Juni 2011: een jaar in Canada!

Wat schrijf je, een maand of twee na het uitkomen van de laatste fatsoenlijke blog (inmiddels de afgelopen blogs ook bijgewerkt tot het niveau 'fatsoenlijk' - in elk geval foto's toegevoegd)? Wat schrijf je als je op de dag af een jaar in Canada woont?

Ik zou kunnen vertellen over Noor, dat ze zo heerlijk groeit en geniet. Ons lekkere koppie, eigenwijs en mooi. En Keesje, die op 24 weken al drukker is en harder (lees: pijnlijker) kan schoppen dan Noor op negen maanden.

Ik kan melden dat Lexie afgelopen week ineens niet meer bij ons was omdat haar vader voor een maand of vier in Toronto is en het haal- en brengwerk kan doen. We hebben vrijdagavond wel een weergaloze logeerpartij gehad om de schade in te halen, waarbij de dames lepeltje lepeltje tegen elkaar in slaap vielen en de hele nacht in coma lagen.

Ik kan vertellen over het uitblijven van mijn opdracht in NL, waardoor ik met drie loze dagen per week zit, al drie maanden nu - en nog vier te gaan, want hoogzwanger solliciteren in Canada heeft vermoedelijk niet veel zin. Gelukkig vullen die dagen zich goed. Met zomerweer, mooie wandelingen en fietstochten, lekker shoppen, klussen aan mijn naaiprojecten, wandjes verven, de administratie bijhouden en (o, bagger) huishouden.

Ik kan schrijven over Geerts onderzoek en publicaties, en zijn ondersteuning aan het onderzoek van collega's. Z'n sportmomenten (hij rent weer als een bikkel na de korte dip rond het laten schieten van de marathon in mei) versus af en toe een zomers biertje uit de koelkast...? En onze favoriete vrije tijdsbestedingen van dit moment: serietjes kijken en boeken (of kindle) lezen.

Maar nee, eigenlijk moet zo'n blog gaan over de grotere lijnen. Een evaluatie van het eerste jaar, een vooruitblik op wat komen gaat, een uitspraak over onze visie en mogelijkheden vanaf de zomer van 2012.

Alleen, wat zeg je daarover? Terugblikken is zo gemakkelijk als alles ver achter je ligt, als alles duidelijk is. Maar daar zijn we nu nog niet en in the heat of the moment stel je dingen, die morgen alweer heel anders kunnen liggen. Het is een hoop plussen en minnen - balanceren tussen de lol om de uitdaging en de vrees voor het onbekende.
Wat zou het luxe en relaxed zijn voor Geert om een aanbod te krijgen in NL, een staffunctie in een van de academische ziekenhuizen, waardoor ik mijn carriere soepel op kan pakken en Noor oerhollands op kan groeien de komende jaren, in een huis met een tuin en met Remia satesaus, Unox rookworst en Snelle Jelle op het menu (zwangere vrouwen denken in termen van voedsel, sorry).
Wat zou het leuk en spannend zijn als dat aanbod niet kwam, maar wel een in Canada, of een Europees land in de buurt van ons kikkerlandje. Het zou me wat jaren kosten om de groei in mijn CV terug te krijgen, maar we zouden genieten van het onbekende, voor Geert zou het een groeikans zijn en Noor zou zich aan een nieuwe omgeving weer net zo stralend aanpassen als ze hier heeft gedaan, daar ben ik zeker van.
Maar we weten het niet. En dat zal ook nog even zo blijven. We hebben onze uitgangspunten helder: genieten van het jaar dat voor ons ligt, en waar we ook voor kiezen vanaf juli 2012, het leven moet er voor Noor en Keesje stabiel en mooi uitzien. Dat betekent in ieder geval dat op ons verlanglijstje een (duurzame) staffunctie voor Geert staat, een huis met een tuin, een acceptabel klimaat, een goede school voor Noor, en een baan of studie voor mij.

We hebben een woelig jaar achter ons. Als team zijn we gegroeid: Geert en Noor en ik, dat werkt lekker samen. We hebben elkaar kunnen steunen in het wennen aan een nieuwe omgeving, maar ook in het genieten ervan. We hebben veel geleerd en ontdekt over Canada en Toronto en de samenleving hier. We hebben onze plek voor nu gevonden, met Canadese contacten en vrienden, en met de expats om ons heen. Terugkijkend op het afgelopen jaar zijn er niet veel dingen die we anders zouden hebben gedaan. Misschien waren we niet tussen de torens gaan wonen - al hebben we er ontzettend veel plezier van gehad zo dicht bij Geerts werk en de winkels en parken te zitten. Misschien waren we een maandje later op visite gegaan in Nederland, zodat we die afschuwelijke laatste lange maand van de winter hier mis waren gelopen. Natuurlijk hadden we Pluk liever niet verloren, en Jan ook niet, maar de manier waarop we afscheid van hen hebben kunnen nemen, was kostbaar en we zijn supergelukkig met het vooruitzicht Keesje over een maand of vier in onze armen te kunnen sluiten. Vrienden en familie voelden soms ver weg, maar behalve een lekkere knuffel, een goed glas bier of een stevige wandeling samen, misten we eigenlijk niet veel - skype maakt veel goed!

Geert had liever gezien dat de onderzoekers in zijn ziekenhuis op hun voetstuk waren gebleven: het grote geweldige Sickkids en haar ambitieuze doktoren. Maar ach, het is ergens ook weer fijn dat het gewoon mensen blijken te zijn, met sterke en minder sterke kanten - en dat er een afdeling en een kennisveld liggen die niet af zijn, maar waar Geert iets wezenlijks aan toe te voegen heeft. Natuurlijk had ik liever een stabiele part time job gehad. Maar Geert zei gisteren terecht dat ik na een jaar nog steeds echt geniet van elke minuut die ik samen met mijn kleine meisje door kan brengen - en dat het een mooi en positief ding kan zijn daar nog wat jaren voor te nemen (voor Noor en Keesje), ook al kost het me soms (maar steeds minder) moeite mijn levenstempo zo laag te houden en mijn wereld zo klein. Tenslotte hadden we natuurlijk graag de postcodeloterij gewonnen om zo de financiele ruimte te hebben voor reizen en groter woongemak - maar ja. We deden niet mee. En de loterij viel op een ander wijkje in Sliedrecht, onlangs - een voordeur verder dan onze postbus :)

Juni liet ons stilstaan bij het afgelopen jaar. Maar er waren ook weer veel genietmomenten, en het leven raasde gewoon door. Manoel kwam een weekendje, en Joost een paar dagen. Lexie en Noor beleefden avonturen, en we gingen met Colleen en Sarah naar een leuke buitenspeeldag in Fort York. We sloten af met een weekendje bij Noors (en onze) favoriete mensen: Dan en Laura. Een fotoverslag.

De speeltuin op daycare, weer zomers in bloei