Weekend Quebec/New Brunswick

Twee provincies naar het oosten ligt New Brunswick. De eerste van een reeks onherbergzame, bosrijke staten, op weg naar de oceaan, waar je alleen nog maar rotsen ziet (en regen, om deze tijd van het jaar). Laura, vriendinnetje van Liesbeth en inmiddels ook van ons, werkt als professor in Engelse Literatuur aan de universiteit van Edmundston. Ze studeerde onlangs af en vervult deze functie nu op tijdelijke basis. Om die reden is ze gaan latten; ze woont voor acht maanden in een huisje in de bossen, net over de grens in Quebec, en heeft vriend, hond en kat achtergelaten in Windsor. De rit van 16 uur, met alle huisraad, is twee maanden geleden afgelegd door Laura's ouders en zusje. Wij reisden er nu, per vliegtuig achteraan. Om als eerste een bezoekje te brengen aan Laura, en te genieten van de Indian Summer in Quebec.

De vlucht naar Quebec City verliep voorspoedig. Noor begreep voor het eerst het opstijgen en landen; ze zat gebiologeerd uit het raam te kijken naar de kleiner wordende auto's en bomen. De 'boem' op de grond toen we aankwamen, was verbijsterend voor haar. We hadden een auto gehuurd en reden drie en een half uur door een verregend Quebec naar Chemin d'Ille, het laantje waar Laura woont. Het bleek een prachtig huisje in een bosrijk gebied, vijftig meter van een groot meer af, dat je vanuit haar huis, tussen de bomen door kunt zien liggen. Het pad dat langs het meer loopt is onderdeel van een hikepad dat Canada van oost naar west doorkruist. Maar daarmee zeker nog geen drukke weg. We hebben geen levende ziel gezien in de drie dagen dat we er rondzwalkten. Of het moet het hert zijn, dat wegsprong van het water, het bos in, toen Laura en ik zondagochtend op pad gingen. Of de baby-eekhoorn, die een boom invluchtte toen ze Noortje zag.

De Indian Summer is in volle gang, en vrijdag liepen we in de regen langs het meer, maar de dagen erna waren er alleen wolken en soms zelfs een lekker zonnetje dat de rode, oranje en gele bladeren in een prachtige gloed zette. Zondagochtend begon koud en mistig. De berghellingen en de langzaam optrekkende mist waren die ochtend een prachtig gezicht. De grootsheid en schoonheid van onze omgeving was om stil van te worden. We hebben Laura heel vaak vertelt hoe mooi ze woont, al had ze dat zelf natuurlijk allang geconcludeerd. Ze houdt van de rust en de natuur - heeft niet eens een radio - en geniet van de tijd die ze heeft om te lezen en te wandelen.

Het huis ligt op een half uur rijden van Edmundston, waar Laura werkt. Zaterdag hebben we die stad bezocht en een van de nieuwe vriendinnen van Laura ontmoet, Janet met haar dochter Olivia. Midden in Canada ineens franstalige mensen tegenkomen, dat is best even schakelen, maar gelukkig is New Brunswick een staat met twee officiele talen, dus na de eerste moeizame minuten konden we over op engels. We hebben een leuke tijd gehad, met een bezoek aan een theetentje, een kleine tour door de stad (uitzichtspunt van de fransen in hun verdediging tegen de amerikanen vanuit Maine, zichtbaar aan de overkant van de rivier), en een bezoek aan een speeltuin. Ook de avond brachten we met elkaar door. Pizza en een Botanische Tuin stonden op het program. De laatste bleek gevuld met pompoenen, die uitgesneden of beschilderd waren om Halloween in te luiden. We kwamen aan in de schemering, en terwijl we rondliepen met een glaasje kruidenthee werden in alle pompoenen kaarsjes aangestoken. Het was windstil en helder weer. Een prachtig gezicht en een heerlijke avond.

Zondag begaven we ons op de terugweg. Het was moeilijk Laura achter te laten. Ze is een held en geniet echt van haar leventje in het verre oosten, maar erg alleen is het wel. De route naar Quebec City was deze keer regenvrij, waardoor we de meren en bergen konden zien liggen. De uren die overschoten, gebruikten we om in het vestingdeel van Quebec City foto's te schieten en Noor uit te laten (een rit van drie uur achter de rug en nog een vliegtuigvlucht te gaan, dus dat leek wel zinnig). In Quebec City waanden we ons in Frankrijk. De bouwstijl, het straatbeeld, de pleinen -met name het oude deel- en het winkel en restaurantaanbod waren geheel in sfeer. We duimen dat we er de komende twee jaren nog eens wat langer zullen uithangen, maar gezien onze grote ambitie om veel van Canada te zien, moeten we daar misschien niet teveel van verwachten...

We kwamen rond 11 uur 's avonds aan op Elm Street. Noor was nog maar net in slaap gevallen en liet zich als een lappenpop in bed slepen en uitkleden. De volgende dag volgde er een mailtje van Dan, waarin de Canadeze (of moet ik zeggen: Laura's) gastvrijheid opnieuw overrompelend naar voren kwam. Laura had gebeld en hij wilde ons uitnodigen om Thanksgiving in Windsor te komen vieren. Ze zit zelf alleen, maandag (gaat zondag wat doen met een paar meiden). Maar wij zitten bij haar familie op de bank. Hoe gul kan een mens zijn?

VRIJDAG, QUEBEC IN DE REGEN

ZATERDAG, EDMUNDSTON, NB

 

ZONDAGMORGEN AAN HET MEER

QUEBEC CITY