JongToronto - JongWinnipeg: March 2011

De winter duurt voort. CBC.CA was even hoopvol: het zou 5 graden worden en daarna 3 graden blijven, maar nee. Na een dag genieten van +5 liep ik de volgende ochtend met een dik ingepakte Noortje naar de speeltuin. -15. De kou bijt in je gezicht als je na een vakantie in NL weer hier komt. Maar na een paar dagen is dat gevoel weg. En zolang het koud en zonnig is, is de langdurende winter prima te doen! Dagen als vandaag zijn deprimerender: temperaturen rond het nulpunt, een zwaarbewolkte lucht, regen en natte sneeuw wisselen elkaar af. Het kan Noor niet deren, en Lexie ook niet. Of ze nu nat, vies, koud of stoffig worden in de speeltuin, buiten spelen met daycarevriendjes blijft een favoriete bezigheid.

We hebben een pittige opstart gehad. Het was schrikken om weer op vijf woontorens uit te kijken, in plaats van de bomen en violen in de tuinen van moeder en schoonmoeder. Dan de jetlag - die was qua slaapritme niet zo'n punt, maar ik had net een eetritme gevonden waarmee ik de misselijkheid van het eerste trimester wist te bedwingen en dat ritme lag er finaal uit. Noor werd driftig en huilde hard als ze familieleden op Skype zag: moeten we daar weer genoegen mee nemen?! Papa ging weer aan het werk en dat was ook al geen goed idee - de man krijgt niet al te veel liefde van z'n dochter, maar hij wordt wel geacht in de buurt te blijven.
Het werd beter na de eerste dagen slapen en eten, de eerste skypegesprekken, de eerste playdate (vijf peuters en drie baby's over de vloer), bezoekjes aan vertrouwde parken en winkels, en het weerzien op daycare. Noor was op woensdag verlegen, op donderdag lachte en danste ze, en op vrijdag kreeg iedereen de hele dag kusjes en knuffels. Ik gebruikte de eerste daycaredagen om de huiskamer te witten; muren en plafonds. Het gaf me de tijd om na te denken over onze maand in NL, en het was heerlijk om bezig te zijn met het mooier maken van ons nestje.

De tweede week ging Papa naar een conferentie in Dallas, Texas. Vijf nachtjes logeren. Hij bezocht lezingen, at steaks en hield zelf ook nog een praatje. Lexie en Noor misten 'm erg, en genoten van de gesprekjes op Skype. Gelukkig waren er de vaste bezigheden, zodat ik de dagen dat Noor in daycare zat een fikse griep weg kon slapen. De ochtenden en avonden functioneerde ik goed genoeg om de dames op gang te houden. De frisse wandelingen voelden niet altijd prettig aan, maar hielden me wel op de been. Marinka bood ons een avondje soelaas: we boekten samen een leuke trip naar Thousand Islands. Het paasweekend zitten we in een idyllische cottage op vier uur rijden van Toronto. Voor bijna niks. Een heerlijk vooruitzicht!
Op zaterdag gingen we op stap met Lexie en haar moeder, Aileen. We bezochten de kinder-bookstore, waar Lexie en Noor Sophia tegenkwamen. Ze lazen een bende boekjes, speelden met de treintafel en het keukentje, en kregen uiteindelijk slaande ruzie over 'turn-taking' in het tweepersoonswagentje dat ze gevonden hadden. We braken op en bij de Longos haalden we een lekkere lunch, die we in ons huis soldaat maakten. Zaterdagavond zei ik Noor dat Papa haar vannacht een kusje zou geven als hij thuis zou komen, in haar nek. En dat ze zouden knuffelen, morgen als ze wakker werd. Papa liet het niet bij dat ene kusje toen hij om 2.00 uur thuis kwam. Na vijf exemplaren kwam de dame bij bewustzijn: wacht eens even, als dat Papa niet is. Ze sliep de verdere nacht tussen ons in.

Week drie 'na NL' stond in het teken van de cardioloog, die Geerts hart zo gezond verklaarde dat hij nu zelfs van mij een marathon mag gaan lopen. Doelstelling: op 15 mei een marathon in vier uur lopen (geloof ik). Semi professioneel heet dat. De atleet. Ik ben vandaag maar weer 's naar de LCBO gegaan om hem mores te leren. Ik kom kilo's aan van mijn anti-misselijkheids-voedsel-intake. Hij ziet er slank uit en strakker dan ooit. Het valt niet moeilijk te raden wiens ego hier wordt aangetast, hoezeer het uitzicht me ook bevalt.
Gisteren kocht ik grote-meisjes-beddengoed voor Noor, en maakte ik haar grote-meisjes-bed op. Eens kijken of ze daar de komende maanden naartoe wil verhuizen, dan ruimen we het ledikant op tot er een baby komt. En ik bestelde boeken op bol.com, over het afbouwen van de speen. Want Noor wordt al een heel groot meisje, en die slapen nog wel een poosje met de speen, maar niet heel lang meer. Ze voegt er zelf nog de zindelijkheid aan toe - de grootste hobby op dit moment is de eigen broek en luier uit te doen en het toiletritueel te doorlopen zonder het echte werk te verrichten - en zo heeft ze aardig wat ontwikkelingen door te maken, onze kleine grote meid.
Vandaag is Noor weer in daycare, een van de laatste bij de peuters - vanaf 1 april start ze bij de grotere kinderen, in preschool. Ik sorteer belastingpapieren. Een aangifte hier, en een in NL. Verder skype ik wat. Met Theo, over z'n toekomstdromen. Met Lies, over de miskraam die ze heeft en allerlei curieuze familieperikelen die daarbij afleiding kunnen geven. Met Joke, over haar gekneusde ribben en de grondige hekel aan bochtjes nemen op de fiets die ze daarvan heeft gekregen. En met Erica, over de tropenjaren die ze doormaakt met haar lieve kindjes. Lang leve de schoonheidsspecialiste!

En mijn vrije dagen.

Noor en Lexie in Keesjes mand

Mama vers van de kapper

(prepairing for Gala later on)

Noor en haar Papa

Daycare foto's - de Toddler groep

(kindjes op de foto geen optie ivm privacy...)

24 Januari. In de ochtend deed ik een zwangerschapstest en we vierden een klein feestje. Aan het begin van de middag trokken we onze jassen aan, maakten het toilet kapot, haalden Geert inderhaast naar huis om het te repareren, en vlogen er vandoor. Noor en ik, twee koffers, een tas en een autostoeltje op wielen, samen in de bus naar het vliegveld. Geert kuste ons gedag en kroop weer onder het toilet. Wij dwaalden door de vertrekhal, langs de douane, naar de gate. Noor zat in haar stoeltje, of rende rond, zover mogelijk weg van mij. Een keer stond ze daarom, even maar, in de hoek. Ze was zonder me door de douane gehold. Het duurde zelfs even voordat een beambte zo vriendelijk was om achter haar aan te gaan (ik mocht natuurlijk niet); hij verzekerde mij dat ze nergens heen kon achter de douane. Ik verzekerde hem ervan dat ze toch nog erg kwijt kon raken, waarna ze gelukkig werd terug gehaald. Time out tegen de muur.

Heel lang klom ze rond in het speelrek bij de gate. Er deden steeds meer kinderen mee met klimmen, glijden en gillen. Het boarden en de vlucht verliepen goed. Een nachtvlucht, dus helemaal niet huilen was fijn geweest. Maar opgeteld drie kwartier van de acht uur durende vlucht drama schoppen, dat is toch best een aardige score voor een tweejarige. De laatste twee uren sliep ze. Op Schiphol was ze niet wakker te krijgen; pas bij het koffers afhalen kwam er weer wat leven in. Samen liepen we de aankomsthal in waar Lies, Isa, en Chris ons opwachtten. Wat een geweldig weerzien! We dronken koffie en chocomel en reden samen naar Friesland toe. Noor was zenuwachtig; waar gingen we heen? Toen we de straat in reden, zag ze het al. Alle spanning viel weg; dit kende ze nog! Beppe was uitgelaten om onze snuiten achter het raam te zien, en Edu ook.

De eerste paar dagen gingen in een waas voorbij; we werkten aan onze jetlag, en genoten ervan om met open jas naar buiten te kunnen stappen. Vrijdag reden we naar Abbenbroek - naar Erica! Na een paar heerlijke uren met Cai en Jian zochten we Opa en Oma op. Wat waren ze blij ons te zien. Er hingen slingers in de keuken en de huiskamer, en ze maakten de heerlijkste dingen voor ons klaar in de dagen die volgden. Sophia, Pieter, Julia en Bas kwamen ook, dat weekend, en Noor speelde en sprong er (bij voorkeur op het bed, met Bas) op los. Maandag volgde het weerzien met Pake, die tot dan toe nog aan boord had gezeten. En toen waren Noors belangrijke mensen weer om haar heen. Behalve Papa dan.

In de weken erna zagen we veel vrienden terug, en een paar keer bleef Noortje achter bij Pake en Beppe of Opa en Oma zodat ik wat werkafspraken kon aflopen, of met vriendinnen op stap kon gaan (Erica -Laren!-, Tessa, Nicolien...). We zagen de baby van Jozua en Jantina (wat een snoesje), en kregen het geweldige nieuws dat Luk van Ella en Willem-Jan geboren was. Noor had veel indrukken te verwerken, en ze genoot ervan. Toch was het soms te overweldigend; er waren twee fikse huilbuien in de weken in NL, en in de eerste week sloeg haar maag op hol toen we bij Oma en Opa waren en gaf ze voor het eerst in haar leven over. In de tweede week werd ze flink ziek; drie nachten liep de koorts op tot boven de 40 graden, zelfs met paracetamol. Het was spannend om zo alleen bij haar te zijn - het waren momenten dat Geert veel te ver weg was. Ze had een knuffel van Papa echt goed kunnen gebruiken. Gelukkig bracht Skype hem dichtbij, en zong Papa op een avond zelfs mooie liedjes voor haar toen ze wakker lag te worden.

Het was negen maanden geleden, mijn laatste dag in NL, maar het duurde maar een paar dagen voor de onwennigheid over was. De eerste zes bumperklevers verbijsterden me nog. Net als de eerste auto die voorrang 'nam'. De onaardigheid van mensen in winkels, de vieze openbare toiletten (zelfs in de Bijenkorf), de manier waarop mensen (niet) in een rij kunnen staan. Maar ook de fantastische ruimtelijke ordening van huizen, straten, weilanden, wegen en de manier waarop auto's in winkelgebieden keurig uit het zicht 'weggeparkeerd' staan. En dan de slaperigheid van de inwoners van dit land over de financiele situatie van NL en Europa, en de vanzelfsprekendheid over de verharding die optreedt in de samenleving... allemaal zaken die ik negen maanden lang vanuit een heel andere hoek had gadegeslagen. Maar na een paar dagen zag ik het niet meer. Ik ben in- en in Nederlands, en dat laat zich niet verloochenen. Toen ik hier in Toronto terug kwam, hoorde ik mezelf weer kritisch spreken over allerhande (onbelangrijke) zaken. En ik was opnieuw verbijsterd over hoe ongelooflijk aardig een buschauffeur hier kan zijn. O ja, Canada... Hoe doen ze dat hier toch?

5 Februari hadden we een Zeldenrust familiedag in Heerenveen (Lies' en Linda's verjaardag) en alleen Geert ontbrak in het gezelschap. Het was geweldig om iedereen bij elkaar te zien en we maakten van de gelegenheid gebruik wat foto's te schieten, oa van de negen kleinkinderen plus Edu. Mooie plaatjes!
Na dat weekend stonden voor mij ontmoetingen met diverse CJG-partners gepland. Ze praatten me bij over ontwikkelingen in Jeugdzorg- en Jeugdgezondheidszorgland en de richting die zij erin aannemen. De financieringsstromen die veranderen, de professionals die steeds meer multidisciplinair met elkaar optrekken, de beslommeringen in het CJG gebouw. Met een collega in Rotterdam sprak ik over de website, die in de hele regio gebruikt wordt, en het idee daar een e-consultingfunctie op te zetten. Het zou voor ouders en jongeren een waardevolle aanvulling op de telefoonlijn kunnen zijn, als ze vragen over opvoeden en opgroeien via mail kunnen voorleggen, waarna ze of een respectvol antwoord, of een zinnige doorverwijzing krijgen naar iemand die hen snel en goed kan helpen. Het was buitengewoon prettig om weer in wat werkzaken te kunnen duiken. Wie weet, rollen er dingen uit waar ik me vanuit Toronto mee bezig kan houden... Door Noors ziek zijn voor het weekend, had ik wel veel te weinig tijd om bij te kletsen met ex-collega's van het CJG in Schiedam. Ik ben het gebouw doorgehold en heb een brownie gegeten met Bonita en Ellen, maar o, wat was het leuk geweest er nog een ochtendje te hangen. Die tent draaien ze zo goed!

Na twee en een halve week kwam Geert over; via een vergadering in Rome naar Amsterdam. Hij nam de flitstrein naar Rotterdam; zo'n boemeltje dat je in 20 minuten van Schiphol naar R'dam brengt. Ik wachtte hem op in de kroeg, waar ik de avond met Erica had doorgebracht. We hadden een gezellig eerste uurtje en reden toen, middernacht, naar Sliedrecht om ons meisje te knuffelen. Ze sliep lekker tussen ons in. Er moest veel bijgetankt worden maar de eerste dagen ging dat lastig, omdat Geert werkafspraken had in 't Erasmus. Noor was boos en draaide haar hoofd weg toen Papa haar gedag wilde zeggen. Niks werken, hier blijven, Papa. Gelukkig kon ik haar afleiding bieden; we bezochten Joke in Maasland en Noortje ontdekte Snelle Jelle, een heerlijke reepkoek die ze onmiddelijk omdoopte tot Oma Joke Koek. Daarna reden we naar Badhoevedorp, waar Liza woont. Liza, Bas en Sandra zaten in onze toren in Toronto, maar verhuisden in september terug naar NL. Noor en Liza speelden heel erg veel samen. De meiden herkenden elkaar al van verre en holden elkaar over het gras tegemoet; het was de hele middag dolle pret. Na deze lange dag bleef Papa wat meer in de buurt en twee dagen later hing Noor als vanouds om zijn hals. Ontdooid.

We logeerden afwisselend in St Nyk en in Sliedrecht. Een hele fijne constructie, want beide huizen (en hun inwoners) zijn voor Noor erg vertrouwd, en ze liggen centraal in onze vrienden- en kennissenkring. Het was enorm luxe dat we vier weken lang niet hoefden te koken, en zelfs bijna niet te wassen (we gingen met koffers vol schone kleren naar huis!). Het enige sportmoment dat ik, buiten de fietstochtjes en wandelingen in het dorp en in het bos, heb gehad, is op zolder bij Oma S. Ze heeft onze spullen opgeslagen staan in een klein kamertje, en Lies wilde er nog een doos of tien bij kunnen stallen. Chris en ik hebben onszelf in het stoffige hok opgesloten en de bergen beklommen. Na flink schuiven met pannen, kleding, kroonluchters en wat kussens, kon er nog een hele bank bij (die stond bij gebrek aan ruimte op de gang gestald). En de tien dozen, natuurlijk. Die passen er ook nog bij.

Op 10 februari ontmoetten we Luk. Ella straalde en was net het moment voorbij dat ze ten onder ging aan leven-met-baby; dag en nacht in touw zijn, voeden, luiers, knuffelen - het zag er heel relaxt en natuurlijk uit. Noor vond de babykamer geweldig en testte de wieg uit. Aan het einde van 't bezoek knapte er iets; de eerste echte dag met papa, alweer samen op pad... ze huilde driftig, de arme schat. 's Avonds kalmeerde ze weer iets - lekker vertrouwd bij Opa en Oma, dat pastte bij haar.
De Estaaffette date op 12 februari was een groot succes. Op Manoel en Cris na was het gezelschap compleet, en na een borrel in Sijf liepen we met z'n allen naar een gezellige eettent in de Pannenkoekstraat. Het was heerlijk om bij te praten met de aanwezigen. Het eten was verrukkelijk en (natuurlijk) duur. Het precieze bedrag op de nota werd alleen goed geraden door Annemarije en og.- Geert en zelfs de bankier in het gezelschap zaten er ver, ver bij vandaan.

In de laatste week begon het te kriebelen; tijd om naar huis te gaan. We zagen alledrie uit naar de thuiskomst, en hadden zin om ons leven in Toronto (met bijbehorende vrienden) weer op te pakken. Geert maakte nog wat werkdagen, we brachten nog wat dagen of dagdelen door met vrienden (H&A, HC&W met Mees, R&E met Cai en Jian, en de doopdienst van Jesse), en tenslotte shopten we de Albert Heijn leeg. Het was zwaar om afscheid te nemen. Maar het vooruitzicht niet naar een onbekende wereld te gaan, maar naar ons eigen thuis, maakte het lichter. Vier weken was best lang voor een tripje NL, maar het is voorbij gevlogen. We hebben heel veel mensen kunnen zien, en heerlijk bijgepraat. Sommige afspraakjes stonden gepland maar vervielen doordat Noor ziek was - jammer, want het was niet opnieuw in te passen omdat we nu eenmaal een klein meisje hebben. Het was moeilijk om niet meer tijd te hebben voor de mensen die heftige dingen meemaken, of dat nu mooie dingen waren of hele vreselijke. Bij face to face ontmoetingen komt er veel meer op tafel, en het is goed om zo samen te zijn. We realiseren ons dan eens te meer welke consequenties een verblijf in Toronto heeft voor vriendschappen - je mist een deel van hele mooie en vreselijke momenten in de levens van mensen. Momenten dat je liever dichtbij zou zijn. Ik ben een dankbaar mens dat al die vrienden ons, na een afwezigheid van negen maanden, direct weer zo in het hart sluiten dat we zo ontzettend dicht mee mogen leven met wat er in hen omgaat.

De ochtend van vertrek, in St. Nyk, werd de weegschaal tevoorschijn gehaald om de koffers precies op 3 maal 23 kg te krijgen. Siroop, rookworst, nieuwe kleding en schoenen, Oma Joke Koek... het pastte er allemaal in. Op Schiphol bleken we toch 5 kg overgewicht te hebben; we maakten een extra handbagage-item van de schoenen in onze koffers, want 100 euro per 'te zware koffer' hadden we er niet voor over. Bij het afscheid waren lieve familieleden aanwezig, en we aten, dronken en spraken nog wat met elkaar. Toen volgde het vertrek - een afscheid voor waarschijnlijk anderhalf jaar. Heerlijk om naar huis te gaan, maar wat een lange tijd is dat!

FOTO'S

Bij Opa en Oma: slingers!