Thursday, 9 December 2010
Wednesday, 8 December 2010
Tuesday, 7 December 2010
Tweede helft november
Tijdens de playdate, vanmiddag, lachten en ruzieden de kindjes wat af met elkaar. Vijf peuters tussen 2,5 en 3 jaar, en drie babies, plus hun moeders; het was een drukke boel in ons bescheiden appartement.
Audrey schoot in een driftbui toen ze het schoolbord moest delen met Noor. In de gauwigheid hielp ik haar om weer rustig te worden terwijl ik een schaal pastasalade in mijn hand had. De pasta lag in een mum van tijd op de grond. Behalve Audrey was nu ook Noortje in paniek. En de schrik zat diep. William en Mkay sloopten het hemeltje boven Noors bed uit de muur, maar ze mistte de gordijntjes vanavond niet eens. Alles waar ze over praat als ze deze dag evalueert is 'pasta... isse grond!' En ze kijkt me met een intens verschrikte blik aan, iedere keer weer.
En u ziet het goed. De naam Josh is nog niet gevallen in mijn playdate-verslag. De jongeheer was een engeltje vandaag, tussen alle donderstenen in. Het hemeltje, de pasta, de appelmoes in de vloerbedekking, de pollepel in drie stukken; Josh was er niet een keer bij betrokken. Drie dagdelen preschool doet hem goed - hij houdt van de duidelijke regels in groepsverband, en schuifelde ook hier rustig tussen alle drukte door.
De meiden van de playground waren bijna compleet vandaag, maar nog net niet helemaal. Maryum, de moeder van Eesa, is half november bevallen van een meisje, en hoopt aanstaande maandag de Mommies Christmas Party mee te vieren. Ik moet nog een kadootje halen t.w.v. een dollar of twintig dat geschikt is voor jongens en meiden. De peuters mogen elk een kado kiezen, en dat mee naar huis nemen. Kim is de gastvrouw maandag en dat is maar goed ook; ze heeft een groter en meer kindgericht huis dan de meesten van ons, zodat er alle ruimte is - en een afneembare vloer- om aan de grote eettafel koekjes te bakken.
Het was gezellig vandaag. Helaas hebben Canadezen daar geen woord voor, 'gezelligheid', dus ik heb het ze niet kunnen vertellen, maar het klikt in de grote groep tussen de kids en de volwassenen, en dat is een prettig gegeven voor al die dames die met hun kinderen thuis zitten. Ook voor mij. De gesprekken hebben geen daverende diepgang; daarvoor moeten we het hebben van de kroegavonden zonder kids, maar ook de luchtige gesprekken zijn fijn. Hoewel de uitwisseling over de trip die Noor en ik naar NL gaan maken, of over politiek in Canada, of over de uitverkoop bij GAP, me vele malen beter bevalt dan het gesprek onlangs over de oprichting van een breiclub. Een breiclub! Als in: breien. U weet wel: insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden. OMG*.
Dinsdagavond, en Geert werkt. Met tegenzin, want eigenlijk kijkt hij liever Hawai Five-O. Een serie die hem doet watertanden; blote lijven, prachtig strand, palmbomen, cocktails. Hij zou het bijna verkiezen boven een weekje knuffelen met z'n moeder. Bijna. Hij vliegt vooralsnog gewoon op Schiphol, half februari. Om z'n grootjes en z'n dochter in zijn armen te sluiten en te genieten van een ouderwets weekendje (of dagje) Estaafette. Ik heb er ontzaglijk veel zin in, weer in Nederland te zijn. Het is gek; ik heb mijn werk enorm gemist die eerste maanden in Toronto, maar het thuisfront voelde dichtbij genoeg via Skype. Nu kan ik niet meer wachten tot ik uit het vliegtuig stap om al mijn favoriete mensen te knuffelen.
Kwart over acht, Noortje slaapt nog niet. Ik hoor haar muziekdoosje, het hartje dat ze van Joke kreeg toen ze net geboren was. Ze trekt er graag aan en wordt er langzaam soezerig van. De kleine piep tukt meestal rond half acht, zeker sinds Lexie dagelijks bij ons speelt - ze is wordt er blij, maar ook heel moe van. Het bevalt ons goed; ik sta rond kwart voor zes op, douche en zet een kop koffie. Maak man en kind wakker, knuffel en klets wat op het grote bed terwijl we wakker worden, en dan stappen zij onder de douche en ik de keuken in. Als het ontbijt op tafel staat, klopt Aileen aan om Lexie te droppen. De dames dollen wat met elkaar, we eten, en om half acht gooi ik de jassen en schoenen op drie hoopjes (een voor elke dame) en geef het startsein voor vertrek. Als ik geluk heb, draai ik de deur een kwartier later met een glimlach op slot. Als ik pech heb, doe ik dat ook na een kwartier maar met een diepe zucht, omdat Lexie en Noor een mening hadden over delen, of wachten, of over fysiek geweld. Maar altijd staan we netjes om acht uur bij Hester How, en altijd neemt Lexie met een glimlach en een dikke kus afscheid.
Rond kwart over vijf, na een lange dag alleen-maar-mama-en-Noor, halen we haar daar weer op en brengen we nog twee uurtjes met haar door. Aileen pikt haar om zeven uur op, en dat is ook het moment dat Noor zo'n beetje omvalt en aan wat individuele aandacht toe is. Een puzzle, een boekje, een kleurplaat of soms alleen maar Dora met een koekje en wat juice: allemaal dingen die ze gebruikt om weer even tot ons en zichzelf te komen voor ze aan haar nachtrust begint.
Om acht uur is het huis van mij en Geert. Als we geluk hebben. Noor is de fase voorbij dat ze het zelf-uit-bed-komen tot kunst verhief. Regelmatig wandelde ze om half tien met een stralende glimlach de huiskamer weer in. We zijn wat keren op en neer gelopen om haar met een stalen gezicht (nee, Geert, geen kroeglach nu) terug in bed te leggen! Maar dat is voorbij nu. Ze waagt het hooguit om, af en toe, midden in de nacht tussen ons in te kruipen. Daar vinden we haar dan, tegen de ochtend. Diep in slaap en in elke hand een speentje (drie is het minimum aantal om in slaap te kunnen vallen. Merk en maat doen er gelukkig niet toe).
Geert geniet van z'n werk. Hij leest veel literatuur, onderzoeksverslagen, artikelen - en hij zet z'n eigen onderzoekslijnen uit. Hij is ook betrokken bij lopend onderzoek van anderen; praktisch betekent dat vergaderen, meelezen en meeschrijven met artikelen, maar ook uitvoerend bezig zijn met het werven van patienten die mee kunnen doen en het volgen van deze mensen. Momenteel gaat hij daarvoor wat ochtenden naar het St Micheals, een ziekenhuis op tien minuten lopen van het Sickkids. Hij zit op donderdag bij een soort consultatiebureau, waar verslaafde moeders of moeders met medicijngebruik komen, met hun kinderen tot een jaar of zes. Die moeders worden door het Sickkids gevolgd en gesteund in het opvoeden van hun kinderen en een goede verzorging van zichzelf.
Geert is ook praktisch bezig als kinderarts en klinisch farmacoloog. Z'n fellowship is voor een deel onderzoek, maar het is ook een opleiding. Daarom doet hij mee in diensten waarbij andere specialisten zijn advies kunnen vragen over medicijngebruik bij kinderen en zwangere vrouwen. Soms bellen ze hem. Soms zijn er patienten die in vergaderingen besproken worden (rounds), waarbij meerdere klinisch farmacologen in gesprek zijn met specialisten. Tijdens een van z'n bereikbaarheidsdiensten in het weekend belde een specialist die een tiener had met een overdosis cocaine. En even later iemand met een jong kindje dat xtc had geslikt. Geert geeft advies wat het behandelend team in zo'n geval het beste kan doen. Argh. Vooral niet in paniek raken, mevrouw.
We bezochten de Santa Claus Parade, eind November. Dik ingepakt, en klaar voor het Grote Strooien. Een illusie en vele zuurstokjes rijker kwamen we thuis. Drie uur wachten leverde veel mooie wagens op, maar Santa was traag, voor het eerst in 20 jaar. De 44ste onthulling van de Christmas Tree was succesvoller. Lichtjes, een concert met heel veel kleine mensen voor me (een primeur voor mij, ik kijk altijd tegen schouders aan in NL), en prachtig, prachtig vuurwerk. Noor was doodsbenauwd. Ik had haar wel voorbereid op de lichtjes maar niet op de knallen....
Het is koud in Toronto, zo rond de -3 overdag. Het sneeuwt nog niet veel, en de ijsbanen zijn sinds dit weekend open, elke dag van 9.00 tot 22.00 uur. Zondag hebben we schaatsen gekocht, en zijn we bij City Hall het ijs op gegaan. Noor had de tijd van haar leven en wij vonden het ook heerlijk. De sfeer doet, voor Geert en mij, denken aan vroeger dagen. Sliedrecht, Woudsend. Betrokken mensen; iedereen praat met iedereen, en alle volwassenen houden een oogje op de kinderen die rondschaatsen en -vallen. Ondenkbaar op de Heemraadsingel of het Stadhoudersplein, hoe mooi de ijsbaan er daar ook bijligt. Maar midden in de metropool Toronto kan het wel. Canadezen zijn wat dat betreft echt een fijn slag mensen - als ze er zijn, ZIJN ze er ook echt. .
Maandag schaatste ik weer met Noor. Maar de ijsbaan was te leeg, en papa te afwezig, en het stoeltje dat ik mee had genomen vond ze helemaal geen succes. Ze huilde dat het een lieve lust was en pas thuis, achter de hot chocolate en de gingerbread koekjes, kwam ze tot rust.
Ze groeit en ontwikkelt zo hard, onze kleine meid. Net als Isa, die met tien maanden aan het lopen is geslagen, kan Noor niet wachten om groot te zijn. Al doet ze dat meer mentaal dan fysiek (op haar lengte na... 94 centimeter nu! Het kleine Canadeesje heeft kleding voor een vierjarige aan). Ze geniet van kleien en kleuren, verven en knippen en plakken. Met die laatste activiteit wordt wel steeds duidelijker dat ze linkshandig is. Steeds zit de schaar al in haar linkerhand, en ik moet 'm overzetten naar de andere kant omdat het een rechtshandige schaar is. De laatste keer weigerde ze dat, en knipte ze met links in een blaadje. Apetrots dat dat ook lukte.
Noor puzzelt graag. Ze heeft kartonnen Dora puzzles die ik voor haar maak, maar veel andere puzzles lukken haar zelf; ABC en 123 puzzles, en de houten autopuzzles en het meisje dat ze zelf kan aankleden met steeds een andere jurk. We drinken er vaak een kopje thee bij. 'A cup of tea' is dat, ondanks het feit dat ze de nepthee uit een Fiep Westendorp theepot schenkt.
Ze spreekt goed Engels en weet haar Nederlands ook goed bij te houden. 'Look! Look, what's that?' zegt ze tegen me en ze houdt een boek, open en naar mij toegedraaid, in de lucht. Ze zingt graag en veel, ABC en The Wheels On The Bus, Schaapje Schaapje en Noortje Noortje zijn de grote favorieten. De gebaren van Klap eens in je Handjes en In de Maneschijn zijn nog steeds niet weg gezakt, maar nieuwe dansliedjes zijn erbij gekomen: Slipery Fish, en Little Red Wagon bijvoorbeeld. En tsja, die tweetaligheid. Brood blijft brood en eten eten, maar appelsap en jus d'orange zijn beiden applejuice, en haar cookies hebben ontegenzeglijk een Engelse tongval. Dat kan ze ook met haar vriendjes op de daycare. Ik sta verbijsterd over de manier waarop ze 'Eva' zegt, en 'Karen', 'Sacha' en 'Nicho'. Zulk Engels zal ik nooit spreken. Gelukkig zit bij mij, diep verstopt, de Friese taal. Toch nog een beetje internationaal. En Geert zal altijd zijn 'eh' hebben om op terug te vallen. En z'n 'erembees' (aardbeien, geloof je dat?!).
Van onze lieve kleine Pluk kregen we in de tweede helft van november hand- en voetafdrukjes opgestuurd. Mooi. Zo levensgroot en zo dichtbij, voor even.
*Oh My Goodness :)
** Meer foto's volgen!
Audrey schoot in een driftbui toen ze het schoolbord moest delen met Noor. In de gauwigheid hielp ik haar om weer rustig te worden terwijl ik een schaal pastasalade in mijn hand had. De pasta lag in een mum van tijd op de grond. Behalve Audrey was nu ook Noortje in paniek. En de schrik zat diep. William en Mkay sloopten het hemeltje boven Noors bed uit de muur, maar ze mistte de gordijntjes vanavond niet eens. Alles waar ze over praat als ze deze dag evalueert is 'pasta... isse grond!' En ze kijkt me met een intens verschrikte blik aan, iedere keer weer.
En u ziet het goed. De naam Josh is nog niet gevallen in mijn playdate-verslag. De jongeheer was een engeltje vandaag, tussen alle donderstenen in. Het hemeltje, de pasta, de appelmoes in de vloerbedekking, de pollepel in drie stukken; Josh was er niet een keer bij betrokken. Drie dagdelen preschool doet hem goed - hij houdt van de duidelijke regels in groepsverband, en schuifelde ook hier rustig tussen alle drukte door.
De meiden van de playground waren bijna compleet vandaag, maar nog net niet helemaal. Maryum, de moeder van Eesa, is half november bevallen van een meisje, en hoopt aanstaande maandag de Mommies Christmas Party mee te vieren. Ik moet nog een kadootje halen t.w.v. een dollar of twintig dat geschikt is voor jongens en meiden. De peuters mogen elk een kado kiezen, en dat mee naar huis nemen. Kim is de gastvrouw maandag en dat is maar goed ook; ze heeft een groter en meer kindgericht huis dan de meesten van ons, zodat er alle ruimte is - en een afneembare vloer- om aan de grote eettafel koekjes te bakken.
Het was gezellig vandaag. Helaas hebben Canadezen daar geen woord voor, 'gezelligheid', dus ik heb het ze niet kunnen vertellen, maar het klikt in de grote groep tussen de kids en de volwassenen, en dat is een prettig gegeven voor al die dames die met hun kinderen thuis zitten. Ook voor mij. De gesprekken hebben geen daverende diepgang; daarvoor moeten we het hebben van de kroegavonden zonder kids, maar ook de luchtige gesprekken zijn fijn. Hoewel de uitwisseling over de trip die Noor en ik naar NL gaan maken, of over politiek in Canada, of over de uitverkoop bij GAP, me vele malen beter bevalt dan het gesprek onlangs over de oprichting van een breiclub. Een breiclub! Als in: breien. U weet wel: insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden. OMG*.
Dinsdagavond, en Geert werkt. Met tegenzin, want eigenlijk kijkt hij liever Hawai Five-O. Een serie die hem doet watertanden; blote lijven, prachtig strand, palmbomen, cocktails. Hij zou het bijna verkiezen boven een weekje knuffelen met z'n moeder. Bijna. Hij vliegt vooralsnog gewoon op Schiphol, half februari. Om z'n grootjes en z'n dochter in zijn armen te sluiten en te genieten van een ouderwets weekendje (of dagje) Estaafette. Ik heb er ontzaglijk veel zin in, weer in Nederland te zijn. Het is gek; ik heb mijn werk enorm gemist die eerste maanden in Toronto, maar het thuisfront voelde dichtbij genoeg via Skype. Nu kan ik niet meer wachten tot ik uit het vliegtuig stap om al mijn favoriete mensen te knuffelen.
Kwart over acht, Noortje slaapt nog niet. Ik hoor haar muziekdoosje, het hartje dat ze van Joke kreeg toen ze net geboren was. Ze trekt er graag aan en wordt er langzaam soezerig van. De kleine piep tukt meestal rond half acht, zeker sinds Lexie dagelijks bij ons speelt - ze is wordt er blij, maar ook heel moe van. Het bevalt ons goed; ik sta rond kwart voor zes op, douche en zet een kop koffie. Maak man en kind wakker, knuffel en klets wat op het grote bed terwijl we wakker worden, en dan stappen zij onder de douche en ik de keuken in. Als het ontbijt op tafel staat, klopt Aileen aan om Lexie te droppen. De dames dollen wat met elkaar, we eten, en om half acht gooi ik de jassen en schoenen op drie hoopjes (een voor elke dame) en geef het startsein voor vertrek. Als ik geluk heb, draai ik de deur een kwartier later met een glimlach op slot. Als ik pech heb, doe ik dat ook na een kwartier maar met een diepe zucht, omdat Lexie en Noor een mening hadden over delen, of wachten, of over fysiek geweld. Maar altijd staan we netjes om acht uur bij Hester How, en altijd neemt Lexie met een glimlach en een dikke kus afscheid.
Rond kwart over vijf, na een lange dag alleen-maar-mama-en-Noor, halen we haar daar weer op en brengen we nog twee uurtjes met haar door. Aileen pikt haar om zeven uur op, en dat is ook het moment dat Noor zo'n beetje omvalt en aan wat individuele aandacht toe is. Een puzzle, een boekje, een kleurplaat of soms alleen maar Dora met een koekje en wat juice: allemaal dingen die ze gebruikt om weer even tot ons en zichzelf te komen voor ze aan haar nachtrust begint.
Om acht uur is het huis van mij en Geert. Als we geluk hebben. Noor is de fase voorbij dat ze het zelf-uit-bed-komen tot kunst verhief. Regelmatig wandelde ze om half tien met een stralende glimlach de huiskamer weer in. We zijn wat keren op en neer gelopen om haar met een stalen gezicht (nee, Geert, geen kroeglach nu) terug in bed te leggen! Maar dat is voorbij nu. Ze waagt het hooguit om, af en toe, midden in de nacht tussen ons in te kruipen. Daar vinden we haar dan, tegen de ochtend. Diep in slaap en in elke hand een speentje (drie is het minimum aantal om in slaap te kunnen vallen. Merk en maat doen er gelukkig niet toe).
Geert geniet van z'n werk. Hij leest veel literatuur, onderzoeksverslagen, artikelen - en hij zet z'n eigen onderzoekslijnen uit. Hij is ook betrokken bij lopend onderzoek van anderen; praktisch betekent dat vergaderen, meelezen en meeschrijven met artikelen, maar ook uitvoerend bezig zijn met het werven van patienten die mee kunnen doen en het volgen van deze mensen. Momenteel gaat hij daarvoor wat ochtenden naar het St Micheals, een ziekenhuis op tien minuten lopen van het Sickkids. Hij zit op donderdag bij een soort consultatiebureau, waar verslaafde moeders of moeders met medicijngebruik komen, met hun kinderen tot een jaar of zes. Die moeders worden door het Sickkids gevolgd en gesteund in het opvoeden van hun kinderen en een goede verzorging van zichzelf.
Geert is ook praktisch bezig als kinderarts en klinisch farmacoloog. Z'n fellowship is voor een deel onderzoek, maar het is ook een opleiding. Daarom doet hij mee in diensten waarbij andere specialisten zijn advies kunnen vragen over medicijngebruik bij kinderen en zwangere vrouwen. Soms bellen ze hem. Soms zijn er patienten die in vergaderingen besproken worden (rounds), waarbij meerdere klinisch farmacologen in gesprek zijn met specialisten. Tijdens een van z'n bereikbaarheidsdiensten in het weekend belde een specialist die een tiener had met een overdosis cocaine. En even later iemand met een jong kindje dat xtc had geslikt. Geert geeft advies wat het behandelend team in zo'n geval het beste kan doen. Argh. Vooral niet in paniek raken, mevrouw.
We bezochten de Santa Claus Parade, eind November. Dik ingepakt, en klaar voor het Grote Strooien. Een illusie en vele zuurstokjes rijker kwamen we thuis. Drie uur wachten leverde veel mooie wagens op, maar Santa was traag, voor het eerst in 20 jaar. De 44ste onthulling van de Christmas Tree was succesvoller. Lichtjes, een concert met heel veel kleine mensen voor me (een primeur voor mij, ik kijk altijd tegen schouders aan in NL), en prachtig, prachtig vuurwerk. Noor was doodsbenauwd. Ik had haar wel voorbereid op de lichtjes maar niet op de knallen....
Het is koud in Toronto, zo rond de -3 overdag. Het sneeuwt nog niet veel, en de ijsbanen zijn sinds dit weekend open, elke dag van 9.00 tot 22.00 uur. Zondag hebben we schaatsen gekocht, en zijn we bij City Hall het ijs op gegaan. Noor had de tijd van haar leven en wij vonden het ook heerlijk. De sfeer doet, voor Geert en mij, denken aan vroeger dagen. Sliedrecht, Woudsend. Betrokken mensen; iedereen praat met iedereen, en alle volwassenen houden een oogje op de kinderen die rondschaatsen en -vallen. Ondenkbaar op de Heemraadsingel of het Stadhoudersplein, hoe mooi de ijsbaan er daar ook bijligt. Maar midden in de metropool Toronto kan het wel. Canadezen zijn wat dat betreft echt een fijn slag mensen - als ze er zijn, ZIJN ze er ook echt. .
Maandag schaatste ik weer met Noor. Maar de ijsbaan was te leeg, en papa te afwezig, en het stoeltje dat ik mee had genomen vond ze helemaal geen succes. Ze huilde dat het een lieve lust was en pas thuis, achter de hot chocolate en de gingerbread koekjes, kwam ze tot rust.
Ze groeit en ontwikkelt zo hard, onze kleine meid. Net als Isa, die met tien maanden aan het lopen is geslagen, kan Noor niet wachten om groot te zijn. Al doet ze dat meer mentaal dan fysiek (op haar lengte na... 94 centimeter nu! Het kleine Canadeesje heeft kleding voor een vierjarige aan). Ze geniet van kleien en kleuren, verven en knippen en plakken. Met die laatste activiteit wordt wel steeds duidelijker dat ze linkshandig is. Steeds zit de schaar al in haar linkerhand, en ik moet 'm overzetten naar de andere kant omdat het een rechtshandige schaar is. De laatste keer weigerde ze dat, en knipte ze met links in een blaadje. Apetrots dat dat ook lukte.
Noor puzzelt graag. Ze heeft kartonnen Dora puzzles die ik voor haar maak, maar veel andere puzzles lukken haar zelf; ABC en 123 puzzles, en de houten autopuzzles en het meisje dat ze zelf kan aankleden met steeds een andere jurk. We drinken er vaak een kopje thee bij. 'A cup of tea' is dat, ondanks het feit dat ze de nepthee uit een Fiep Westendorp theepot schenkt.
Ze spreekt goed Engels en weet haar Nederlands ook goed bij te houden. 'Look! Look, what's that?' zegt ze tegen me en ze houdt een boek, open en naar mij toegedraaid, in de lucht. Ze zingt graag en veel, ABC en The Wheels On The Bus, Schaapje Schaapje en Noortje Noortje zijn de grote favorieten. De gebaren van Klap eens in je Handjes en In de Maneschijn zijn nog steeds niet weg gezakt, maar nieuwe dansliedjes zijn erbij gekomen: Slipery Fish, en Little Red Wagon bijvoorbeeld. En tsja, die tweetaligheid. Brood blijft brood en eten eten, maar appelsap en jus d'orange zijn beiden applejuice, en haar cookies hebben ontegenzeglijk een Engelse tongval. Dat kan ze ook met haar vriendjes op de daycare. Ik sta verbijsterd over de manier waarop ze 'Eva' zegt, en 'Karen', 'Sacha' en 'Nicho'. Zulk Engels zal ik nooit spreken. Gelukkig zit bij mij, diep verstopt, de Friese taal. Toch nog een beetje internationaal. En Geert zal altijd zijn 'eh' hebben om op terug te vallen. En z'n 'erembees' (aardbeien, geloof je dat?!).
Van onze lieve kleine Pluk kregen we in de tweede helft van november hand- en voetafdrukjes opgestuurd. Mooi. Zo levensgroot en zo dichtbij, voor even.
*Oh My Goodness :)
** Meer foto's volgen!
Schaatsen bij City Hall
De kerstboom op 38 Elm St
Thursday, 18 November 2010
Eerste helft November
Donderdag 18 november
Heerlijk. Een stil huis en een lege agenda - tot half vijf vanmiddag. Tijd om wat werkuren te maken voor Schiedam, vriendinnen te spreken via Skype, thee te drinken en misschien zelfs een boek te lezen.
Het zijn mooie najaarsweken, hier in Toronto. Af en toe een grijze dag, waarop je de wind langzaam ijzig voelt worden en de regen ijskoud in je gezicht waait. Maar meestal stralend blauwe luchten en een zacht zonnetje, terwijl de wind de bladeren in het park opblaast en weer laat vallen. Ik stap er met Noor doorheen, en we schoppen ze zo hoog als we kunnen. Het maakt een knisperend geluid en ze vindt het prachtig. De meeste tijd buiten brengt ze door op de schommel. Dat wordt langzaam een onmogelijkheid, omdat de kou in haar lijfje trekt. Ik heb haar er al een keer zo verkleumd uit gehaald, dat ze de hele weg naar huis zat te bibberen. De wipwap vergt wat meer beweging van haar kant, dus daar zet ik haar iets vaker op - misschien dat dat een optie blijft, bij -20. Misschien, want ik heb nog geen idee wat je wel en niet kunt doen als het zo koud is.
Canada kent twee seizoenen, zeggen ze hier: zomer - en hockey season. Minder grote fans van ijshockey (maar die heb je hier niet veel) zeggen dat het 5 maanden zomer is, 1 maand herfst, 5 maanden winter en 1 maand lente. Mijn kapster zegt dat de winter hier vreselijk is. Ze komt zelf uit het noorden, en ook al doet ademen daar pijn omdat je longen bijna bevriezen, -50 daar is vele malen beter dan -20 in het vochtige klimaat van Toronto. Ze noemde het 'wet cold' - je blijft niet droog, waardoor je verkleumd raakt en niet meer warm wordt (bij de crispy cold in het noorden is de luchtvochtigheid minder, zodat je droog blijft en je na binnenkomst gelijk weer warm bent). -50 vergt alleen wel dat je je auto overdekt op kunt stellen. Anders start hij niet meer.
De herfstmaand glijdt nu langzaam voorbij. Buiten zijn de bomen al vorstklaar gemaakt; er ligt rubber om elke stam, en de kerstversiering hangt in lantaarnpalen. Vijvers zijn geleegd, schoongemaakt en voorzien van schaatsbankjes in plaats van fonteinen, en nu staat er weer een laagje water in. Het wachten is op de vorst.
Vorige week hebben wij, een week later dan Nederland, onze klok een uur achteruit gezet. We leven op de hoogtegraad van Marseille, en dat kun je aan het daglicht goed merken. Als we in Nederland de klok achteruit zetten, was het om half acht 's ochtends ineens erg donker. Hier komt het daglicht nu alsnog om zeven uur om de hoek kijken. Hoewel Geert bij donker naar zijn werk gaat en thuiskomt als de avond al gevallen is, beleven we over een maand alweer de kortste dag. En dat is hier maar moeilijk voor te stellen, met de donkere dagen en het grijze weer dat we in Nederland gewend waren.
Twee weken geleden hebben we beiden plat gelegen met een voedselvergiftiging. De sushi bar had ons tot dusverre goed bediend, maar deze keer kregen we rommel. Vooral Geert moest het ontgelden, omdat hij er het meeste van gegeten had. Toen ik mijn beklag deed, kreeg ik de uitleg dat het de vis niet geweest kon zijn. Die was elke dag vers. Waarschijnlijk konden onze magen door het winterweer niet zo goed tegen de rauwe vis. Een verpleegkundige kan haar gezicht glad houden bij zo'n uitspraak, dus ik prees mijzelf gelukkig dat ik mijn dokter niet bij me had. Ik dankte haar voor de uitleg, en na enig aandringen kreeg ik de toezegging dat ze evengoed de koelkast en bestellingen zou nakijken. En ik kreeg mijn geld terug. Toch de vis? Geert schoot tegen het plafond toen hij hoorde dat 24 uur boven het toilet, samen zou hangen met de koude buiten. Hij zocht de Voedsel- en Warenautoriteit op. Zo kreeg deze keer niet de muis, maar een visje een staartje.
Geert en ik hebben onze uitgaansavonden weer opgepakt. Op woensdagavond meldt Violet zich om op Noor te passen, en wij gaan afwisselend met vrienden, of samen, op pad. Deze maand leverde dat een gezellige avond met Marinka en Senq op, twee fellows op de kinderreumatologie, de een uit NL, de ander uit Australie. Senq is nadien Geerts sportmaatje geworden, en wekelijks zoeken ze in ons gebouw de tweede etage op om zich uit te sloven. Afgelopen woensdag namen we op onze uitgaansavond afscheid van Pluk, met een eigen bedacht ritueel. Het was waardevol om over haar te praten, en elk dingen tegen haar te zeggen. Van het ziekenhuis kreeg ik deze week bericht dat ze na de operatie kans gezien hebben om hand- en voetafdrukjes te maken. Een enorme verrassing, want omdat de gyneacoloog me gezegd had dat de kans klein was dat dat zou lukken, had ik er in de afgelopen weken niet meer op gevraagd. We wachten met spanning af.
Noor heeft een nieuwe vriendin. Alessandra heet ze, en sinds maandag komt ze bij ons over de vloer. De moeder van Lexie woont op de 14e etage en heet Aileen. Lexie's vader, Christophe, heeft een baan in Frankrijk - hij is op zoek naar een functie hier, maar vliegt voorlopig erg vaak heen en weer. Aileen heeft een lange reistijd naar haar werk: een full time job in Scarborough, buitenstad van Toronto. Ze brengt haar dochter van 18 maanden om 7.00 uur 's ochtends bij ons, zodat Noor en ik haar samen naar daycare kunnen brengen. Om 17.00 uur halen we haar daar ook weer op. Voorheen was er een oude dame die voor Alessandra zorgde, maar zij was vermoeid en zag tegen de wintermaanden op.
Het is een spannende eerste week voor ons allemaal; Alessandra heeft veel om aan te wennen, maar het is voor Noor ook een grote verandering om een vriendinnetje in huis te hebben die met haar speelgoed speelt, en door haar mama wordt geknuffeld en verschoond. Het vergt heel wat om ze te laten geloven dat het allemaal normaal is, maar voorlopig nemen ze het van me aan. Het klikt heel goed tussen de meiden, en ze begroeten elkaar standaard met een stralende snoet en een uitgelaten renpartij door het huis. Lexie is een piepklein en knuffelig meisje, met nieuwsgierige blauwe ogen en een vrolijk, pittig karakter. Het is even wennen, maar het zal wel goed komen met die twee. We hebben een proefmaand afgesproken met Aileen, omdat onze gezinnen nauw met elkaar verweven zullen raken, en dat vergt een goede chemie. Vooralsnog ben ik er, hoewel moe :), erg enthousiast over; ik geniet van Noor, die leert om te delen en plezier heeft met haar kleine vriendin. Het biedt haar vastigheid, en ze vindt het fijn om iemand te hebben waar ze zich aan kan spiegelen en die niet incidenteel, maar veel om haar heen is. De job geeft mij een goede dagstructuur, en Geert de gelegenheid om iets langere dagen te draaien.
Holiday Season komt eraan: de kerstmaand. Het Sinterklaasjournaal komt in flarden over de oceaan gewaaid. Alle Nederlanders zijn in de ban van pakjesavond. Noortje heeft zelfs een zwarte pieten pak gekregen. Met schminck erbij. Ik heb het met de playgroundmums overlegd, maar ik ben mijn leven niet zeker als ik Noor hier in zo'n outfit hijs. Het zwarte aspect van piet is werkelijk een issue hier, en Geert kan nog zo vaak roepen dat z'n snuit vies wordt van de schoorstenen, Wikipedia haalt toch echt de 'moren' aan als oorsprong. Racisme is een te groot ding hier om mijn handen (of Noors wangen) aan vuil te maken.
Dus we gaan aan de slag met Reindeers en Santa Claus. Over een paar jaar switchen we wel weer naar 5 december, voor nu is de Christmas variant een stuk gemakkelijker. Want je wordt er hier toch mee dood gegooid: kerstbomen, stockings on the mantle, gekke punthoeden, sneeuwpoppen en massa's, massa's kerstmutsen en kerstmannetjes. Noortjes vrienden zoeken in dikke boeken naar de kado's die ze willen hebben, en de mama's hebben het nergens anders meer over. Ze maken het zo bond dat ze op koopavonden voor hardwerkende moeders tassen vol kinderkado's kopen. Ik heb Sarah en Colleen bijna naar de volwassen literatuur moeten jagen, toen we shopten bij de Canadese Donner (Indigo). Ze waren met geen stok van de kinderafdeling te krijgen. Terwijl 25% korting op je aankoop aan magazines en literatuur (of flutromannetjes) toch echt een leuke aanbieding is.
De stoomboot van Sinterklaas ligt al even tegen de kant in NL. Wij zwaaien aanstaande zaterdag heel hard gedag naar de kerstmannen, die met honderden tegelijk over University Avenue zullen wandelen.
Heerlijk. Een stil huis en een lege agenda - tot half vijf vanmiddag. Tijd om wat werkuren te maken voor Schiedam, vriendinnen te spreken via Skype, thee te drinken en misschien zelfs een boek te lezen.
Het zijn mooie najaarsweken, hier in Toronto. Af en toe een grijze dag, waarop je de wind langzaam ijzig voelt worden en de regen ijskoud in je gezicht waait. Maar meestal stralend blauwe luchten en een zacht zonnetje, terwijl de wind de bladeren in het park opblaast en weer laat vallen. Ik stap er met Noor doorheen, en we schoppen ze zo hoog als we kunnen. Het maakt een knisperend geluid en ze vindt het prachtig. De meeste tijd buiten brengt ze door op de schommel. Dat wordt langzaam een onmogelijkheid, omdat de kou in haar lijfje trekt. Ik heb haar er al een keer zo verkleumd uit gehaald, dat ze de hele weg naar huis zat te bibberen. De wipwap vergt wat meer beweging van haar kant, dus daar zet ik haar iets vaker op - misschien dat dat een optie blijft, bij -20. Misschien, want ik heb nog geen idee wat je wel en niet kunt doen als het zo koud is.Canada kent twee seizoenen, zeggen ze hier: zomer - en hockey season. Minder grote fans van ijshockey (maar die heb je hier niet veel) zeggen dat het 5 maanden zomer is, 1 maand herfst, 5 maanden winter en 1 maand lente. Mijn kapster zegt dat de winter hier vreselijk is. Ze komt zelf uit het noorden, en ook al doet ademen daar pijn omdat je longen bijna bevriezen, -50 daar is vele malen beter dan -20 in het vochtige klimaat van Toronto. Ze noemde het 'wet cold' - je blijft niet droog, waardoor je verkleumd raakt en niet meer warm wordt (bij de crispy cold in het noorden is de luchtvochtigheid minder, zodat je droog blijft en je na binnenkomst gelijk weer warm bent). -50 vergt alleen wel dat je je auto overdekt op kunt stellen. Anders start hij niet meer.
De herfstmaand glijdt nu langzaam voorbij. Buiten zijn de bomen al vorstklaar gemaakt; er ligt rubber om elke stam, en de kerstversiering hangt in lantaarnpalen. Vijvers zijn geleegd, schoongemaakt en voorzien van schaatsbankjes in plaats van fonteinen, en nu staat er weer een laagje water in. Het wachten is op de vorst.
Vorige week hebben wij, een week later dan Nederland, onze klok een uur achteruit gezet. We leven op de hoogtegraad van Marseille, en dat kun je aan het daglicht goed merken. Als we in Nederland de klok achteruit zetten, was het om half acht 's ochtends ineens erg donker. Hier komt het daglicht nu alsnog om zeven uur om de hoek kijken. Hoewel Geert bij donker naar zijn werk gaat en thuiskomt als de avond al gevallen is, beleven we over een maand alweer de kortste dag. En dat is hier maar moeilijk voor te stellen, met de donkere dagen en het grijze weer dat we in Nederland gewend waren.
Twee weken geleden hebben we beiden plat gelegen met een voedselvergiftiging. De sushi bar had ons tot dusverre goed bediend, maar deze keer kregen we rommel. Vooral Geert moest het ontgelden, omdat hij er het meeste van gegeten had. Toen ik mijn beklag deed, kreeg ik de uitleg dat het de vis niet geweest kon zijn. Die was elke dag vers. Waarschijnlijk konden onze magen door het winterweer niet zo goed tegen de rauwe vis. Een verpleegkundige kan haar gezicht glad houden bij zo'n uitspraak, dus ik prees mijzelf gelukkig dat ik mijn dokter niet bij me had. Ik dankte haar voor de uitleg, en na enig aandringen kreeg ik de toezegging dat ze evengoed de koelkast en bestellingen zou nakijken. En ik kreeg mijn geld terug. Toch de vis? Geert schoot tegen het plafond toen hij hoorde dat 24 uur boven het toilet, samen zou hangen met de koude buiten. Hij zocht de Voedsel- en Warenautoriteit op. Zo kreeg deze keer niet de muis, maar een visje een staartje.
Geert en ik hebben onze uitgaansavonden weer opgepakt. Op woensdagavond meldt Violet zich om op Noor te passen, en wij gaan afwisselend met vrienden, of samen, op pad. Deze maand leverde dat een gezellige avond met Marinka en Senq op, twee fellows op de kinderreumatologie, de een uit NL, de ander uit Australie. Senq is nadien Geerts sportmaatje geworden, en wekelijks zoeken ze in ons gebouw de tweede etage op om zich uit te sloven. Afgelopen woensdag namen we op onze uitgaansavond afscheid van Pluk, met een eigen bedacht ritueel. Het was waardevol om over haar te praten, en elk dingen tegen haar te zeggen. Van het ziekenhuis kreeg ik deze week bericht dat ze na de operatie kans gezien hebben om hand- en voetafdrukjes te maken. Een enorme verrassing, want omdat de gyneacoloog me gezegd had dat de kans klein was dat dat zou lukken, had ik er in de afgelopen weken niet meer op gevraagd. We wachten met spanning af.
Noor heeft een nieuwe vriendin. Alessandra heet ze, en sinds maandag komt ze bij ons over de vloer. De moeder van Lexie woont op de 14e etage en heet Aileen. Lexie's vader, Christophe, heeft een baan in Frankrijk - hij is op zoek naar een functie hier, maar vliegt voorlopig erg vaak heen en weer. Aileen heeft een lange reistijd naar haar werk: een full time job in Scarborough, buitenstad van Toronto. Ze brengt haar dochter van 18 maanden om 7.00 uur 's ochtends bij ons, zodat Noor en ik haar samen naar daycare kunnen brengen. Om 17.00 uur halen we haar daar ook weer op. Voorheen was er een oude dame die voor Alessandra zorgde, maar zij was vermoeid en zag tegen de wintermaanden op.
Het is een spannende eerste week voor ons allemaal; Alessandra heeft veel om aan te wennen, maar het is voor Noor ook een grote verandering om een vriendinnetje in huis te hebben die met haar speelgoed speelt, en door haar mama wordt geknuffeld en verschoond. Het vergt heel wat om ze te laten geloven dat het allemaal normaal is, maar voorlopig nemen ze het van me aan. Het klikt heel goed tussen de meiden, en ze begroeten elkaar standaard met een stralende snoet en een uitgelaten renpartij door het huis. Lexie is een piepklein en knuffelig meisje, met nieuwsgierige blauwe ogen en een vrolijk, pittig karakter. Het is even wennen, maar het zal wel goed komen met die twee. We hebben een proefmaand afgesproken met Aileen, omdat onze gezinnen nauw met elkaar verweven zullen raken, en dat vergt een goede chemie. Vooralsnog ben ik er, hoewel moe :), erg enthousiast over; ik geniet van Noor, die leert om te delen en plezier heeft met haar kleine vriendin. Het biedt haar vastigheid, en ze vindt het fijn om iemand te hebben waar ze zich aan kan spiegelen en die niet incidenteel, maar veel om haar heen is. De job geeft mij een goede dagstructuur, en Geert de gelegenheid om iets langere dagen te draaien.
Holiday Season komt eraan: de kerstmaand. Het Sinterklaasjournaal komt in flarden over de oceaan gewaaid. Alle Nederlanders zijn in de ban van pakjesavond. Noortje heeft zelfs een zwarte pieten pak gekregen. Met schminck erbij. Ik heb het met de playgroundmums overlegd, maar ik ben mijn leven niet zeker als ik Noor hier in zo'n outfit hijs. Het zwarte aspect van piet is werkelijk een issue hier, en Geert kan nog zo vaak roepen dat z'n snuit vies wordt van de schoorstenen, Wikipedia haalt toch echt de 'moren' aan als oorsprong. Racisme is een te groot ding hier om mijn handen (of Noors wangen) aan vuil te maken.
Dus we gaan aan de slag met Reindeers en Santa Claus. Over een paar jaar switchen we wel weer naar 5 december, voor nu is de Christmas variant een stuk gemakkelijker. Want je wordt er hier toch mee dood gegooid: kerstbomen, stockings on the mantle, gekke punthoeden, sneeuwpoppen en massa's, massa's kerstmutsen en kerstmannetjes. Noortjes vrienden zoeken in dikke boeken naar de kado's die ze willen hebben, en de mama's hebben het nergens anders meer over. Ze maken het zo bond dat ze op koopavonden voor hardwerkende moeders tassen vol kinderkado's kopen. Ik heb Sarah en Colleen bijna naar de volwassen literatuur moeten jagen, toen we shopten bij de Canadese Donner (Indigo). Ze waren met geen stok van de kinderafdeling te krijgen. Terwijl 25% korting op je aankoop aan magazines en literatuur (of flutromannetjes) toch echt een leuke aanbieding is.
De stoomboot van Sinterklaas ligt al even tegen de kant in NL. Wij zwaaien aanstaande zaterdag heel hard gedag naar de kerstmannen, die met honderden tegelijk over University Avenue zullen wandelen.
SPEELKWARTIER
HERFST IN GRANGE PARK
(afscheid van Pluk)
Monday, 1 November 2010
Halloween
Maandagmiddag, de ramen gezeemd, Noor moegespeeld en op bed gegooid, en ik met thee en een reep Verkade op de bank. Gekocht in de Dutch Toko, afgelopen weekend. Net als groentesoep, en drop, ontbijtkoek, pepernoten, taai taai en atjar tjampoer. Wij kunnen het leven weer aan. En we integreren als een kieviet, dat begrijpt u. Getuige onderstaande engelse blog.
Let's give it a try; we had a Canadian weekend, so the least I can do to thank all our new Canadian friends, is to write a blog in English, even though it will take me two days instead of twenty minutes. It will be Canadian English, so please read 'aboot' whenever you see 'about', 'no' when you see 'that's okay', and so on. Just so you know: that's how English works in Canada. And Laura, if you read this, please forgive me my 'pii', if there is any. And feel free to tell me so, cause after all you're a great teacher. Your mum told me you started at the age of four. Teaching your kindergarten-teacher about counting. '...thirty-eight, thirty-nine..' 'How far can you count?' 'I'm sorry, but have you heard of infinity?'
Norah had a hard time adjusting to the small family we are after her grandparents left. But she managed, and seeing Pake and Beppe at Skype is as normal as changing a diaper again.
Norah started out with her Terrible Two's by adding the letter B to the A and E she was all ready reading. She sings ABC up to the J now, after that she just throws out sounds. Sometimes it's like the song, most of the time it's just funny. We're switching to English songs more and more. It's probably because that's what she sings in daycare, and as long as we refuse to play children's music at home (she has to live with Muse, John Mayer and Tracey Thorn mostly) it will stay this way, I guess. She does still speak a lot of Dutch. And we mix up Dutch and English in one sentence more often than she does it.
Reep Verkade op. Zei ik dat we ook drop hadden gekocht? Inge, beheers je.
I've been recovering from the procedure I had two weeks ago, and I'm feeling okay. It's been hard for us to loose the baby I was expecting, but Will has been great and so were a lot of people down here and across the ocean. Right now we're doing fine. Enjoying Canadian fall, and getting ready for winter. All the Canadians around us are quite relaxed, but we're like the squirrels in the parks; running around, buying warm clothes, finding things to do for the long cold months we'll spent inside the house.. it probably won't work out that way. There's too much fun stuff going on outside, and there is a big underground-city waiting for us to explore. It's not cold at all down there.
Norah had two birthday parties last week to make up for the few people we had over on her actual birthday (I was in the hospital then). First our fantastic babysitter came over, with some other Dutch collegues of Will. We had Dufferin pie, kind of the 'Koekela' of Toronto. Really good stuff. Two days later, some playgroundmums came over and Norah had a great time with Josh, William and Quinn. She was spoiled with the most beautiful presents all week long. Books, a physician set, stickers and pencils, puzzles, thomas train stuff and the greatest Halloween hat ever. She also got a loon, making the real loony sound. We use it a lot, and it's like living in Muskoka at Elm St, downtown Toronto. You should come and check! Don't pay attention to the noises you hear from outside please. Bob the builder, and the usual traffic, got company last week. A bunch of employees of the Delta Chelsea aren't happy about (aboot) their salary, so they decided to go outside, shout around and hit drums, pots and pans all day long, and call it a strike. I don't know if you know what happens to sound when you stand in front of a tower, but it definitely gets worse, the higher it goes. Norah hardly took a nap for a few days, and I guess the babies higher up in our tower didn't sleep at all. Anyway, I love the sound of loons.
We celebrated Halloween at daycare, in Guelph with the Osbornes, and finally we planned a 'trick or treat' at Josh's grantparents (Toronto, High park).
At the Ryerson Early Learning Center we enjoyed breakfast together with all the kids and parents in daycare, preschool and kindergarten. Norah was a strawberry, I was a flower, and we ran around in a room full of monsters, princesses, butterflies and superhero's. In Guelph, we were invited to enjoy a late Thanksgiving diner with Laura's family (on Ann's side). In Halloween costume, so Norah wore her strawberry suit again, and I was a Star Trek Girl, while Will dressed up as Einstein (or any nerdy prof). We had the most wonderful time, making new friends and enjoying good food and delicious home made wine (Hall is a long time expert on the subject). Norah felt at ease, even though she just met 20 new people. Looking at the pictures, it was probably mostly because Dan and Laura were around. She had a great time playing with everyone, but the puppies, Dan and Laura were her favorites. On Sunday, we went home again and after a short nap, we took Norah to Josh. In the streetcar, on our way to high park, Norah snapped and she didn't stop crying (very, very loud, scared and tired) until we walked through the door of our own apartment, 45 minutes later. It was her way of saying 'that's okay' (nooh!!!), I guess. 'Cause inside the house, she immediately stopped and started playing.
We were very sorry to cancel the greatest adventure of the weekend: a real Halloween trick or treat. We'd looked forward to walking trough the neighborhood where Sarah grew up, looking at ghosts and skeletons and pumpkins lighting up in the dark. And of course, collecting a ridiculous amount of candies for our daughter. But it was just to much on her. We put her to bed at 6.30-ish, after playing for an hour and eating a good Dutch meal of potatoes and cauliflower, and yogurt for desert.
So much for Halloween. We had a great time, after all! A lot of pictures of our adventures down below. I'll grab a camera soon, myself, 'cause Will doesn't show on any picture. Photographers...
En dan nu: heksenhiel. Met koffie. Geen combinatie, maar je blijft er wel wakker bij. Zo meteen in het zonnetje naar de speeltuin, dan lopen we het er weer af.
Let's give it a try; we had a Canadian weekend, so the least I can do to thank all our new Canadian friends, is to write a blog in English, even though it will take me two days instead of twenty minutes. It will be Canadian English, so please read 'aboot' whenever you see 'about', 'no' when you see 'that's okay', and so on. Just so you know: that's how English works in Canada. And Laura, if you read this, please forgive me my 'pii', if there is any. And feel free to tell me so, cause after all you're a great teacher. Your mum told me you started at the age of four. Teaching your kindergarten-teacher about counting. '...thirty-eight, thirty-nine..' 'How far can you count?' 'I'm sorry, but have you heard of infinity?'
Norah had a hard time adjusting to the small family we are after her grandparents left. But she managed, and seeing Pake and Beppe at Skype is as normal as changing a diaper again.
Norah started out with her Terrible Two's by adding the letter B to the A and E she was all ready reading. She sings ABC up to the J now, after that she just throws out sounds. Sometimes it's like the song, most of the time it's just funny. We're switching to English songs more and more. It's probably because that's what she sings in daycare, and as long as we refuse to play children's music at home (she has to live with Muse, John Mayer and Tracey Thorn mostly) it will stay this way, I guess. She does still speak a lot of Dutch. And we mix up Dutch and English in one sentence more often than she does it.
Reep Verkade op. Zei ik dat we ook drop hadden gekocht? Inge, beheers je.
I've been recovering from the procedure I had two weeks ago, and I'm feeling okay. It's been hard for us to loose the baby I was expecting, but Will has been great and so were a lot of people down here and across the ocean. Right now we're doing fine. Enjoying Canadian fall, and getting ready for winter. All the Canadians around us are quite relaxed, but we're like the squirrels in the parks; running around, buying warm clothes, finding things to do for the long cold months we'll spent inside the house.. it probably won't work out that way. There's too much fun stuff going on outside, and there is a big underground-city waiting for us to explore. It's not cold at all down there.
Norah had two birthday parties last week to make up for the few people we had over on her actual birthday (I was in the hospital then). First our fantastic babysitter came over, with some other Dutch collegues of Will. We had Dufferin pie, kind of the 'Koekela' of Toronto. Really good stuff. Two days later, some playgroundmums came over and Norah had a great time with Josh, William and Quinn. She was spoiled with the most beautiful presents all week long. Books, a physician set, stickers and pencils, puzzles, thomas train stuff and the greatest Halloween hat ever. She also got a loon, making the real loony sound. We use it a lot, and it's like living in Muskoka at Elm St, downtown Toronto. You should come and check! Don't pay attention to the noises you hear from outside please. Bob the builder, and the usual traffic, got company last week. A bunch of employees of the Delta Chelsea aren't happy about (aboot) their salary, so they decided to go outside, shout around and hit drums, pots and pans all day long, and call it a strike. I don't know if you know what happens to sound when you stand in front of a tower, but it definitely gets worse, the higher it goes. Norah hardly took a nap for a few days, and I guess the babies higher up in our tower didn't sleep at all. Anyway, I love the sound of loons.
We celebrated Halloween at daycare, in Guelph with the Osbornes, and finally we planned a 'trick or treat' at Josh's grantparents (Toronto, High park).
At the Ryerson Early Learning Center we enjoyed breakfast together with all the kids and parents in daycare, preschool and kindergarten. Norah was a strawberry, I was a flower, and we ran around in a room full of monsters, princesses, butterflies and superhero's. In Guelph, we were invited to enjoy a late Thanksgiving diner with Laura's family (on Ann's side). In Halloween costume, so Norah wore her strawberry suit again, and I was a Star Trek Girl, while Will dressed up as Einstein (or any nerdy prof). We had the most wonderful time, making new friends and enjoying good food and delicious home made wine (Hall is a long time expert on the subject). Norah felt at ease, even though she just met 20 new people. Looking at the pictures, it was probably mostly because Dan and Laura were around. She had a great time playing with everyone, but the puppies, Dan and Laura were her favorites. On Sunday, we went home again and after a short nap, we took Norah to Josh. In the streetcar, on our way to high park, Norah snapped and she didn't stop crying (very, very loud, scared and tired) until we walked through the door of our own apartment, 45 minutes later. It was her way of saying 'that's okay' (nooh!!!), I guess. 'Cause inside the house, she immediately stopped and started playing.
We were very sorry to cancel the greatest adventure of the weekend: a real Halloween trick or treat. We'd looked forward to walking trough the neighborhood where Sarah grew up, looking at ghosts and skeletons and pumpkins lighting up in the dark. And of course, collecting a ridiculous amount of candies for our daughter. But it was just to much on her. We put her to bed at 6.30-ish, after playing for an hour and eating a good Dutch meal of potatoes and cauliflower, and yogurt for desert.
So much for Halloween. We had a great time, after all! A lot of pictures of our adventures down below. I'll grab a camera soon, myself, 'cause Will doesn't show on any picture. Photographers...
En dan nu: heksenhiel. Met koffie. Geen combinatie, maar je blijft er wel wakker bij. Zo meteen in het zonnetje naar de speeltuin, dan lopen we het er weer af.
WANDELING DOOR KENSINGTON
NOG EEN KEER JARIG
THANKSGIVING/HALLOWEEN IN GUELPH
Subscribe to:
Posts (Atom)