Heerlijk. Een stil huis en een lege agenda - tot half vijf vanmiddag. Tijd om wat werkuren te maken voor Schiedam, vriendinnen te spreken via Skype, thee te drinken en misschien zelfs een boek te lezen.
Het zijn mooie najaarsweken, hier in Toronto. Af en toe een grijze dag, waarop je de wind langzaam ijzig voelt worden en de regen ijskoud in je gezicht waait. Maar meestal stralend blauwe luchten en een zacht zonnetje, terwijl de wind de bladeren in het park opblaast en weer laat vallen. Ik stap er met Noor doorheen, en we schoppen ze zo hoog als we kunnen. Het maakt een knisperend geluid en ze vindt het prachtig. De meeste tijd buiten brengt ze door op de schommel. Dat wordt langzaam een onmogelijkheid, omdat de kou in haar lijfje trekt. Ik heb haar er al een keer zo verkleumd uit gehaald, dat ze de hele weg naar huis zat te bibberen. De wipwap vergt wat meer beweging van haar kant, dus daar zet ik haar iets vaker op - misschien dat dat een optie blijft, bij -20. Misschien, want ik heb nog geen idee wat je wel en niet kunt doen als het zo koud is.Canada kent twee seizoenen, zeggen ze hier: zomer - en hockey season. Minder grote fans van ijshockey (maar die heb je hier niet veel) zeggen dat het 5 maanden zomer is, 1 maand herfst, 5 maanden winter en 1 maand lente. Mijn kapster zegt dat de winter hier vreselijk is. Ze komt zelf uit het noorden, en ook al doet ademen daar pijn omdat je longen bijna bevriezen, -50 daar is vele malen beter dan -20 in het vochtige klimaat van Toronto. Ze noemde het 'wet cold' - je blijft niet droog, waardoor je verkleumd raakt en niet meer warm wordt (bij de crispy cold in het noorden is de luchtvochtigheid minder, zodat je droog blijft en je na binnenkomst gelijk weer warm bent). -50 vergt alleen wel dat je je auto overdekt op kunt stellen. Anders start hij niet meer.
De herfstmaand glijdt nu langzaam voorbij. Buiten zijn de bomen al vorstklaar gemaakt; er ligt rubber om elke stam, en de kerstversiering hangt in lantaarnpalen. Vijvers zijn geleegd, schoongemaakt en voorzien van schaatsbankjes in plaats van fonteinen, en nu staat er weer een laagje water in. Het wachten is op de vorst.
Vorige week hebben wij, een week later dan Nederland, onze klok een uur achteruit gezet. We leven op de hoogtegraad van Marseille, en dat kun je aan het daglicht goed merken. Als we in Nederland de klok achteruit zetten, was het om half acht 's ochtends ineens erg donker. Hier komt het daglicht nu alsnog om zeven uur om de hoek kijken. Hoewel Geert bij donker naar zijn werk gaat en thuiskomt als de avond al gevallen is, beleven we over een maand alweer de kortste dag. En dat is hier maar moeilijk voor te stellen, met de donkere dagen en het grijze weer dat we in Nederland gewend waren.
Twee weken geleden hebben we beiden plat gelegen met een voedselvergiftiging. De sushi bar had ons tot dusverre goed bediend, maar deze keer kregen we rommel. Vooral Geert moest het ontgelden, omdat hij er het meeste van gegeten had. Toen ik mijn beklag deed, kreeg ik de uitleg dat het de vis niet geweest kon zijn. Die was elke dag vers. Waarschijnlijk konden onze magen door het winterweer niet zo goed tegen de rauwe vis. Een verpleegkundige kan haar gezicht glad houden bij zo'n uitspraak, dus ik prees mijzelf gelukkig dat ik mijn dokter niet bij me had. Ik dankte haar voor de uitleg, en na enig aandringen kreeg ik de toezegging dat ze evengoed de koelkast en bestellingen zou nakijken. En ik kreeg mijn geld terug. Toch de vis? Geert schoot tegen het plafond toen hij hoorde dat 24 uur boven het toilet, samen zou hangen met de koude buiten. Hij zocht de Voedsel- en Warenautoriteit op. Zo kreeg deze keer niet de muis, maar een visje een staartje.
Geert en ik hebben onze uitgaansavonden weer opgepakt. Op woensdagavond meldt Violet zich om op Noor te passen, en wij gaan afwisselend met vrienden, of samen, op pad. Deze maand leverde dat een gezellige avond met Marinka en Senq op, twee fellows op de kinderreumatologie, de een uit NL, de ander uit Australie. Senq is nadien Geerts sportmaatje geworden, en wekelijks zoeken ze in ons gebouw de tweede etage op om zich uit te sloven. Afgelopen woensdag namen we op onze uitgaansavond afscheid van Pluk, met een eigen bedacht ritueel. Het was waardevol om over haar te praten, en elk dingen tegen haar te zeggen. Van het ziekenhuis kreeg ik deze week bericht dat ze na de operatie kans gezien hebben om hand- en voetafdrukjes te maken. Een enorme verrassing, want omdat de gyneacoloog me gezegd had dat de kans klein was dat dat zou lukken, had ik er in de afgelopen weken niet meer op gevraagd. We wachten met spanning af.
Noor heeft een nieuwe vriendin. Alessandra heet ze, en sinds maandag komt ze bij ons over de vloer. De moeder van Lexie woont op de 14e etage en heet Aileen. Lexie's vader, Christophe, heeft een baan in Frankrijk - hij is op zoek naar een functie hier, maar vliegt voorlopig erg vaak heen en weer. Aileen heeft een lange reistijd naar haar werk: een full time job in Scarborough, buitenstad van Toronto. Ze brengt haar dochter van 18 maanden om 7.00 uur 's ochtends bij ons, zodat Noor en ik haar samen naar daycare kunnen brengen. Om 17.00 uur halen we haar daar ook weer op. Voorheen was er een oude dame die voor Alessandra zorgde, maar zij was vermoeid en zag tegen de wintermaanden op.
Het is een spannende eerste week voor ons allemaal; Alessandra heeft veel om aan te wennen, maar het is voor Noor ook een grote verandering om een vriendinnetje in huis te hebben die met haar speelgoed speelt, en door haar mama wordt geknuffeld en verschoond. Het vergt heel wat om ze te laten geloven dat het allemaal normaal is, maar voorlopig nemen ze het van me aan. Het klikt heel goed tussen de meiden, en ze begroeten elkaar standaard met een stralende snoet en een uitgelaten renpartij door het huis. Lexie is een piepklein en knuffelig meisje, met nieuwsgierige blauwe ogen en een vrolijk, pittig karakter. Het is even wennen, maar het zal wel goed komen met die twee. We hebben een proefmaand afgesproken met Aileen, omdat onze gezinnen nauw met elkaar verweven zullen raken, en dat vergt een goede chemie. Vooralsnog ben ik er, hoewel moe :), erg enthousiast over; ik geniet van Noor, die leert om te delen en plezier heeft met haar kleine vriendin. Het biedt haar vastigheid, en ze vindt het fijn om iemand te hebben waar ze zich aan kan spiegelen en die niet incidenteel, maar veel om haar heen is. De job geeft mij een goede dagstructuur, en Geert de gelegenheid om iets langere dagen te draaien.
Holiday Season komt eraan: de kerstmaand. Het Sinterklaasjournaal komt in flarden over de oceaan gewaaid. Alle Nederlanders zijn in de ban van pakjesavond. Noortje heeft zelfs een zwarte pieten pak gekregen. Met schminck erbij. Ik heb het met de playgroundmums overlegd, maar ik ben mijn leven niet zeker als ik Noor hier in zo'n outfit hijs. Het zwarte aspect van piet is werkelijk een issue hier, en Geert kan nog zo vaak roepen dat z'n snuit vies wordt van de schoorstenen, Wikipedia haalt toch echt de 'moren' aan als oorsprong. Racisme is een te groot ding hier om mijn handen (of Noors wangen) aan vuil te maken.
Dus we gaan aan de slag met Reindeers en Santa Claus. Over een paar jaar switchen we wel weer naar 5 december, voor nu is de Christmas variant een stuk gemakkelijker. Want je wordt er hier toch mee dood gegooid: kerstbomen, stockings on the mantle, gekke punthoeden, sneeuwpoppen en massa's, massa's kerstmutsen en kerstmannetjes. Noortjes vrienden zoeken in dikke boeken naar de kado's die ze willen hebben, en de mama's hebben het nergens anders meer over. Ze maken het zo bond dat ze op koopavonden voor hardwerkende moeders tassen vol kinderkado's kopen. Ik heb Sarah en Colleen bijna naar de volwassen literatuur moeten jagen, toen we shopten bij de Canadese Donner (Indigo). Ze waren met geen stok van de kinderafdeling te krijgen. Terwijl 25% korting op je aankoop aan magazines en literatuur (of flutromannetjes) toch echt een leuke aanbieding is.
De stoomboot van Sinterklaas ligt al even tegen de kant in NL. Wij zwaaien aanstaande zaterdag heel hard gedag naar de kerstmannen, die met honderden tegelijk over University Avenue zullen wandelen.
SPEELKWARTIER
HERFST IN GRANGE PARK
(afscheid van Pluk)
