Zaterdag met Noor

Geert in New York om van het weekend te genieten met Manoel, Noor en ik thuis in Toronto. Om acht uur (!) vanochtend zacht geschuivel naast mijn bed. Noor, wakker en gewapend met haar knuffels en speen. Na een half uur knuffelen en kletsen (voornamelijk over papa, de muur en het plafond), heb ik haar uit bed gejaagd. Marinka rekende op ons, en we lagen al dik achter op schema. Ontbijtje, douchen, aankleden, luiertas pakken en - wat voor weer is 't eigenlijk? O hemel, sneeuw. Heel veel sneeuw. Ik keek omlaag en zag grote wolken vlokken langsrazen. Noor keek omhoog en zei zachtjes 'slow, slow, slow... and fast. Snow mama, fast and slow'. Dat klopte als een bus. Je werd er een beetje duizelig van als je omhoog keek. Snelle, en heel erg veel heel langzaam dwarrelende vlokken in de lucht. Ik aarzelde. En nog eens. Maar met de gedachte aan de lange lege dag die voor me lag, trok ik de stoute schoenen toch maar aan. Snowboots in dit geval, en skibroeken voor beide dames. In de kelder pakten we de slee, en daar gingen we: uit wandelen naar Marinka. Als de stoepen droog zijn is dat een wandeling van een half uur. Met twintig centimeter sneeuw en een nieuwsgierig meisje duurt het iets langer. Halverwege heb ik Marinka gebeld, en die is ons toen tegemoet gewandeld. Samen hebben we Noor door snowmountains laten lopen ('mountains, mountains!'), laten zigzaggen door diepe en ondiepe sneeuw, geholpen met oversteken over grote hopen, en zelfs aangeleerd om snowangels te maken. Op een rustige parkeerplaats wilde ze steeds opnieuw: op haar rug, en giechelend deed ze haar armen op en neer, waarna ik haar optilde. We bekeken samen de mooie vlinder die ze gemaakt had en hop, op naar het volgende lege stuk.
Bij Marinka bewonderden we het huis (wat een paleisje midden in die grote stad!) en bakten we pepernoten. Noor kneedde het deeg. Toen we pepernoten draaiden om ze op de bakplaat te leggen, at ze er drie. Ik waarschuwde haar bij de tweede: 'als je er weer een eet, mag je niet meer helpen'. Ze kreeg een nieuw klontje en draaide er keurig een bolletje van. Ze keek me even aan en mikte 'm toen met een behendige beweging snel in haar mond. Ik zette haar van het aanrecht af en ze stapte luid lachend in het rond, helemaal niet boos dat ze niet meer aan het deeg mocht komen.
Het grootste event volgde na de thee met pepernoten: naar huis met de taxi, door de besneeuwde straten van Toronto. 'Bye taxi, bye!' zei ze tegen de taxichauffeur toen ze op Elm Street uitstapte. Ze raakte er niet over uitgepraat.

Bezoekje aan Riverdale Farm (kinderboerderij) eerder deze week