April doet wat 'ie wil

Al halverwege maart sloeg het depressieve gevoel erin: deze winter houdt nooit op. Het is 19 april vandaag, en nog worstelen wij met koude wind, sneeuw en hagel. 1 graad Celsius vandaag. Ik heb me de afgelopen maand een keer of drie laten ontvallen dat dit toch wel mijn slechtste moment in Canada is - en dat ik over twee jaar weer voorjaar wens te vieren. Een voorjaar wel te verstaan, dat drie maanden duurt en zon, regen, groene bomen, en een temperatuur tussen 10 en 20 graden met zich meebrengt. Ergens in de komende weken stijgt de temperatuur naar 15 graden, verzekeren mijn vriendinnen me hier. Zo blijft het dan een maand, en dan wordt het 30 graden voor de rest van de zomer. Dat betekent dat violen en krokussen hier een korte bloeitijd hebben; deze week kwamen ze boven de grond, volgende week bloeien ze en een maand later verbranden ze in de hete zon. Nederland geniet van prachtige weken. Ik heb een enkele regendag langs zien komen in de berichten op feestboek, maar meestal gaat het over terrasjes en lange weekenddagen in de zon. Alles is groen daar, terwijl de bomen hier nog in de knop staan. Frusti, frusti.

Maar: niet getreurd.Wij maken mooie dingen mee en de mensen zijn onvermoeibaar leuk. Zo vierden we onze verjaardagen met collega's/vrienden van Geert. Mensen die we vervolgens nog een keer of vijf ontmoet hebben om uit eten te gaan, een stadswandeling te maken of bij ons thuis wat te drinken (zodat Noor op bed kon zonder dat een van ons veroordeeld werd tot babyzitten). We lunchten op een stille zondagmiddag met Laura en Dan, hier in Toronto. Wilma en Lieke kwamen ons een paar dagen opzoeken (genieten!!). En Aileen bood me een nieuwe klus aan: voorbereiden en verzorgen van het kinderprogramma op Lexies grote verjaardagsfeest, 4 juni.
Het avondleven: ik ben met Marinka op stap geweest en heb alle dure winkels op Bloor leeggekocht. Verder een uitje georganiseerd met 11 meiden, waarbij we samen wat aten en naar Jane Eyre (The Movie) gingen. Geert en ik zijn romantisch uit eten geweest toen Violet een avond op kon passen. Een andere avond trad Sarah McLaghlan op in Massey Hall, waar we met Marinka naartoe gingen. Ook met Sarah en Colleen nog een paar keer wat gedronken - ik thee, zij bier, maar dat deed weinig af aan de leuke gesprekken. Dat was wel anders met de Sickkids Formal; een gala-avond, betaald door sponsors, geheel voor het goede doel, waar we met een flinke groep mensen naartoe zijn geweest. Hoe later op de avond, hoe gezelliger het volk. Rond 23.00 uur heb ik de hoop op een begrijpelijke converstatie opgegeven en een taxi naar huis genomen. Geert was laat. En de foto's op Ivanna's en Kate's wall spreken voor zich.

Noor heeft, bij al dat oppassen van Vio, een event doorgemaakt: toen ik een keer haar ledikant niet op had gemaakt, heeft Violet haar bij gebrek aan een klein bed, in het grote-meisjes-bed gelegd. Dat beviel de jongedame, en de ledikant heb ik twee dagen later op kunnen bergen.
Tegelijk bood daycare aan haar van de peuters naar de preschool groep te laten verhuizen. Een grote verandering, want in plaats van de oudste, zou ze weer de jongste zijn. Maar niet de kleinste, en dat schept nieuwe verwachtingen (leidster in de YMCA dit weekend: 'dus eh... Noor is vier?' De lieve vrouw werkt alleen maar met kleine kinderen! Dan zie je toch dat Noor zich niet als een vierjarige gedraagt?!). De peutergroep telde tien kinderen en Leslie en Karen waren belangrijk geworden voor Noor. Haar daycaregroep is toch een beetje de vervanging van familie, die ze hier niet heeft. Nu werd ze uitgenodigd om naar Moe ('Moo') en Linda te gaan; en naar een groep van 16 kids tussen 2,6 en 4 jaar oud.
Ze is begin april gestart, en banjert nu voor de vierde week rond in de grote speeltuin, tussen de grote kids. Ze doet het fantastisch. De eerste berichten waren, net als bij de peuters, dat Noor het zo druk heeft. Ze is altijd bezig, druk met spelen, wil alles gedaan hebben voor de speeltijd voorbij is. Nu geven de teachers, net als bij de peuters destijds, aan dat ze gezellig is, veel lacht, grappen maakt en in altijd is voor een nieuwe (groeps)activiteit. Ik vind het lief dat ze alweer zoveel van de namen van de kindjes om haar heen heeft geleeerd. Gisteren zei ze tegen een mij nog onbekend jongetje: 'Bye, William! See you tomorrow'.
Tegen papa zei ze gisteren, een stuk minder aardig (stel je een fronsende Geert voor maar dan een mini-variant): 'Stop papa. That's NOT okay'. Hij trok aan haar knuffelbeest, die zij mee uit wandelen wilde nemen naar haar slaapkamer.
Stiekem heeft Noor op daycare al twee keer op de WC geplast. Hier thuis klimt ze op en af, de hele dag door, maar op de verkeerde momenten. We gaan er nu maar wat structuur in aanbrengen, want blijkbaar heeft ze al bedacht hoe het moet! De kleine koningin. De hobbels waar ik in de vorige blog over schreef, neemt ze zelf, met groot gemak en zonder mankeren.

De echo van Kees rond 16 weken vertelde ons dat we een huis vol vrouwen gaan krijgen; er groeit een klein meisje in mijn buik! Haar hartje ziet er goed uit; geen grote problemen zoals we die bij Pluk in Oktober 2010 zagen. Er zit een klein gaatje tussen de ventrikels, iets dat vaker voorkomt en meestal risicoloos is - het groeit zelfs vaak al dicht tijdens de zwangerschap. Ze gaan het in de gaten houden. Intussen tellen we af tot Wim & Cora komen met kaas en een grote koffer babykleren. Dat wordt genieten! De meidenspullen van Noor kunnen allemaal mee op reis naar Canada zodat we ze voor Kees weer kunnen gebruiken. We zien uit naar het samenzijn met Opa en Oma. Het is alweer drie maanden geleden dat Noor heeft kunnen stoeien met haar grootouders, en nu zal ze hen tien dagen voor zichzelf hebben. Niet veel later, eind mei, komt Beppe ook nog langs. Wat een luxe!

Schminck bij Indigo: Olivie op mijn wang, mama!