Vandaag heb ik Bas, Sandra en Liza uitgezwaaid bij de Airport Express Bus, terwijl Noor op de daycare zat en Geert in Vancouver. Drie uur tijdsverschil met onze andere helft! Dat is wel even een hard gelag, maar nog acht 'nachtjes' slapen (plus acht stickers plakken) en dan zit het er weer op. Geert is naar een congres in Vancouver, British Colombia, een -naar verluid- mooie stad aan de westkust van Canada. Hij blijft langer om een week mee te werken in het lab van het ziekenhuis aldaar, om meer kennis op te doen van de analysemethoden die gebruikt worden bij het soort onderzoek waar hij bij betrokken is (genetische aspecten van de werking van medicatie in het lichaam). Het weekend dat in zijn verblijf valt, gebruikt hij om de familie van Es te bezoeken; een neef van moeders 't Jong, die decennia geleden naar Canada vertrok. Ze wonen in Victoria en Geert is uitgenodigd om bij Caroline, de dochter van betreffende neef, te logeren.
We gaan zeker nog met z'n allen terug naar British Colombia, ergens in de komende jaren. Het moet een prachtig vakantiegebied zijn. Voor nu was het handiger thuis te blijven; Geert zwemt niet in de vakantiedagen en is in Vancouver vooral keihard aan het werk. Speeltuinen en parken zijn leuk, maar die hebben we in Toronto ook, dus Noor en ik nemen het er thuis van.
Gisteren en vandaag is ze naar de daycare geweest. De komende week staan er nog een bezoekje aan de YMCA (singing circle), een uitje naar Center Island, playdates met Josh en Eesa en een oppasronde van Violet op de agenda (kan mama lekker naar de bios).
Afgelopen weekend hadden we een barbeque met Jeroen en Violet en hun vrienden (Violet is een collega van Geert en de vaste oppas van Noor). Het appartement dat ze in het Allan Brown Building huren, ligt aan het gezamenlijke dakterras van de bewoners, en heeft een prachtig ruim uitzicht over de skyline. Dat was genieten, maar de speeltuin die op het dakterras ligt, nog veel meer. Noor ging zich te buiten aan de trappen, glijbanen en tunnels. We ontmoetten Kemomo, een chinees meisje dat we zeker nog eens op gaan zoeken op de speelplaats van het Allan Brown. Mijn leukste ontmoeting die avond was met Therese, een meisje uit Quebec die in Community Nurse bleek te zijn in Primary Health Care in Toronto, de tegenhanger van het Nederlandse consultatiebureau. Ze wist me doodleuk te vertellen dat het systeem wel degelijk hetzelfde werkt als in Nederland, maar dat het niet door iedereen bezocht wordt en minder bekend is. Een van de belangrijkste aanleidingen is natuurlijk dat er geen GBA bestaat hier; er is geen basisadministratie van inwoners van Canada die beschikbaar is voor gemeente, belastingen en vaccinatie-administratie. Het hangt allemaal van de eigen vindingrijkheid (en aanmeldingsbereidheid) van ouders af. Therese is graag bereid nog eens met me te lunchen en te kijken op welke locatie ik, op welke manier, mijn diensten aan zou kunnen bieden. Al was het vrijwillig, het lijkt me bijzonder leuk om betrokken te raken bij het Canadese systeem en een steentje bij te dragen! Wordt vervolgd.
Zondag namen we afscheid van Bas, Sandra en Liza door samen een filmpje te pakken: de Toddler voorstelling van Thomas Train, een ware horrorfilm voor onze schatjes (wagonnetjes donderen in afgrond, lokomotiefje wordt ternauwernood gered). Het pannenkoekenfeestje achteraf maakte gelukkig veel goed. De komende maanden staan we voor de uitdaging een nieuw Nederlandstalig vriendje te vinden voor Noor. Lukt dat niet, dan is de Nederlandstalige opvoeding mogelijk gedoemd te mislukken. En dat zouden we opa, oma, pake en beppe toch niet graag aandoen. Hoe internationaal georienteerd die ook zijn.
 |
| Noortje bij het stickerbord: nog ZES nachtjes slapen! |
No comments:
Post a Comment