Zaterdag met Noor

Geert in New York om van het weekend te genieten met Manoel, Noor en ik thuis in Toronto. Om acht uur (!) vanochtend zacht geschuivel naast mijn bed. Noor, wakker en gewapend met haar knuffels en speen. Na een half uur knuffelen en kletsen (voornamelijk over papa, de muur en het plafond), heb ik haar uit bed gejaagd. Marinka rekende op ons, en we lagen al dik achter op schema. Ontbijtje, douchen, aankleden, luiertas pakken en - wat voor weer is 't eigenlijk? O hemel, sneeuw. Heel veel sneeuw. Ik keek omlaag en zag grote wolken vlokken langsrazen. Noor keek omhoog en zei zachtjes 'slow, slow, slow... and fast. Snow mama, fast and slow'. Dat klopte als een bus. Je werd er een beetje duizelig van als je omhoog keek. Snelle, en heel erg veel heel langzaam dwarrelende vlokken in de lucht. Ik aarzelde. En nog eens. Maar met de gedachte aan de lange lege dag die voor me lag, trok ik de stoute schoenen toch maar aan. Snowboots in dit geval, en skibroeken voor beide dames. In de kelder pakten we de slee, en daar gingen we: uit wandelen naar Marinka. Als de stoepen droog zijn is dat een wandeling van een half uur. Met twintig centimeter sneeuw en een nieuwsgierig meisje duurt het iets langer. Halverwege heb ik Marinka gebeld, en die is ons toen tegemoet gewandeld. Samen hebben we Noor door snowmountains laten lopen ('mountains, mountains!'), laten zigzaggen door diepe en ondiepe sneeuw, geholpen met oversteken over grote hopen, en zelfs aangeleerd om snowangels te maken. Op een rustige parkeerplaats wilde ze steeds opnieuw: op haar rug, en giechelend deed ze haar armen op en neer, waarna ik haar optilde. We bekeken samen de mooie vlinder die ze gemaakt had en hop, op naar het volgende lege stuk.
Bij Marinka bewonderden we het huis (wat een paleisje midden in die grote stad!) en bakten we pepernoten. Noor kneedde het deeg. Toen we pepernoten draaiden om ze op de bakplaat te leggen, at ze er drie. Ik waarschuwde haar bij de tweede: 'als je er weer een eet, mag je niet meer helpen'. Ze kreeg een nieuw klontje en draaide er keurig een bolletje van. Ze keek me even aan en mikte 'm toen met een behendige beweging snel in haar mond. Ik zette haar van het aanrecht af en ze stapte luid lachend in het rond, helemaal niet boos dat ze niet meer aan het deeg mocht komen.
Het grootste event volgde na de thee met pepernoten: naar huis met de taxi, door de besneeuwde straten van Toronto. 'Bye taxi, bye!' zei ze tegen de taxichauffeur toen ze op Elm Street uitstapte. Ze raakte er niet over uitgepraat.

Bezoekje aan Riverdale Farm (kinderboerderij) eerder deze week

Ik zuig op een dropje! Vanavond bij 'In the Nightgarden'

Decembermaand in Canada

De feestdagen. Daar zijn ze dan. Ver weg van familie en vrienden, in de heldere kou van Canada. Hoewel we nauwelijks recht van spreken hebben in Toronto; we overleefden onze eerste dag -25, maar vergeleken bij de rest van Canada is dat een tropische temperatuur.
Noor en ik hadden een Christmas Party bij Kim, die maandag. -10 stond er op het weerbericht, dus drie maillots en een rokje, dat moest wel genoeg zijn voor de dames. Had ik doorgeklikt, dan had ik gezien dat de wind voor een gevoelstemperatuur zorgde die veel lager lag. Het was freezing, en Sarah en ik duwden onze strollers met inhoud zo snel we konden door de gure wind naar het huis van Kim. De arme kids. In de wind, onder dikke dekens maar niettemin stil zittend in zulke kou! Noor viel op de terugweg in de tram in slaap, en na de uitstap werd ze jammerend wakker van de wind die onder haar regenzeiltje doorwaaide.
Het was een leuke party, en de eerste in een lange rij. Kerst wordt hier groots gevierd, vooral voor kinderen. Eet- en koekjesbakfeesten, gezinnen die elkaar opzoeken om kado's uit te wisselen, kerstborrels in iedere woontoren downtown, en elke werkgever en club besteedt er aandacht aan. Bij Kim bakten we koekjes en we wisselden kado's uit - niemand mocht het kado pakken dat hij of zij had meegenomen. Noor was blij met haar lollie en ontdekte de week erna ook het hoofdkado: een handpop in de vorm van een griezelige spin, waarmee ze itsy-bitsy-spider ('hanse panse kevertje) kan doen in mama's nek. Ze speelde met alle kids; Mekai, Audrey, Josh, William, en de baby's (twee meisjes). Mekai had een prachtige kamer en met hem speelde ze 'dutjestijd'. Mekai een deken, Noor een deken, liedje zingen, en slapen maar. Al giechelend kwamen ze de trap weer af. Noor verdween later op de dag ook alleen naar boven. Toen het heel lang, heel stil bleef, ging ik kijken waar ze zat. Ik trof haar aan in de badkamer; ze had alle tandenborstels van de familie even uitgetest.

Het feestje bij Sarah thuis was ook een succes. We wisselden kadootjes uit en aten pannenkoeken. Lexie was ook uitgenodigd, en ze rende vrolijk rond met al het mooie speelgoed van Josh. Ik kreeg een (overigens prachtige!) pollepel van Sarah. Om te roeren in de baksels die ik samen met Noortje maak. Onze manier van creatief bezig zijn - en zo heeft Sarah er ook een paar. Breien bijvoorbeeld, en de blogs van vriendinnen onderwerpen aan Google Translate. Ik zal censuur moeten gaan toepassen op wat ik schrijf. Google lapt me erbij. Als ik afgeef op de breiclubjes alhier, wordt ik de dag erna al ter verantwoording geroepen door de leden. Ai. En ik kan me niet eens echt verdedigen, want laten we wel wezen: ik knutsel, bak, kook, borduur, ach... ik quilt en brei nog net niet, maar het zou mooi in het rijtje passen. So, Sarah: count me in as a member? I found you a hot knitting store on Queen East, btw and you'll love it. All you have to do to get there is cross Don Valley Parkway :)

We waren uitgenodigd om in Guelph te komen. Een kerstborrel met de vrienden van Ann en Hall, en voor de gelegenheid hadden ze hun kinderen en ons ook uitgenodigd. Er stond een weergaloze kerstboom in de hal. Die sleept Hall jaarlijks met enkele vrienden naar binnen, waarna Ann en Hall zich samen op de versiering storten. Er moeten zeker 15 dozen kerstaccessoires op zolder staan om zo'n boom gevuld te krijgen - het ding was vijf, misschien wel zes meter hoog.
Noor had een geweldige avond met haar favoriete mensen. In de auto vochten papa en mama elkaar de tent uit - we waren 40 minuten lang verdwaald. Twee kilometer bij onze bestemming vandaan. Noor leed met lange ij en vluchtte de auto uit toen we er eindelijk waren. Ze was uitgelaten toen ze Laura zag, en daarna Dan, en ook met Amy en Dave had ze veel plezier. Ze blijft nog altijd op eerbiedige afstand van Cassey - het beest is 13 jaar oud en strompelt door het huis, ze doet geen vlieg meer kwaad, maar blijft indrukwekkend.
We aten van de meegebrachte gerechten en dronken punch, waarna we de woonkeuken verruilden voor de muziekkamer en kerstliederen zongen. Er waren zo'n vijfentwintig mensen en Hall had een boek met kerstliederen gemaakt. Ann speelde piano en een van de gasten speelde drums. We zongen in de grote groep, en een aantal liederen werden solo gedaan - Laura en Hall zongen 'Oh holy night', het was prachtig. Noor luisterde met grote ogen en speelde met de belletjes die op tafel lagen. Bij Jingle Bells deed iedereen ineens met haar mee; dat vond ze wel wat!
We sliepen in Guelph, Noor in haar fijne campingtentje. Zondag reden we via Loblaws, een grote supermarkt, terug naar huis. Etensvoorraden voor de decembermaand ingeslagen.

De kerst vierden we in alle rust thuis. De meeste landingsbanen in Europa werden op het nippertje sneeuwvrij verklaard, dus alle exparts om ons heen zaten bij moeders op de bank (Londen, Australie, Braboland, Limburg, ...). De playgroundmums waren in hun (huur)auto's gekropen en naar Ottowa, New Brunswick, Albany of andere oorden vertrokken. Alleen de Aziatische bewoners in onze omgeving waren opvallend honkvast - en wijzelf natuurlijk.
Op kerstavond was Marinka bij ons en Geert verzorgde een heerlijk diner. Marinka had dienst en zou op eerste kerstdag naar NL vliegen, om haar ouders te verrassen met haar aanwezigheid op tweede kerstdag. Een echte All you need is love actie, en daarom keken we - juist - naar All you need is love. Geert vrat zich op van ergernis, Marinka en ik hadden een prima avond.

Met Noor lazen we dagelijks haar boekje over Christmas, de laatste week voor kerst. De opbouw in sneeuwpoppen maken, sleetje rijden, liedjes zingen, kerstboom optuigen, koekjes bakken en Santa's bezoek aan onze schoorsteen werd haar steeds meer duidelijk, en op kerstochtend juichte ze opgetogen 'Santaclaus!' toen ze alle kado's onder de kerstboom zag. De absolute favoriet, na de chocolade lollie, was het knutselpakket van Sesamestreet, compeet met verf, stempels en kleurboeken. Maar ook de (voorlees)boeken die ze kreeg vielen in de smaak.
Ik kreeg een gitaar en ging gelijk los. Nu, vijf dagen later, al een redelijke basis gelegd voor de eeltvorming op de vingers van mijn linker hand. Wat een walgelijke fase is dat! Maar ik ben blij met mijn gitaar, en Noor ook. Ze zingt keihard mee met wat ik doe, en welk akkoord ik ook combineer met een liedje, ze vindt alles prachtig.
Geert kreeg vooral veel boeken en heeft in de vakantieweek die volgde 'Canadian History for Dummies' al uitgelezen (ik zit nog steeds 'In Europa', maar die is dan ook twee keer zo dik). Hij heeft voor zichzelf een vervolg aangeschaft met 'History of the USA' en is daar nu in bezig. Gelukkig ligt er ook lichtere kost te wachten in de vorm van 'At Home' van Bill Bryson.
Tweede kerstdag brachten we een bezoekje aan Joy in 1811. Sophia en Marcia zijn vriendinnetjes van Noor (Sophia is 2, Marcia 0) en de dames hadden een prima tijd terwijl wij gezellig met elkaar spraken. Ook hier waren de kerstkado's niet van de lucht: Aileen en Lexie, maar ook Joy en Sophia, hadden een kado voor Noor. Zoveel liefs, daar had ik niet op gerekend... ik had geen wederkado's. Volgend jaar beter incalculeren!

Goede tijden breken aan als Geert in Januari weer aan het werk gaat. Adrian is met pensioen gegaan, en haar kantoor laat ze na aan Geert. Dat levert hem twee ramen en een groter buro op - het is nog steeds een hok, maar wel een groter en lichter hok. Thuis heeft hij z'n werkplek sterk verbeterd met de aanschaf van een groter beeldscherm, zodat hij hier wat uren kan maken op door de weekse dagen als de afdeling te rumoerig is. Voor hij uit z'n huidige kantoor uitverhuisde, heb ik er nog een dagje gezeten. De maandag na kerst, om voor Schiedam de zaken af te ronden. Wat een huisvesting, wat een materialen! Arbo is hier echt een onbestaand fenomeen. De ruimte was heet, droog, de stoel te hoog, het buro te laag (zelfs voor mij), en een waterkoker stond verloren in een hoek (geen kraan in de buurt, geen koffie, geen vaatdoek of zeep). Geert en Noor hadden een papa-dochter-dag terwijl ik bezig was. Ze zwommen, schaatsten en sliepen, en hadden de grootste pret.

Ons grote meisje Noor. Ze is zo'n schat. Ze praat en luistert, kijkt en probeert, ze klimt en rent, kust en giechelt... het is geweldig om haar te zien groeien. We verbazen ons over haar zorgzaamheid voor Lexie, haar gevoel voor taal en muziek, haar uitgelaten stemmingen, haar plezier in daycare, haar verslaving aan Mama en haar adoratie voor Papa. Het favoriete speelgoed op dit moment is haar bedje. Ze heeft een nieuw roze dekbed, met hartjes en olifantjes, dat ze naar de huiskamer sleept met bijbehorende knuffels en spenen. Ze brengt zichzelf, Papa of Mama naar bed en streelt over onze ruggen, net als de teachers op daycare bij haar doen als ze een middagdutje doet.

Ze probeert verhalen te vertellen. Ze zitten in haar hoofd, maar ze vindt de woorden er niet altijd bij. Van de week stelde ik voor om op haar driewieler te gaan rijden. Ze zei, met een frons: 'De fiets is au. Ehmenenem isse metro. Piep. Herrie. Isse metro au. Piep. Isse au. Fiets au. Piep.' Ik realiseerde me dat de remmen van de metro van de week zo hard piepten dat het pijn deed aan onze oren. Dat had ik ook benoemd aan Noor. Blijkbaar had zij bedacht dat het de metro zelf ook wel pijn deed. Ik pakte de fiets erbij en ja hoor, de wieltjes piepten. Na een kusje op het stuur was het goed en fietste Noortje weg.
Vanochtend oefende ze met de woorden muur, plafond, spiegel, gordijn, en raam. Papa klopte op de muur, en dat kwam 'm duur te staan. Wel vijf minuten lang bleef Noor met een grote frons en een vingertje in de lucht (ja, Joke) herhalen dat je niet op de muur klopt, Papa. Dat hoort op de deur.

Noor wordt wel een beetje te oud ingeschat door haar lengte. Momenteel lijkt ze weer in een groeispurt te zitten en sommige mensen die ik tegenkom, kijken me al verwijtend aan omdat zo'n groot meisje nog in een buggy zit. Erger nog is het als Noor moe is en een speen in heeft. De bakker vertelde me omstandig dat het tijd was om dat af te bouwen. Hij zou het wel even regelen. Noor kreeg een broodje, en hij wilde de speen. Zo, die was weg. Naar de elfjes. Na lang smeken mocht ik de speen in mijn zak steken. Ik geloof niet dat ik Noor voor twee en een half jaar uit kan leggen wat de elfjes doen - had zelf meer het voornemen om 't rond drie jaar beet te pakken :) Maar goed, buiten op straat geen speen meer is wel een insteek, al is het maar omdat mensen haar niet blij maar afkeurend aankijken als ze het ding in heeft. Toen we vanuit de bakker de lift in stapten, vroeg een jonge buurman aan Noor of zij niet op school moest zitten op dit tijdstip van de dag. Ik heb maar gezegd dat ze vrij had, vandaag. Twee jaar en twee maanden. Waaah.

De komende maand, de eerste maand van 2011, gaan we weer grote avonturen tegemoet met onze dame. Geert pakt een weekendje NY met Manoel, samen gaan we naar Windsor, en dan is het tijd voor de grote reis naar Nederland: bijna drie weken zonder Papa! Maar wel met Opa en Pake als surrogaat. Yeah.

Fietsen en naar de speeltuin!

Kerstavond

Eerste kerstdag: Santa!