JongToronto - JongWinnipeg: October 2010

Dinsdag de 12e oktober was het zover. Een dag na Thanksgiving -een dag die wij doorbrachten in de dierentuin- landden mijn ouders op Pearson Airport. We haalden ze op in onze minivan, de achterbak vol koffers, wandelschoenen en boodschappen. Ineens hadden Pake en Beppe weer benen en zaten ze niet in een computerscherm. Daar moesten Noor wel even aan wennen, maar het ijs was snel gebroken toen Pake wat grappen en grollen uithaalde. Noor heeft haar Pake en Beppe negen dagen platgeknuffeld. Eerst in Huntsville, een stadje in het mooie Muskoka, waar onze cottage lag. Aan het meertje Harp Lake, en het was goed vertoeven met een eigen steiger, boothuis, waterfiets, kano, kampvuur, barbeque en open haard. Later in ons appartement in Toronto, waar Noor haar eigen vertrouwde speelgoed en bedje kon showen, en bedolven werd onder nieuwe spulletjes toen zij jarig was. Het was dik aan tussen grootouders en kleindochter, en wij genoten daar natuurlijk volop van.

Pake en Beppe hadden, behalve hun eigen spullen, een koffer met 27 kilo bestellingen bij zich. We doken er de eerste avond in. Rompertjes, speelgoed, rookworsten, kaas en nasimix. Maar ook kadootjes -uitsluitend voor Noor, natuurlijk-, boeken en post. Heerlijk, zoveel Nederlandse spullen om ons heen.

De eerste dag in Muskoka was prachtig helder. De dagen erna waren grijs, met veel regen en wind. Maar dat kon de pret niet drukken. De Indian Summer is ook vanuit de auto prachtig om te zien, en tussen de buien door maakten we boswandelingen. Ook dicht bij het huisje. Een paar cottages verderop zaten landgenoten. Die hadden een fiets-verkeersbord meegenomen uit Berkel en Rodenrijs, en dat voor de deur neergezet. Helaas troffen we ze niet thuis. In Huntsville bleken echter aardig wat Canadezen Nederland te kennen, en bij ieder winkelbezoek kregen we de verhalen over Rijnreisjes en trips naar Bergen of Amsterdam met graagte uitgemeten. Papa en Mama moeten zich erbij thuis gevoeld hebben. Ook bij de quilt- en antiekwinkels die we bezochten; mijn moeder heeft heel wat Canadeze dollars gespendeerd aan nieuwe lapjes.

Zaterdag reden we via Guelph naar Toronto - de zon was terug van weggeweest. In Guelph dronken we koffie bij Ann en Hal, de ouders van Laura. 12 jaar na het uitwisselingsprogramma waar Laura en mijn zusje aan meededen, ontmoetten de wederzijdse ouders elkaar. Het was een gezellige middag in een prachtige tuin, bij een huis dat in de middle of nowhere mooi staat te zijn. Wij komen er volgende week terug om verlaat Thanksgiving te vieren met de Osbornes. Zo laat, dat het bijna Halloween is, en de dresscode voor het diner is dan ook spookachtig... Noor kan haar aardbeienpak aan! Of toch maar als Chinees meisje in de jurk die Cai en Robert voor haar gekocht hebben?

In Toronto waren we maar kort. Vijf wasjes gedraaid, en toen zaten we alweer in de auto. Naar Niagara deze keer. Een dagtocht, waarbij we wijn gedronken hebben in Beaumville, en in Niagara Falls met het bootje 'Maid of the Mist' de waterval in zijn gegaan. Een natte boel! Stralend weer echter, dus we kwamen met prachtige regenboogfoto's thuis.

Daarna volgden dagen waarin we de verjaardag van Noor voorbereidden en delen van Toronto konden bekijken. Noors verjaardag vierden we maandagmiddag. Ze werd wakker uit een dutje en had zo'n honger dat ze een homp van de verjaardags-appeltaart plukte en zo in haar mond stopte. Kaarsjes uitblazen bleek geen goed idee; mevrouw wilde eten, aan haar verjaardagstaart geen polonaise. We zetten toch maar even door, want de kans was te mooi; opa en oma waren op Skype, pake en beppe zaten bij de tafel, mama had de camera in aanslag. Maar Noor huilt tranen met tuiten op iedere foto: ik wil appeltaart!

De kado's vielen -na het inzinken van de appelsuikers- beter in de smaak. Grote houten kralen, mooie boeken, een poppenwagen, een theeserviesje, een knuffelbeer met een pyama in z'n buik, en nog veel meer. Noortje is verwend!

Geert was er helaas niet bij, toen de taart werd aangesneden en de kadootjes uitgepakt. Hij zat in de rij bij het Health Department, om de zorgverzekering goed te regelen voor ik op dinsdag het ziekenhuis in zou gaan. Aanleiding voor de operatie die gepland stond, was de echo die we vier dagen voor de komst van mijn ouders lieten maken. Het hartje van onze kleine baby Pluk klopte niet meer. 13 weken was ze en in de afgelopen weken hadden we het mooie nieuws voorzichtig aan familie en vrienden verteld. Het was een nare dag, en een verdrietig bericht om de vakantie mee in te gaan. De hele vakantie met mijn ouders hebben we gewacht tot het spontaan zou komen. Dat deed het niet, en Pake en Beppe zorgden voor Noor toen Geert en ik maandag naar het ziekenhuis gingen voor een intake. Dinsdag opnieuw, toen ik vroeg in de ochtend onder het mes ging. De ingreep verliep goed, en nu zit ik een mini-kraamtijd uit. De zon schijnt buiten, maar hier in ons huis houdt het afscheid van Pluk ons nog erg bezig. Noortje ook, want die wist precies te vertellen waar baby Pluk zat, en begrijpt niet waar ze nu gebleven kan zijn. Gelukkig laat ze zich gerust stellen met de belofte dat papa en ik 'wel weer een nieuwe proberen te maken'. Ignorance is bless.

Het afscheid van Pake en Beppe viel zwaar. Noor wist het een dag tevoren; Pake en Beppe zouden in de bus gaan, en dan het vliegtuig in. En daarna zouden we ze op Skype weer zien. Het leverde twee dutjesloze dagen op, omdat het risico te groot was dat de bus zou vertrekken als Noor haar ogen net even dicht had. De arme schat sliep na het vertrek -tranen met tuiten- van half vijf 's middags tot zeven uur de volgende ochtend. Inmiddels gelukkig weer on speaking terms via Skype, inclusief gekkigheid, met de bewoners van St. Nyk.

Foto's van Muskoka, Niagara, en de verjaardag van Noor.

MUSKOKA