Besluit een blog te schrijven over mijn groene vingers in wording, en vergeet de twee dagen daarop de petunia's water te geven. 30 graden en een zonnetje. Zag er niet echt meer uit. Bovendien de blog nog niet gemaakt.
Wel erg hard gewerkt - maar dat is geen goede smoes, hebben we de afgelopen maanden geleerd. Toen ik thuis was produceerde ik niets, sinds ik full time werk heb ik al drie of vier blogs geschreven.
De tuin had veel verrassingen in petto dit jaar. Vorig jaar had ik daar nog niet veel van meegekregen, want we verhuisden in augustus naar Winnipeg en twee maanden later was de straat besneeuwd. Dat bleef zo tot begin mei (!).
De achtertuin is vergeven van seringen en pioenrozen. Een border aan de zijkant leek lange tijd een rommeltje, maar misschien was het toch een voorzichtige poging van de vorige bewoners er een bloemenveld met (jawel) veldbloemen van te maken. Nog even en de knoppen komen uit; dan zullen we zien of het onkruid is of een prachtige variatie aan echt spul.
Er staan vier grote mooie bomen in onze tuin. Die lusten wel een slokje; we moeten ze de hele zomer water geven, als we willen dat ons huis niet teveel verzakt door hun waterverbruik. Ze trekken de kleigrond snel leeg.
We zijn verdwaalde tulpen tegengekomen dit voorjaar, blauwdruifjes, wilde orchideeen, vergeet mij nietjes en lelietjes van dalen. Aan de zijkant van het huis groeit rabarber en ik meen daar ook een wilde aardbeienplant te herkennen. Noor en ik heb boontjes geplant, en tomaten en kruiden, en courgette. Dat groeit allemaal lekker. Er zijn ook hosta's bijgekomen, en we hebben wat meer groenblijvers toegevoegd; want het was wel erg wit en kaal allemaal, in de acht maanden durende winter.
Als toevoeging op de borders hebben we potten en bakken neergezet met fuchsia's, petunia's, violen en hosta's, allemaal in wit, blauw en paars. Kleurt mooi bij het blauwe huis.
Onkruid is een ramp. Erger nog zijn de zaden van de seringen en de elmen. Overal, werkelijk overal, schieten dag na dag nieuwe boompjes en struiken de grond uit. De eerste gedachte is: o, wat lief. Maar na twee weken is de hele border groen - met eigenlijk niets, want het eet alleen maar de voeding weg van de rest van de planten. De groenten hebben het er ook zwaar mee. Ze raken snel verstikt.
Klimaatzone 1 a 2 hier, dus ik kan opscheppen over hoe snel het onkruid opschiet, maar ik hoef het maar vier maanden bij te houden. De andere acht groeit hier niets. Te koud. Het groeiseizoen is kort maar hevig - de planten die het hier doen zijn anders dan in Nederland, klimaatzone 3-4. Ik kan mijn blauwe regen wel op mijn buik schrijven, en een mooie beukhaag ook. Er zijn alternatieven, en ik wen er langzaam aan. Hoop echter niet zo ver te integreren dat ik begonia's en afrikaantjes ga planten omdat ik ze zo mooi vind.
Ik leer een hoop over tuinieren. En het is heerlijk om onze grasvelden te maaien op een zomerse avond en mijn gedachten even te laten gaan. Of om Lotte bezig te houden (en dan gaat het langzaam!).
Wat foto's:
(volgen nog; gaat niet op de laptop waar ik nu mee werk)
