan is zij aan de beurt om haar binnenschoenen aan te trekken en met een brede glimlach kust ze me gedag en holt haar klas in. Ik stop Lotte weer onder haar tentzeil en als er geen boodschappen nodig zijn, wandelen we terug naar huis voor een lekkere bak koffie.
Aan het einde van de dag herhalen we dit rondje in omgekeerde volgorde. Vlak voor de dames de voordeur door buitelen, roep ik dat ze op de mat hun laarzen uit moeten trekken. De helft van de tijd is dat genoeg om te voorkomen dat de vloerbedekking vol zout en vuil komt te zitten. De andere helft niet. Onze twee jaar in dit appartement zit er bijna op en bovenaan mijn lijstje voor het volgende huis -ongeacht of het huur of koop is- is een houten, dweilbare, vloer!
Op donderdag en vrijdag hoeft Noor niet naar daycare en vullen we onze dagen met dansles, lekker thuis spelen, of playdates met haar en mijn vrienden. In het weekend is papa er - en dan kunnen we zwemmen, chocolade ijs eten (ook midden in de winter want het Eaton Center is altijd warm) en -als papa en mama een dutje willen doen- marathon Diego kijken. Lotte zeilt in al deze dagritmes lekker mee. Ze slaapt heerlijk in haar wagen, zolang ik haar er maar niet inleg wanneer ze net wakker is. En de dagen alleen met mij geniet ze ervan dat zij een keer de stiltes kan vullen met geklets en gegil, en drinkt ze extra vaak en veel.
Noor en Lotte doen het lekker. Ze zijn een sterk team; beiden genieten van de kusjes-momenten die ze hebben, en Charlotte kan al blij schateren als Noor dwaze dingen uithaalt.
Lotte is lang. Op de Nederlandse curve zit ze hoger dan Noor destijds. Ze heeft kleding aan die Noor met vijf maanden droeg. In de breedte verzuipt ze er een beetje in... wie weet, kweekt ze ergens de komende weken lekkere spekbeentjes en appelwangen. Vooralsnog zijn die ver te zoeken. Ze geniet van alles wat ze ontdekt; haar handen, speelgoed, onze gezichten, praten en lachen, muziek, en sinds de afgelopen week zelfs haar eerste pogingen om te zingen. Als ik een liedje voor haar zing op het aankleedkussen, gilt ze in hoge octaven vrolijk mee. Ze kan er lang mee doorgaan; ik betrapte mezelf er al eens op haar naar bed te brengen, mezelf vertellend dat ze moe was, maar toen ze me met grote ogen lachend aan lag te kijken realiseerde ik me dat ik het wel weer even genoeg vond, de herrie die ze maakte...
Noor is momenteel erg bezig met de nederlandse taal. Ze probeert van alles. Hier en daar ook een gramaticaal ding - 'Papa, jouw dochter slapen!' toen Papa de TV wel erg hard aanzette. Maar meestal laat ze het bij zelfstandige naamwoorden. 'Mam, I want to walk on the randje'. En: 'Can I have a dropje, please?'
Lezen vindt ze ook leuk. De super readers, TV programma voor preschoolers, zijn een grote hit hier in huis. Het alfabet, grote en kleine letters al bijna een jaar vertrouwd voor haar, wordt nu langzaam ingezet om woorden en zinnen te herkennen en te bouwen - zie ook de foto's hieronder.
In de kerstvakantie draaide de kleine meid een beetje door van het gebrek aan aanspraak van buitenaf. Ze geniet enorm dat het gewone ritme weer begonnen is. Daycare, playdates, en nu zelfs zwem- en dansles erbij. De zwemles was pittig; ze is 3 jaar en 3 maanden, maar heeft de lengte van haar groepsgenoten die dik 4,5 zijn. Als mama dat dan ook nog vergeet te benoemen... de opdracht om kopje onder te gaan was een brug te ver, en de eerste les hield ze zich dan ook het grootste deel afzijdig. Abby zal er een leuke job aan hebben, maar er vast in slagen haar door haar verlegenheid heen te laten breken.
Op skype gebruikt ze die verlegenheid ook steeds vaker. Ze wisselt 'm af met over-assertief zijn - 'Mama, it's MY turn for a verhaaltje'. Een vriendelijk verzoek mijn mond te houden.
Geert en ik hebben ons uitgaansleven weer opgepakt! Nathalie is een collega van Geert en een fantastische babysitter. Noor is lyrisch als 'my friend Latalie' komt. We proberen wat nieuwe dingen; oesters eten op de eerste avond (toegegeven, dat was een beetje per ongeluk). Het leverde ons een zeer boeiende inleiding in de materie op van de vakman die achter de bar stond. En de reservering van een luxe hotelkamer voor een avondje op de tweede date. Je moet wat als je geen zondagschool hebt*.
11 januari was een bijzondere dag om twee redenen: Isa werd twee jaar. En Lies tekste dat ze op het punt stond te bevallen. De hele dag zaten we in spanning, maar het vlotte niet. Tot er een tekst op Facebook verscheen van Liesbeths schoonvader: gefeliciteerd met je nicht, Inge! Ik zat zo in de bevallingsmodus dat ik onmiddelijk dacht dat het erop zat, en dat opa en oma en pake en beppe hun nieuwe kleindochter aan het bewonderen waren. Een beetje beledigd was ik wel, dat Cees niet even gewacht had zodat ik het van Liesbeth zelf kon horen. Twee uur later bleek het heisa om niets; Liesbeth zat nog steeds rustig op de bank te wachten en Cees wist niet eens dat de bevalling begonnen was. Het was een felicitatie met Isa's verjaardag.
En toen, op 12 januari, kwam Esmee. Esmee Gabrielle. Op Skype hebben we haar inmiddels een keer of vijf gezien. Een kleine Isa, met een hoofd dat nog net een maatje groter is. Aftellen tot half maart, dan kunnen we Tim en Lies in real life feliciteren!
Voordat het zover is, hebben we ons lange weekend in London, Ontario, gepland staan. Geert interviews en praatjes, ik een tweetal gesprekken en samen worden we bij een diner verwacht waarbij we kennismaken met de potentiele collega's van Geert. Spannend, zo'n eerste ronde Noord Amerikaans solliciteren. Geert heeft gelijktijdig andere dingen lopen, maar niets zo serieus als deze optie.
Voor ons als gezin een grote verandering, het einde van zijn fellowship. Vanaf de zomer wonen we niet meer in downtown Toronto, en daaruit volgt een afscheid van daycare, Lexie, vrienden en collega's. Maar ook een nieuwe start. Met misschien wel een huis met een tuin, een leuke school voor Noor, en de kans om een nieuw bestaan op te bouwen. Waar dat dan ook zal zijn.
* Verwijzing naar het beruchte verhaal uit Geerts familie, waarbij de kinderen -zalig, zalig- op zondagmiddag de deur uit moesten voor zondagschool, zelfs op dagen dat er geen zondagschool was. 'Ga toch maar even kijken!'
Esmee Gabrielle
Oyster bar
Speelkleedje
Badderen: dat vindt Lotte inmiddels erg leuk
Mama, what does it say now?
Na lang marchanderen: Noors eigen computer. 'Sorry, but: I'm still working!'
Op de bank
Drie en een halve maand en de wieg is te klein
Happy people
