Jack Layton is overleden. Bij de afgelopen verkiezingen maakte hij de New Democratic Party onverwacht groot; de politieke partij mocht de rol van de liberalen in de oppositie gaan overnemen. De conservatieven kregen de absolute meerderheid, hoewel de meeste kiezers stemden op de NDP - raar systeem hier, met kiesdistricten, waardoor de absolute (landelijke) aantallen minder zwaar wegen dan de strijd per district. Veel Canadeze vrienden op facebook zijn er behoorlijk van onder de indruk, vandaag, en ik leef erin mee. Het nieuws staat er bol van; maar dat mag dan ook wel. 61 jaar oud, en men wist niet beter of hij zou na chemobehandeling halverwege september terugkeren in de politiek. Nu wordt hij zaterdag in Toronto gecremeerd en is het plein bij City Hall een Chalk of Fame geworden voor de politiek leider (Noor zoekt er graag de naam Jack op, wijst me de letters aan en rent dan lachend: 'Jack-in-the-box!' naar het volgende afscheidswoord. Andere Jacks kent ze niet...). In een persoonlijke en inspirerende afscheidsbrief richtte Layton zich tot Canada; politici en Quebecois en jongeren in het bijzonder.
'My friends, love is better than anger.
Hope is better than fear.
Optimism is better than despair.
So let us be loving, hopeful and optimistic.
And we'll change the world.'
Ondertussen gaat het leven aan 38 Elm Street door, al geraken we, zo kort voor de bevalling, sommige dagen in een soort windstilte van verwachting.
Maar is ook veel actie. Met een klein meisje dat erg levenslustig aanvoelt maar nog altijd naamloos is. Met een man die met flinke koorts rillerig in bed lag, de afgelopen week. Met Noor, die vanochtend opgewekt terugkeerde naar 'my friends in daycare!' En met mijzelf, genietend van vrije dagen en oerhollandse Bastognes, dropballen en manneke pis van de Dutch Toko. Wat beleefden wij zoal, deze zomermaanden in Toronto...
Geert vroeg hulp op Facebook bij de naamgeving van baby Kees - we kwamen er samen niet uit. Bijna acht maanden zwanger en nog altijd geen idee! Dat werd te gortig. Er volgden 32 comments, mooie suggesties ook nog. Wordt het Jasmijn? Lize? Sam? Josephine? Het maakte het er niet makkelijker op, maar het blies het gesprek hier wel nieuw leven in. Geert was het onderwerp een beetje zat.... hij stond op het punt toe te geven aan mijn top 1 om er maar vanaf te zijn. Zou een goede verdeling wezen, overigens, omdat hij de tweede helft van de naam al heeft ingebracht, maar helemaal okee voelt het niet. Hij stelde een ultimatum: nog een week bedenktijd. Om te voorkomen dat we straks in het ziekenhuis een meisje in onze armen hebben en allebei overtuigd zijn van onze eerste keus.
36 weken ben ik nu, en we zijn eruit. We hebben een prachtige naam gevonden. De zwangerschap verloopt intussen goed, al gaat mijn buik in de weg zitten. Sokken aandoen (gelukkig geen dagelijkse bezigheid, hoog zomer in Toronto), Noor helpen met haar schoentjes, een knuffel van mijn robbedoes in ontvangst nemen, het zijn allemaal dingen die wat minder soepel verlopen. Maar het gaat nog en dat is maar goed ook; het zou zo nog vijf weken kunnen duren voor baby Kees zich aandient! Wilmie was er weer snel bij en beviel op 36 weken van Jurre. Beth, Laura's zusje, die twee weken minder ver was dan ik, kreeg Joshua. De prachtige kereltjes zijn er vlot bij, maar ik zal er toch maar niet teveel op rekenen dat het er voor ons volgende week al opzit...
36 weken ben ik nu, en we zijn eruit. We hebben een prachtige naam gevonden. De zwangerschap verloopt intussen goed, al gaat mijn buik in de weg zitten. Sokken aandoen (gelukkig geen dagelijkse bezigheid, hoog zomer in Toronto), Noor helpen met haar schoentjes, een knuffel van mijn robbedoes in ontvangst nemen, het zijn allemaal dingen die wat minder soepel verlopen. Maar het gaat nog en dat is maar goed ook; het zou zo nog vijf weken kunnen duren voor baby Kees zich aandient! Wilmie was er weer snel bij en beviel op 36 weken van Jurre. Beth, Laura's zusje, die twee weken minder ver was dan ik, kreeg Joshua. De prachtige kereltjes zijn er vlot bij, maar ik zal er toch maar niet teveel op rekenen dat het er voor ons volgende week al opzit...
En we komen onze tijd, ook in zwangere staat, goed door. We spendeerden twee weekenden met Dan en Laura, die voor 'zaken' in Toronto moesten zijn. Vorig weekend bivakeerden we met vrienden (collega's van Geert) in een cottage aan Lake Dalrymple: heerlijk buiten zijn, zwemmen, zonnen en luisteren naar de loones. Na twee dagen Toronto vertrokken Noor en ik nogmaals, nu met wat playgroundmums, naar Muskoka, voor een logeerpartij in een cottage in Gravenhurst. Ook hier genoten we, en na thuiskomst plakte Noor er een logeerpartij bij Vio en Jeroen aan vast, zodat Geert en ik naar de bruiloft van Amy en Dave konden gaan. Helaas gooide een beginnende blaasontsteking roet in het eten; Noors programma had toch iets te vol gezeten en haar weerstand gaf 't op. We reden na de ceremonie terug om bij haar te zijn. Gelukkig was ze er snel (en met wat kunstgrepen) weer bovenop. Jammer dat ons uitje met z'n tweeën in het water viel... maar het was te begrijpen dat ze instortte. De week voor al die activiteiten buiten de deur hadden we het speentje afgebouwd. Twee weken lang lazen we verhalen over Soesoe, de spenenfee, en op donderdag 12 augustus hielden we een parade met balonnen en spandoeken, waarbij Noortje haar laatste speen in de brievenbus gooide, op weg naar Soesoe. Daarna was het geen voorzichtig afscheid meer, maar Cold Turkey afkicken. En dat viel zwaar. Avonden lang had ze veel verdriet, waarna ze nog wat dagen vooral heel boos was. Toen volgde de acceptatie, en nu kan mijn meisje al naar andere kinderen met een speentje kijken in de wetenschap dat zij 'm niet meer hoeft - omdat ze groot is. Want grote meisjes die altijd een speen willen houden, tsja, die kunnen later alleen maar baby worden.
Geert heeft zich van z'n griep hersteld en de afgelopen week het hardlopen in alle ernst opgepakt. Morgenochtend volgt de grote test op z'n snelle conditie-opbouw: een rondje hardlopen met Martin. 30 KM. Martin en Mandy zijn eind Juni naar Canada gekomen, en hebben zich gevestigd in een knus rijtjeshuis bij ons in de buurt. Noor klikt lekker met Bart (3) en Femke (6) - een mooie kans om een vriendschap èn de Nederlandse taal te onderhouden. Martin is een serieus en ervaren hardloper, en traint voor de marathon eind september. De marathon waar Geert niet (volledig) aan mee kan doen omdat hij z'n handen vol heeft aan de vrouwen in zijn huishouden.
Mijn drie dagen vrij (maandag, dinsdag en woensdag) zijn een absolute zaligheid, en ik geniet er met volle teugen van - nu het nog stil is om mij heen, en ik kan gaan en staan waar ik wil. Geen kleintje, geen winterkou... dat zal vanaf het najaar anders worden. Ik heb op mijn loze dagen de wieg gemaakt, en het kamertje is helemaal klaar. De koffer voor het ziekenhuis staat gepakt, ook voor Noortje. Veel tijd op m'n vrije dagen gaat echter zitten in gewonere dingen; skypen met vriendinnen, boodschappen halen, het huis opgeruimd en schoon houden en de administratie op een rij. Soms ineens is er een leuke dag tussendoor met alleen maar kookboeken en Kate; we maakten menig koningsmaal klaar voor de heren (en onszelf!). Het wandelen met Kate is een beetje in vergetelheid geraakt toen de zomerhitte toesloeg. En nu, met mijn zwangere lijf, is een tochtje naar de Beaches teveel gevraagd, hoe mooi het beginnende najaar ook is.
Noor ontwikkelt zich snel en goed. Ze is een groot meisje geworden sinds ze naar preschool gaat. Het voorbeeld van drie- en vierjarigen doet volgen. Ze vertelt verhalen, en wil ook 'aan de beurt' als we met mensen skypen. Ze voetbalt, vangt en gooit, fietst op haar driewieler, stept, en bouwt torens van zand en duplo. Ze speelt en zingt scènes na uit diverse kinderprogramma's en geniet van haar verkleedkleren. Ze heeft haar eigen vriendenkring en houdt er zelfs al, heel meisjesachtig, een gradatie op na waarbij Lexie haar BFF is. Dan en Laura volgen, en dan haar 'friends in daycare' (waarvan er gewoonlijk zes met naam worden genoemd: Gavin, Miriam, Avah R, Avah B, Nicho en Anthonie). Op afstand volgen de playdate friends - ze ziet ze te weinig om echt iets op te bouwen met elk van hen, hoewel ze geniet van elke keer dat we bij elkaar komen, in de speeltuin, op een strandje of bij een splashpad. Noortjes babysister is immens belangrijk voor haar. Via mijn navel communiceert ze met het onbekende wezen, en laat ze de nieuwste aanwinsten zien (en echofoto's van baby Kees; 'look, it's you, baby Kees!'). Ze knuffelt haar plat, geeft mijn buik kusjes, en op onbewaakte ogenblikken word ik gesqueezt, waarbij Kees en ik vastgeklemd worden en eerstgenoemde naar mijn maag verhuist. Verrassend vaak gebeurt dit vlak na het eten. Geen succes.
Marinka is standby voor de bevalling, en vermoedelijk zal Noor met veel plezier gaan logeren bij haar grote vriendin. We hebben, in de reserve, een nieuwe babysitter (Vio en Jeroen verhuisden terug naar NL), en ook Martin en Mandy zijn graag bereid Noor een logeerbed aan te bieden. Als alles zonder complicaties verloopt, hopen we snel weer samen thuis te zijn. Zijn die complicaties er wel, dan is het heerlijk dat Noor zoveel welkome plaatsen heeft om uit te kiezen - al blijft het vreemd aanvoelen dat het niet gewoon lekker bij opa en oma kan, of pake en beppe...
Mijn drie dagen vrij (maandag, dinsdag en woensdag) zijn een absolute zaligheid, en ik geniet er met volle teugen van - nu het nog stil is om mij heen, en ik kan gaan en staan waar ik wil. Geen kleintje, geen winterkou... dat zal vanaf het najaar anders worden. Ik heb op mijn loze dagen de wieg gemaakt, en het kamertje is helemaal klaar. De koffer voor het ziekenhuis staat gepakt, ook voor Noortje. Veel tijd op m'n vrije dagen gaat echter zitten in gewonere dingen; skypen met vriendinnen, boodschappen halen, het huis opgeruimd en schoon houden en de administratie op een rij. Soms ineens is er een leuke dag tussendoor met alleen maar kookboeken en Kate; we maakten menig koningsmaal klaar voor de heren (en onszelf!). Het wandelen met Kate is een beetje in vergetelheid geraakt toen de zomerhitte toesloeg. En nu, met mijn zwangere lijf, is een tochtje naar de Beaches teveel gevraagd, hoe mooi het beginnende najaar ook is.
Noor ontwikkelt zich snel en goed. Ze is een groot meisje geworden sinds ze naar preschool gaat. Het voorbeeld van drie- en vierjarigen doet volgen. Ze vertelt verhalen, en wil ook 'aan de beurt' als we met mensen skypen. Ze voetbalt, vangt en gooit, fietst op haar driewieler, stept, en bouwt torens van zand en duplo. Ze speelt en zingt scènes na uit diverse kinderprogramma's en geniet van haar verkleedkleren. Ze heeft haar eigen vriendenkring en houdt er zelfs al, heel meisjesachtig, een gradatie op na waarbij Lexie haar BFF is. Dan en Laura volgen, en dan haar 'friends in daycare' (waarvan er gewoonlijk zes met naam worden genoemd: Gavin, Miriam, Avah R, Avah B, Nicho en Anthonie). Op afstand volgen de playdate friends - ze ziet ze te weinig om echt iets op te bouwen met elk van hen, hoewel ze geniet van elke keer dat we bij elkaar komen, in de speeltuin, op een strandje of bij een splashpad. Noortjes babysister is immens belangrijk voor haar. Via mijn navel communiceert ze met het onbekende wezen, en laat ze de nieuwste aanwinsten zien (en echofoto's van baby Kees; 'look, it's you, baby Kees!'). Ze knuffelt haar plat, geeft mijn buik kusjes, en op onbewaakte ogenblikken word ik gesqueezt, waarbij Kees en ik vastgeklemd worden en eerstgenoemde naar mijn maag verhuist. Verrassend vaak gebeurt dit vlak na het eten. Geen succes.
Marinka is standby voor de bevalling, en vermoedelijk zal Noor met veel plezier gaan logeren bij haar grote vriendin. We hebben, in de reserve, een nieuwe babysitter (Vio en Jeroen verhuisden terug naar NL), en ook Martin en Mandy zijn graag bereid Noor een logeerbed aan te bieden. Als alles zonder complicaties verloopt, hopen we snel weer samen thuis te zijn. Zijn die complicaties er wel, dan is het heerlijk dat Noor zoveel welkome plaatsen heeft om uit te kiezen - al blijft het vreemd aanvoelen dat het niet gewoon lekker bij opa en oma kan, of pake en beppe...
Dagje Dan en Laura! Een picknick
Sop
Parade: Noor brengt haar laatste speentje naar de brievenbus!
Weekendje Lake Dalrymple
Een paar dagen in een cottage met Sarah en Colleen, Gravenhurst
Klaarmaken van de meisjeskamer
Dan and Laura again!
'I love my baby sister!'
De leeuw op University Avenue
Erica maakt me jaloers met een fotootje van ons oude huis...
Met Lexie en Chris in de Playroom
Het dakterras
Luizenleven
Nieuwe laarzen... maat 28 alweer. De zomer is voorbij!
