We kunnen fietsen!

Maandag 27 september: verslag van een week

Nog altijd een graad of twintig, maar zonovergoten dagen worden soms ineens afgewisseld door een druilerige en gure dag. Zoals vandaag. Echt zo'n binnen-zit-dag, maar dat zat er niet in; Noor naar de daycare en in de regen ook weer ophalen, de stad in om dingen te regelen die je met Noor erbij niet op de rit krijgt, en boodschappen halen voor de komende dagen. Ach, gelukkig zijn we niet van suiker. Al zou je dat bijna gaan denken :)
Noor vindt de regen fantastisch. Ze wil haar laarsjes aan, en haar roze regenjas, en struint dan wat rond in de plassen, banaan in haar hand (als ik Noor ophaal uit de daycare, groet ze me gewoonlijk met Hmmmmmmm, op een gefrustreerd toontje. Dat betekent al sinds haar babytijd: Eteeeeeh!).

Geert stond vorige week woensdag om half acht 's ochtends in de slaapkamer. Noor en ik waren er helemaal klaar voor: papa thuis! De avond tevoren had ze in plaats van 1, wel 5 stickers geplakt, om te vieren dat het nog maar 1 nachtje slapen was. Twee dagen later was het alsof hij nooit was weg geweest. Overdag moet papa werken, maar 's avonds stort Noor zich met hart en ziel in het knuffelen, boekjes lezen en stoeien met papa. En andersom ook.

De afdeling waar Geert werkt, Motherisk, bestond 25 jaar, en dat werd gevierd met een fiks diner in een Dim Sum restaurant. Een donkere en onverzorgde kelder, waar echter fantastisch eten werd geserveerd. Het was leuk om eens wat uitgebreider kennis te maken met Gideon, zijn vrouw en zonen, en de manager van de afdeling. We belandden aan de hoofdtafel doordat Adriane en Tom ons kidnapten zodra we in beeld kwamen (Adriane en Tom waren onze gastvrouw en -heer toen we een weekendje 'cottage' deden met Joost). We besloten de avond bij The Queen en Beaver, stamkroeg. We hadden tenslotte een (geweldige!) babysit en daarmee de kans om het er even van te nemen.

Afgelopen weekend was rustig. Heerlijk rustig. Geert heeft in de afgelopen weken het hardlopen weer opgepakt en rent zich de benen uit z'n lijf. Hij heeft vrijdagavond gesport, zondagochtend en daarnet, maandagavond weer, en bouwt in een hoog tempo op. Het bevalt 'm, en mij ook - behalve een strak lijf, is het altijd een groot plezier om iemand vol vuur ergens voor te zien gaan. Zwemmen met Noor stond ook op het programma van het weekend. Evenals een rondje Eaton Center. En het inwijden van onze fietsen.

Dat laatste had nog wel wat voeten in de aarde. Noor en ik hadden vrijdag, heel stoer, mijn fiets weg gebracht en een fietsstoeltje uitgezocht. Die zou geinstalleerd worden, en zaterdag zou de fiets klaar staan. Noor was reuze schattig; de heenweg achterop de fiets, terwijl ik ernaast liep, de terugweg als een hondje aangelijnd. Zaterdag zochten we rond vier uur gezamenlijk de fietsenboer weer op. Fiets niet klaar. Helmen uitgezocht, een rondje speeltuin gedaan, en weer terug. Fiets klaar. Noor in de stoel, maar wat bleek: het was een kleiner maatje dan ik had uitgezocht! Fietsenboer weer aan de slag, wij naar Starbucks om mijn gemoederen tot bedaren te brengen. Twee uur na aankomst bij de fietsenwinkel fietsten we met onze nieuwe aankopen weg. Noor in het stoeltje, waar we vijftig euro korting op kregen, maar zonder helm op, want wilde ze niet.

Noor had zaterdag een offday, en maakte van ieder onderwerp een issue. Nee, niet dat boekje. Nee, geen dutje. Nee, geen pasta. Nee, niet nog een keer skypen! Nee, niet naar buiten (Wat! Niet naar buiten? O nee, toch maar wel...). Nee, geen helm op bij het fietsen.
We planden zondag twee fietsmomenten in, omdat we er al helemaal vanuit gingen dat Noor over de helm een drama zou gaan maken. En tsja, zonder helm zou er niet meer worden gefietst. Ik zou de ochtendpoging alleen doen (Kijk Noor, mama een helm, zo, Noor een helm, nu kunnen we fietsen. Geen helm? O, dan kunnen we niet fietsen. Kom, dan blijven we binnen). De middagpoging zou vervolgens wel moeten lukken - en dan zouden we gedrieen gaan fietsen. U ziet: ik besteed al vier zinnen aan dit verhaal. We verwachtten echt een Big Deal en hadden 's ochtends in bed een kwartier lang verschillende tactieken doorgenomen.
Nu, niets van dat alles, de helm ging op en met een stralende snoet zat Noor even later achter op de fiets. Met haar papa en mama, op pad door de stad. En dat was genieten! Stralend weer, levensgevaarlijk verkeer, een mooi schiereiland en een fantastisch pick-nick plekje. Een dag met een gouden rand.

Hibiscus op ons balkon

Nog twee nachtjes...

Geert is een week in Vancouver nu. Wij rooien het best samen. Maar we hebben zo onze momenten... gisteravond zat 't Noor even heel hoog. Een dikke huilbui in bed, en ze werd pas rustig toen we samen, 's avonds laat, een afwasje hadden gedaan en daarna heel lang over papa gepraat. Over alle leuke dingen die ze woensdag met 'm gaat doen. Zwemmen in het zwembad beneden, en springen op het bed, vliegen in de lucht en knuffelen. En, niet onbelangrijk, kusjes geven aan z'n prikbaard, want ze is tot veel bereid om papa weer in haar huis aan te treffen.

We hebben een leuk weekend gehad! Vrijdagavond heeft Violet opgepast, zodat Marinka en ik naar de film konden, samen met wat collega's van Marinka. Na 'The Town' (Ben Affleck) hebben we gezellig wat gedronken ergens op Yonge/Dundas. Zaterdag zijn we naar Centre Island geweest met dezelfde ploeg, nu met Noor erbij. Prachtig najaarsweer, en een lekker rustig eiland, zodat we alle ruimte hadden om te wandelen, te fietsen, de beesten op de farm te bekijken en een hapje te eten in de tuin van een leuke tent op Ward's.
Zondag kregen we, na veel familie-Skypes en een rondje Playground, de uitnodiging van Violet en Jeroen om bami te komen eten. Conimex bami, met conimex babi pangang saus en conimex groenten-en-kruiden-mix. Heerlijk. De speeltuin bij het Allan Brown ligt direct aan het huisje van Violet en Jeroen, dus Noor heeft zich lekker uitgeleefd en lag om half negen afgedraaid in bed. Om een half uur later luid snikkend wakker te worden (zie boven).

Vandaag is ze naar Leslie en Karen (daycare) en duik ik op mijn werk voor Schiedam. Het kwaliteitshandboek in Dropbox is bijna opgezet, ik ga 'm vullen met alle documenten en werkprocessen die er al zijn van het Centrum voor Jeugd en Gezin. Dankbaar klusje.

Geert zit z'n dagen in het lab van het kinderziekenhuis in Vancouver uit. Hij werkt rustig 14 uur per dag, zo interessant is het. Van 't weekend heeft hij de bus en boot naar Victoria genomen om zijn achterfamilie te ontmoeten. Caroline en zoon Willem (jawel) hebben 'm een leuke tijd bezorgd. Familiefoto's waren reuze interessant; Marjoleins neus is gespot, Geert z'n grote lippen ook. Ik ben benieuwd! We gaan er volgend jaar naar terug. Gedrieen.

CENTER ISLAND, ZATERDAG 18 SEPTEMBER

Weekje zonder Geert

Dinsdagavond, 9.00 PM en na wat extra inspanningen is Noortje in slaap gevallen in haar nieuwe bed. Het bed dat ze vandaag van Liza kreeg omdat die naar Nederland vertrok. Een grote-meisjes-bed omdat ze er zelf uit kan klimmen... maar dat heeft ze zich gelukkig nog niet gerealiseerd. Na het slapen-gaan-ritueel begon ze braaf te huilen als iets haar niet zinde.
Vandaag heb ik Bas, Sandra en Liza uitgezwaaid bij de Airport Express Bus, terwijl Noor op de daycare zat en Geert in Vancouver. Drie uur tijdsverschil met onze andere helft! Dat is wel even een hard gelag, maar nog acht 'nachtjes' slapen (plus acht stickers plakken) en dan zit het er weer op. Geert is naar een congres in Vancouver, British Colombia, een -naar verluid- mooie stad aan de westkust van Canada. Hij blijft langer om een week mee te werken in het lab van het ziekenhuis aldaar, om meer kennis op te doen van de analysemethoden die gebruikt worden bij het soort onderzoek waar hij bij betrokken is (genetische aspecten van de werking van medicatie in het lichaam). Het weekend dat in zijn verblijf valt, gebruikt hij om de familie van Es te bezoeken; een neef van moeders 't Jong, die decennia geleden naar Canada vertrok. Ze wonen in Victoria en Geert is uitgenodigd om bij Caroline, de dochter van betreffende neef, te logeren.
We gaan zeker nog met z'n allen terug naar British Colombia, ergens in de komende jaren. Het moet een prachtig vakantiegebied zijn. Voor nu was het handiger thuis te blijven; Geert zwemt niet in de vakantiedagen en is in Vancouver vooral keihard aan het werk. Speeltuinen en parken zijn leuk, maar die hebben we in Toronto ook, dus Noor en ik nemen het er thuis van.
Gisteren en vandaag is ze naar de daycare geweest. De komende week staan er nog een bezoekje aan de YMCA (singing circle), een uitje naar Center Island, playdates met Josh en Eesa en een oppasronde van Violet op de agenda (kan mama lekker naar de bios).

Afgelopen weekend hadden we een barbeque met Jeroen en Violet en hun vrienden (Violet is een collega van Geert en de vaste oppas van Noor). Het appartement dat ze in het Allan Brown Building huren, ligt aan het gezamenlijke dakterras van de bewoners, en heeft een prachtig ruim uitzicht over de skyline. Dat was genieten, maar de speeltuin die op het dakterras ligt, nog veel meer. Noor ging zich te buiten aan de trappen, glijbanen en tunnels. We ontmoetten Kemomo, een chinees meisje dat we zeker nog eens op gaan zoeken op de speelplaats van het Allan Brown. Mijn leukste ontmoeting die avond was met Therese, een meisje uit Quebec die in Community Nurse bleek te zijn in Primary Health Care in Toronto, de tegenhanger van het Nederlandse consultatiebureau. Ze wist me doodleuk te vertellen dat het systeem wel degelijk hetzelfde werkt als in Nederland, maar dat het niet door iedereen bezocht wordt en minder bekend is. Een van de belangrijkste aanleidingen is natuurlijk dat er geen GBA bestaat hier; er is geen basisadministratie van inwoners van Canada die beschikbaar is voor gemeente, belastingen en vaccinatie-administratie. Het hangt allemaal van de eigen vindingrijkheid (en aanmeldingsbereidheid) van ouders af. Therese is graag bereid nog eens met me te lunchen en te kijken op welke locatie ik, op welke manier, mijn diensten aan zou kunnen bieden. Al was het vrijwillig, het lijkt me bijzonder leuk om betrokken te raken bij het Canadese systeem en een steentje bij te dragen! Wordt vervolgd.

Zondag namen we afscheid van Bas, Sandra en Liza door samen een filmpje te pakken: de Toddler voorstelling van Thomas Train, een ware horrorfilm voor onze schatjes (wagonnetjes donderen in afgrond, lokomotiefje wordt ternauwernood gered). Het pannenkoekenfeestje achteraf maakte gelukkig veel goed. De komende maanden staan we voor de uitdaging een nieuw Nederlandstalig vriendje te vinden voor Noor. Lukt dat niet, dan is de Nederlandstalige opvoeding mogelijk gedoemd te mislukken. En dat zouden we opa, oma, pake en beppe toch niet graag aandoen. Hoe internationaal georienteerd die ook zijn.

Noortje bij het stickerbord: nog ZES nachtjes slapen!

Tweede helft augustus

Een wild weekend achter de rug. Geert is opgelucht naar z'n werk gegaan om daar bij te komen van alle sociale activiteiten. Babbelquotum ruimschoots overschreden.
Vanaf mei zijn de feestdagen zo gepland dat Canadezen ieder eerste weekend van de maand een lang weekend vrij zijn (za t/m ma). In 't begin waren we verrast over 'alweer een vakantiedag', maar dit laatste weekend begint het ons te dagen: er zat een ritme in, al die tijd.
Labourday was het gisteren, en we hebben onze dag besteed aan een barbeque (lees: hamburgers en hotdogs eten) bij Sarah en Glenn. Sarah is een van de playgroundmums waar Noor en ik onze tijd mee doorbrengen, en het gezelschap was compleet: ook Maryum en Colleen waren er, met aanhang en kids. Een huis vol herrie en gezelligheid, en na vier uren van leuke gesprekken en heel erg veel spelen (Noortje) taaiden we af. Naar huis. Om even helemaal niks meer te doen.
Want zondag waren we ook al de hele dag in touw geweest, met Bas en Sandra. Een afscheidsuitje naar Center Island en Wards, waar we een werelds leuk tentje hebben gevonden. Ik verheug me nu al op de vakantiegangers van volgend jaar, die we er mee naartoe kunnen nemen. Zaterdag was een bomvolle dag met Martin en Mandy, die voor een weekje in Toronto waren om hun komst in juni volgend jaar voor te bereiden. Ze komen voor een jaar, met twee kids, waarvan de jongste net zo oud is als Noor. Een super vooruitzicht, zeker nu Liza bijna weg gaat en Noor geen Nederlandstalige vriendjes meer heeft. Met hen en Marinka, die hier in juli aankwam en ook in het Sickkids werkt, hebben we Queen West onveilig gemaakt en zijn we, blindelings het advies van heel veel Canadezen om ons heen volgend, naar de Fair op Exhibition Place gegaan. Een drie weken durend festijn, elk jaar in Augustus, waar men met een cultureel toontje over spreekt, maar waar je uiteindelijk alleen maar een ordinaire optelsom van Kermis, Foodcourt en optredens van Canadeze Volendammers van kunt maken. Weer een ervaring rijker. En 16 dollar p.p. armer.

BIJ SARAH

Eesa en Maryum, Sarah met Quin (niet haar zoon), 

Noor en ik, Colleen en William

NAAR CENTER ISLAND

QUEEN STREET WEST

LEKKER THUIS

Niet alle weekenden lopen zo snel vol, en gelukkig maar. We hebben onze tijd ook wel nodig om even op adem te komen van de drukke werkweken, en er liggen nog wat 'to do' lijstjes te wachten op de kast, die alleen op rustige dagen aan de orde kunnen komen (rijbewijs halen, lampen en schilderijen ophangen, etc).


Vorig weekend zijn we alleen op zaterdag op pad geweest. Naar het Buskerfest bij St Lawrence. Een groot evenement waar alleen de beste straatartiesten mogen optreden. Wonderkinderen met een viool, vuurspuwers, circusartiesten, muzikanten die gelijktijdig een drum, een mondharmonica en een gitaar kunnen bespelen... we hebben heel wat moois gezien. Maar lang niet alles, want het was een drukte van belang, en we kwamen, vooral doordat we een buggy bij ons hadden, slecht vooruit in de massa. Violet en Jeroen (de vrienden die in het Allan Brown Building wonen en met Geert samenwerken) waren het er gelukkig mee eens dat we beter een leuke kroeg op konden snorren.

HET BUSKERFEST 

Een weekje eerder haalde Laura haar PhD. In Detroit voerde ze haar verdediging, en in Windsor was er een dag later een feestje. Enerzijds om de Doctor te feliciteren, anderzijds om afscheid te nemen, want Laura gaat voor 8 maanden twee provincies verderop wonen en werken. De banen liggen niet voor het oprapen als je professor in oud-engelse literatuur bent, en Laura was erg happy met haar tijdelijke contract in New Brunswick. 16 uur rijden van Windsor vandaan, waar Dan, Zee en de poes de komende acht maanden in diepe treurnis verkeren.
12 uur rijden van Toronto. Een beetje te ver voor een weekendje weg, dus we besloten begin oktober het vliegtuig te pakken; Noor vliegt tot haar verjaardag nog gratis, dus als we een bezoekje willen doen, is het najaar het uitgelezen moment. Het eerste weekend van oktober zitten we dus in de woeste provincie New Brunswick. En het tweede weekend pakken we onze tassen om op vakantie te gaan met... pake en beppe!


De door-de-weekse dagen kennen een rommelige routine. Op maandag en dinsdag werken Geert en ik allebei. Op woensdag, donderdag en vrijdag combineer ik zoveel mogelijk huishoudelijke taken met Noor, skype en de playgroundmums. Noor komt haar tijd goed door. Ze gaat hard! Veel woorden, zinnen, dagelijks nieuwe engelse woorden ook, het is niet bij te benen. Ze schildert en kleurt graag, en leest haar boeken stuk. De bibliotheekboeken kennen steeds een favoriet. De vorige keer was het een boek over bladeren (leaves). In de speeltuin hebben we bladeren gezocht, en die zijn nu thuis beschikbaar als speelgoed. Nu is het boek over stokken (sticks) de nummer 1. Tijd om een paar bescheiden takken uit te gaan zoeken om het huis mee te bevuilen (vernielen...?). Alles voor het leerrendement :)


De komende weken worden spannend voor ons alle drie. Geert gaat as maandag voor anderhalve week naar Vancouver. De veertiende heeft hij daar een congres, daarna loopt hij een week stage in het ziekenhuis aldaar, ook een belangrijke onderzoeksafdeling binnen zijn terrein. Het weekend dat er tussen in valt, wil hij gebruiken om zijn achterneven en oom in Victoria met een bezoekje te vereren. Noor en ik blijven thuis, hoofdzakelijk omdat een ticket duur is, maar ook omdat Geert hard aan het werk zal zijn, en een echte vakantie wordt het dan toch niet. Dus: anderhalve week op onszelf. Het wordt nog een stapje erger omdat onze mag-ik-een-kopje-suiker-lenen-buurvrouw Sandra, met Bas en Liza, op de veertiende vertrekken - naar Nederland! Bas heeft een baan als Uroloog in Amsterdam. Ze gaan in Rotterdam wonen tot hun huis verkocht is, daarna zoeken ze in Heemstede of Haarlem een stekkie.
Afzien voor ons dus. Maar we hebben wel voor hetere vuren gestaan. Voorlopig eerst nog eens een week genieten van onze lieve Geert en het prachtige nazomerweer. Wie weet, zoeken we die superleuke kinderboerderij in Cabagetown nog een keertje op.

DOOR-DE-WEEKSE DINGEN

Schilderles

Spelen met Liza

Inge en Sandra; Noor en Liza

Bosbessen!