Maart roert z'n staart

De winter duurt voort. CBC.CA was even hoopvol: het zou 5 graden worden en daarna 3 graden blijven, maar nee. Na een dag genieten van +5 liep ik de volgende ochtend met een dik ingepakte Noortje naar de speeltuin. -15. De kou bijt in je gezicht als je na een vakantie in NL weer hier komt. Maar na een paar dagen is dat gevoel weg. En zolang het koud en zonnig is, is de langdurende winter prima te doen! Dagen als vandaag zijn deprimerender: temperaturen rond het nulpunt, een zwaarbewolkte lucht, regen en natte sneeuw wisselen elkaar af. Het kan Noor niet deren, en Lexie ook niet. Of ze nu nat, vies, koud of stoffig worden in de speeltuin, buiten spelen met daycarevriendjes blijft een favoriete bezigheid.

We hebben een pittige opstart gehad. Het was schrikken om weer op vijf woontorens uit te kijken, in plaats van de bomen en violen in de tuinen van moeder en schoonmoeder. Dan de jetlag - die was qua slaapritme niet zo'n punt, maar ik had net een eetritme gevonden waarmee ik de misselijkheid van het eerste trimester wist te bedwingen en dat ritme lag er finaal uit. Noor werd driftig en huilde hard als ze familieleden op Skype zag: moeten we daar weer genoegen mee nemen?! Papa ging weer aan het werk en dat was ook al geen goed idee - de man krijgt niet al te veel liefde van z'n dochter, maar hij wordt wel geacht in de buurt te blijven.
Het werd beter na de eerste dagen slapen en eten, de eerste skypegesprekken, de eerste playdate (vijf peuters en drie baby's over de vloer), bezoekjes aan vertrouwde parken en winkels, en het weerzien op daycare. Noor was op woensdag verlegen, op donderdag lachte en danste ze, en op vrijdag kreeg iedereen de hele dag kusjes en knuffels. Ik gebruikte de eerste daycaredagen om de huiskamer te witten; muren en plafonds. Het gaf me de tijd om na te denken over onze maand in NL, en het was heerlijk om bezig te zijn met het mooier maken van ons nestje.

De tweede week ging Papa naar een conferentie in Dallas, Texas. Vijf nachtjes logeren. Hij bezocht lezingen, at steaks en hield zelf ook nog een praatje. Lexie en Noor misten 'm erg, en genoten van de gesprekjes op Skype. Gelukkig waren er de vaste bezigheden, zodat ik de dagen dat Noor in daycare zat een fikse griep weg kon slapen. De ochtenden en avonden functioneerde ik goed genoeg om de dames op gang te houden. De frisse wandelingen voelden niet altijd prettig aan, maar hielden me wel op de been. Marinka bood ons een avondje soelaas: we boekten samen een leuke trip naar Thousand Islands. Het paasweekend zitten we in een idyllische cottage op vier uur rijden van Toronto. Voor bijna niks. Een heerlijk vooruitzicht!
Op zaterdag gingen we op stap met Lexie en haar moeder, Aileen. We bezochten de kinder-bookstore, waar Lexie en Noor Sophia tegenkwamen. Ze lazen een bende boekjes, speelden met de treintafel en het keukentje, en kregen uiteindelijk slaande ruzie over 'turn-taking' in het tweepersoonswagentje dat ze gevonden hadden. We braken op en bij de Longos haalden we een lekkere lunch, die we in ons huis soldaat maakten. Zaterdagavond zei ik Noor dat Papa haar vannacht een kusje zou geven als hij thuis zou komen, in haar nek. En dat ze zouden knuffelen, morgen als ze wakker werd. Papa liet het niet bij dat ene kusje toen hij om 2.00 uur thuis kwam. Na vijf exemplaren kwam de dame bij bewustzijn: wacht eens even, als dat Papa niet is. Ze sliep de verdere nacht tussen ons in.

Week drie 'na NL' stond in het teken van de cardioloog, die Geerts hart zo gezond verklaarde dat hij nu zelfs van mij een marathon mag gaan lopen. Doelstelling: op 15 mei een marathon in vier uur lopen (geloof ik). Semi professioneel heet dat. De atleet. Ik ben vandaag maar weer 's naar de LCBO gegaan om hem mores te leren. Ik kom kilo's aan van mijn anti-misselijkheids-voedsel-intake. Hij ziet er slank uit en strakker dan ooit. Het valt niet moeilijk te raden wiens ego hier wordt aangetast, hoezeer het uitzicht me ook bevalt.
Gisteren kocht ik grote-meisjes-beddengoed voor Noor, en maakte ik haar grote-meisjes-bed op. Eens kijken of ze daar de komende maanden naartoe wil verhuizen, dan ruimen we het ledikant op tot er een baby komt. En ik bestelde boeken op bol.com, over het afbouwen van de speen. Want Noor wordt al een heel groot meisje, en die slapen nog wel een poosje met de speen, maar niet heel lang meer. Ze voegt er zelf nog de zindelijkheid aan toe - de grootste hobby op dit moment is de eigen broek en luier uit te doen en het toiletritueel te doorlopen zonder het echte werk te verrichten - en zo heeft ze aardig wat ontwikkelingen door te maken, onze kleine grote meid.
Vandaag is Noor weer in daycare, een van de laatste bij de peuters - vanaf 1 april start ze bij de grotere kinderen, in preschool. Ik sorteer belastingpapieren. Een aangifte hier, en een in NL. Verder skype ik wat. Met Theo, over z'n toekomstdromen. Met Lies, over de miskraam die ze heeft en allerlei curieuze familieperikelen die daarbij afleiding kunnen geven. Met Joke, over haar gekneusde ribben en de grondige hekel aan bochtjes nemen op de fiets die ze daarvan heeft gekregen. En met Erica, over de tropenjaren die ze doormaakt met haar lieve kindjes. Lang leve de schoonheidsspecialiste!

En mijn vrije dagen.

Noor en Lexie in Keesjes mand